เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 2552

2552 /2556

ตอนที่ 2552 : เผชิญหน้ากับหัวหน้า

“ฮึ่ม เจ้ากล้าดีจริง ๆ ที่หมายตาวิญญาณของ จักรพรรดิแมลงมิติ” หัวหน้าพิรุณยืนอยู่ด้านนอกเขตหวงห้ามพร้อมกับพลังเมฆและฝนวนรอบตัวพร้อมกับสายฟ้าที่สั่นไหว นางได้ยื่นมือออกมาพร้อมกับเจี้ยนเฉินที่ลอยออกมาจากมิติแช่แข็ง ก่อนที่ร่างของเขาจะเข้ามาในมือของนาง

“เย่อี้หาน ! ” หัวหน้าพิรุณตะโกนออกมา เสียงของนางดังตรงเข้าไปในหัวของเย่อี้หานทันที

เย่อี้หานในชุดมังกรได้ปรากฎตัวตรงหน้าหัวหน้าพิรุณ เขาเป็นจักรพรรดิที่ควรจะมีฐานะสูงส่ง แต่เขากลับไม่กล้าจะเงยหน้าแม้แต่น้อยในตอนนี้ เขาถึงกลับกลัวว่าจะหายใจแรงเกินไป เขาคุกเข่าลงกับพื้นและพูดออกมาด้วยท่าทีสุภาพ “คำนับหัวหน้า ! ”

“ข้าให้เจ้าจัดการกับคนผู้นี้ ! ” หัวหน้าพิรุณพูดขึ้น นางไม่ได้มองไปที่เย่อี้หานเลยแม้แต่น้อยและโยนเจี้ยนเฉิน ให้กับเขา

ตอนนี้ตาของเจี้ยนเฉินยังปิดอยู่ เลือดไหลออกมาจากตาของเขา วิญญาณของเขาบาดเจ็บและสมาธิทั้งหมดก็เพ่งไปที่ทะเลสติ เขากำลังเผชิญหน้ากับจักรพรรดิแมลงมิติ ดังนั้นเขาจึงไม่อาจจะสนใจโลกภายนอกได้

แต่เดิมแล้ว จักรพรรดิแมลงมิติน่าจะหลับไปเพราะยาวิญญาณด้านชา แต่ตอนนั้นมันกลับได้ความฉลาดกลับมาและต่อต้านผลของยานี้ได้ มันไม่ได้หมดสติไปในทันที ซึ่งเป็นปัญหาต่อเจี้ยนเฉินอย่างมาก

สุดท้ายเมื่อจักรพรรดิแมลงมิติเงียบไปเพราะผลของยา พลังวิญญาณของเจี้ยนเฉินเองก็หมดไปเช่นกัน จนทำให้เขาหมดสติไป

“วิญญาณของจักรพรรดิแมลงมิตินั้นแข็งแกร่ง ไม่นานมันจะกินพลังวิญญาณของข้าหมด” นี่คือความคิดสุดท้ายของเจี้ยนเฉิน ด้วยการที่พลังวิญญาณของเขาหมดไปและการที่วิญญาณเขาบาดเจ็บ แรงต้านทานที่มีต่อยานั้นก็ลดลงไปด้วยเช่นกัน

สุดท้ายเขาก็ไม่อาจจะทานทนได้และหมดสติไป เขาไม่อาจจะรับรู้ได้ถึงโลกภายนอก เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาตกอยู่ในกำมือของหัวหน้าพิรุณ

เย่อี้หานมองไปที่เจี้ยนเฉินด้วยสายตาอาฆาต การโจมตีจากลัทธิปิศาจชั้นฟ้าทำให้จักรวรรดินั้นเสียหายอย่างมาก พวกเขาต้องเสียพวกระดับสูงไปหลายคนและถึงกับมียอดฝีมือบรรพกาลด้วย เป็นธรรมดาที่เขาจะเกลียดลัทธิปิศาจชั้นฟ้าเข้ากระดูกดำ ดังนั้นเขาจึงแผ่แรงอาฆาตมากมายออกมาจากตัว

