เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 260

ตอนที่ 260: ปฏิบัติการลอบสังหาร

เจี้ยนเฉินตกใจและพยายามที่จะตั้งสติแล้วยิ้ม “ถ้าท่านพี่ฉิงหยุนอยากที่จะช่วยเหลือข้า ข้าก็ยินดีอย่างยิ่ง อย่างไรก็ตาม ข้าสับสนว่า ท่านไม่กลัวที่จะยั่วยุตระกูลเซียและสร้างปัญหาให้กับนิกายเทียนหัวอย่างนั้นหรือ ? “

“น้องเจี้ยนเฉิน เจ้าอาจจะรู้เรื่องนี้แล้ว แม้ว่านิกายเทียนหัวของพวกเราและตระกูลเซียจะอยู่ห่างไกลกัน แต่ก็เคยมีความขัดแย้งระหว่างพวกเรา หลังจากนั้นศิษย์ของนิกายเทียนหัวก็หายไปอย่างลึกลับ พวกเราเดาว่าตระกูลเซียอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ แต่พวกเราไม่เคยพบหลักฐานที่ชัดเจนในการกระทำนี้ พวกเราอยากจะกำจัดตระกูลเซีย แต่ถ้าพวกเราทำแบบนั้น นิกายเทียนหัวของพวกเราก็จะได้รับผลกระทบหนักเช่นกัน ดังนั้นมันจึงจะดีที่สุดที่จะเก็บเรื่องเหล่านั้นไว้ก่อน ในตอนนี้ น้องเจี้ยนเฉินอยากจะสู้กับตระกูลเซีย พวกเราทั้งสามจะช่วยเจ้าอย่างเต็มที่” ฉิงหยุนพูดออกมา

“ฮ่าฮ่า แบบนั้นเองหรือ? ถ้างั้นข้าก็ต้องขอบคุณท่านทั้งสามมากที่ช่วยเหลือ” เจี้ยนเฉินหัวเราะอย่างมีความสุข เมื่อมีทั้งสามคนนี้ กำลังของพวกเขาคงเพิ่มขึ้นหลายเท่า

หลังจากนั้นเจี้ยนเฉินและศิษย์ของนิกายเที้ยนหัวก็ไม่เสียเวลาพูดคุยต่อและขี่สัตว์อสูรออกไปไกลทันที

ในตอนนี้ก็เกือบที่จะถึงรุ่งสางของวันใหม่แล้ว ท้องฟ้ายังคงมืดอยู่เพราะว่ามีเมฆบดบังพระจันทร์อยู่เล็กน้อย ลึกเข้าไปในท้องฟ้า มีเสียงฟ้าร้องดังอยู่ไกล ๆ

ห่างจากเมืองเวคประมาณ 300 ไมล์ มีกระโจมหลายร้อยหลังกระจัดกระจายอยู่พร้อมกับกองไฟที่ลุกอยู่ กองไฟสว่างไสวในยามค่ำคืนและเป็นประกายอย่างมีชีวิตชีวา

มีกลางจุดตั้งค่ายพักแรมมีธงใหญ่ที่โบกไสวอยู่ในอากาศที่ทุกคนสามารถเห็นสัญลักษณ์ “เซีย” บนมันได้

ในตอนนี้ กลุ่มใหญ่ได้ไปพักผ่อนแล้ว ดังนั้นจึงมีเพียงบางคนที่เดินตรวจตราไปมาระหว่างกระโจมในขณะที่คนที่เหลือกำลังใส่ดุ้นฟืนในกองไฟอยู่

“ปัง!”

เสียงฟ้าร้องดังขึ้นมาอย่างกะทันหันดังแสบหูไปทั้งค่ายพักแรมพร้อมกับแสงสว่างวาบ ทันใดนั้นเอง ทั้งค่ายก็สว่างเหมือนตอนกลางวัน

หลังจากนั้น ฝนห่าใหญ่ก็ตกลงมาจากท้องฟ้าและดับกองไฟทำให้ค่ายพักแรมตกอยู่ในความมืดมิดทันที ฝนที่ตกลงมาทำให้ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย

“โชคร้ายจริงที่พวกเราต้องมาเจอสภาพอากาศที่เลวร้ายแบบนี้” หนึ่งในคนที่ตรวจตราสบถออกมาในขณะที่เขาคลานเข้าไปในกระโจมเพื่อที่จะหลบฝน

ห่างออกไป 500 เมตร ร่างของชายหลายคนก็ซุ่มเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ โดยมีฝนและความมืดมิดคอยปิดบังร่างของพวกเขาอยู่ เสียงฝนช่วยกลบเสียงฝีเท้าของพวกเขาทำให้ไม่มีใครได้ยิน

นี่คือกลุ่มของเจี้ยนเฉินและคนอื่น ๆ ที่มาจากเมืองเวค

200 เมตรห่างออกไปจากค่ายพักแรม เจี้ยนเฉินและกลุ่มก็หยุด หลังจากที่คุยเกี่ยวกับแผนการสักพัก เจี้ยนเฉินก็ไปที่ค่ายพักแรมในขณะที่คนอื่นยังอยู่ที่เดิม

เจี้ยนเฉินหยุดที่กระโจมที่ใกล้ที่สุดก่อนที่จะเข้าไปอย่างระมัดระวัง ข้างในกระโจมมืดมากจนเจี้ยนเฉินมองไม่เห็นมือของตัวเองที่อยู่ตรงหน้าเขา ดังนั้นจึงไม่มีใครเห็นร่างของเขา

เขาใช้จิตวิญญาณของเขาในการบอกว่าตัวเองอยู่ที่ไหนในกระโจม เขาสัมผัสได้ถึงชายสามคนที่กำลังหลับอยู่ด้านใน เขาไม่ลังเลและใช้กระบี่ของเขาแทงออกไปที่คนทั้งสามทันทีก่อนที่จะออกไป

เจี้ยนเฉินมั่นใจในเพลงกระบี่ของเขามาก ในการโจมตีทั้งสามนั้น เขาแทงไปที่คอของคนทั้งสามและฆ่าพวกเขาไปอย่างไร้เสียง