“หัวหน้าไม่ต้องกังวล ข้าจะจัดการกับเขาอย่างเหมาะสม เรามีหลาทางที่จะจัดการกับเชลยศึก” เย่อี้หานพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา ถึงเขาจะแค้นเคืองและหงุดหงิดมากแค่ไหนแต่ก็ไม่กล้าจะแสดงมันออกมาต่อหน้าหัวหน้าพิรุณ

เย่อี้หานมองไปที่เจี้ยนเฉิน หลังจากที่มองไปที่อีกฝ่ายสักพัก เขาก็มองออกว่าเจี้ยนเฉินสวมหน้ากาก เขาได้ถอดหน้ากากออกทันที

ทันทีที่ถอดหน้ากากออก พลังของเจี้ยนเฉินก็เปลี่ยนไป เขาได้แผ่พลังแบบเดิมออกมา

“หืม ? ” เย่อี้หานแปลกใจขึ้นมา เขาไม่ได้สนใจเจี้ยนเฉิน แต่กลับทำการศึกษาหน้ากากในมือ ในฐานะผู้ปกครองจักรวรรดิแล้ว เย่อี้หานนั้นรอบรู้อย่างมาก เขาบอกได้ว่าหน้ากากนี้โดดเด่นในทันที มันคือของที่ล้ำค่า

หลังจากนั้นเขาก็ส่งหน้ากากให้กับหัวหน้าพิรุณและพูดขึ้นมา “หัวหน้า หน้ากากนี้มันค่อนข้างพิเศษ”

หน้ากากลอยเข้าในมือของหัวหน้าพิรุณ หลังจากที่ตรวจสอบหน้ากากดูแล้ว นางก็พูดขึ้นมา “หน้ากากนี้พิเศษจริง ๆ มันสามารถปกปิดพลังของคนที่ใส่มันได้ แม้แต่ข้าก็ไม่อาจจะมองออกได้” หัวหน้าพิรุณหันกลับมาและมองไปที่เจี้ยนเฉินที่หมดสติอยู่ด้วยสายตาเย็นชาที่ซ่อนอยู่ภายในดวงตาที่พร่ามัวของนาง

นางแค่มองผ่าน ๆ แต่นั่นไม่ใช่เพราะนางสนใจเจี้ยนเฉิน อันที่จริงด้วยระดับการบ่มเพาะของเจี้ยนเฉินแล้ว เขาไม่ได้ต่างจากมดในสายตาของยอดฝีมือแบบนาง หากไม่ใช่เพราะหน้ากากที่โดดเด่นนี่ เขาคงไม่อาจจะได้รับความสนใจจากนางได้

แต่เมื่อหัวหน้าพิรุณเห็นใบหน้าของ เจี้ยนเฉิน สายตาอันเย็นชาของนางจู่ ๆ ก็หรี่ลง

“ทำไมถึงเป็นเจ้าไปได้ ? ” หัวหน้าพิรุณพึมพำกับตัวเอง น้ำเสียงนั้นอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความแปลกใจ เย่อี้หานสับสน เขาทำได้แค่มองไปที่เจี้ยนเฉินและตรวจสอบอีกฝ่าย เขาไม่กล้าจะเงยหน้าขึ้นมองด้วยซ้ำ ตอนนี้เขาสับสนอย่างมาก

คำพูดของหัวหน้าพิรุณทำให้เย่อี้หานคิดถึงหลาย ๆ อย่าง หัวหน้าพิรุณรู้จักชายคนนี้งั้นหรือ ?

แต่ถึงเขาจะสงสัยแต่เขาก็ไม่กล้าจะถามออกอะไรออกมา

“เจ้ากลับไปได้แล้ว” หัวหน้าพิรุณพูดขึ้น น้ำเสียงของนางกลับไปเย็นชาดังเดิม หลังจากนั้นนางก็ใช้มือข้างหนึ่งยกตัวเจี้ยนเฉินขึ้น ก่อนจะมุ่งหน้าเข้าไปในเขตหวงห้าม

โถงศักดิ์สิทธิ์ของลัทธิปิศาจชั้นฟ้าลอยอยู่ในมิติส่วนหนึ่งของโลกเซียน

ที่ชั้นสูงสุดของโถงศักดิ์สิทธิ์ หัวหน้าผู้อาวุโส เซิ่งหมิง ได้ยืนอยู่เพียงลำพังในห้องลับที่มีค่ายกลอันซับซ้อนถูกสลักไว้ที่พื้น