เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 292

ตอนที่ 292: เทวสถานลอยฟ้า

ชายทั้งสองหยุดอยู่ห่างจากหมอกพิษนั้นในขณะที่หมิงตงก็จ้องออกไปด้วยท่าทางที่เคร่งเครียด “มีเสียงเรียกออกมาจากทิศทางนั้น แต่หมอกพิษก็ขวางทางพวกเราอยู่ พวกเราไม่สามารถที่จะเข้าไปได้ แม้ว่าข้าจะมียาแก้พิษ แต่ข้าก็ไม่มั่นใจว่ามันจะใช้ได้ผลหรือไม่ “

เจี้ยนเฉินยิ้มออกมาอย่างมีความหมายในขณะที่เขาแตะไปที่ไหล่ของหมิงตง “อย่าห่วงไปเลย หมอกพิษธรรมดาพวกนี้ทำอะไรข้าไม่ได้หรอก เดี๋ยวข้าจะกลับมา”

“ถ้าเช่นนั้น เจ้ากินนี่หน่อย” หลังจากนั้น หมิงตงก็เอาขวดยาเล็ก ๆ ออกมาและหยิบยาเม็ดเล็กที่อยู่ในนั้นส่งให้เจี้ยนเฉิน

เจี้ยนเฉินปฏิเสธแล้วตอบกลับ “ข้าไม่จำเป็นต้องใช้มันหรอก พิษพวกนี้ทำอะไรข้าไม่ได้”

หมิงตงสงสัยที่เจี้ยนเฉินไม่กลัวพิษ แต่เขารู้ว่านี่ต้องเป็นหนึ่งในความลับของเจี้ยนเฉินแน่ ดังนั้นเขาจึงไม่ถามเพิ่ม เขาไม่พูดอะไรต่อและตามเจี้ยนเฉินเขาไปในเทือกเขา

20 เมตรในหมอกพิษ ใบหน้าของหมิงตงเปลี่ยนสีทันทีก่อนที่เขาจะกระอักออกมาเป็นเลือด

เขาวิ่งกลับไปทันทีแล้วเอาขวดหยกออกมาจากเข็มขัดมิติเพื่อที่จะเอายาเม็ดสีดำออกมา เขาลังเลเล็กน้อยก่อนที่จะโยนยาเข้าไปในปากแล้วกลืนมันลงไป

หลังจากที่กลืนยาลงไปแล้ว สีหน้าของหมิงตงก็ดีขึ้นก่อนที่เขาจะมองไปที่หมอกพิษอย่างเคร่งเครียด “พิษนี้แรงเกินไป ยิ่งพวกเราเข้าไปลึก มันก็ยิ่งแรงขึ้นเรื่อย ๆ ! ข้าใช้ยาแก้พิษที่ดีที่สุดไปแล้ว แต่ข้ายังเกรงว่ามันจะไม่สามารถปกป้องข้าได้ถ้าเจ้าไปมากกว่า 50 เมตร พวกเราไม่สามารถเข้าไปลึกกว่านี้ได้”

เจี้ยนเฉินเอากระติกน้ำออกมาจากเข็มขัดมิติอย่างเงียบ ๆ เขาเฉือนไปที่ข้อมือของเขา ก่อนที่เลือดจะหยดลงไปในกระติก

“เจี้ยนเฉิน เจ้าทำบ้าอะไรอยู่น่ะ ? ” หมิงตงร้องออกมาอย่างตกใจในขณะที่เขามองดูการกระทำของเจี้ยนเฉิน

เจี้ยนเฉินพันข้อมือของเขาด้วยผ้าพันแผลธรรมดาก่อนที่จะส่งกระติกน้ำไปให้หมิงตง “เลือดของข้ามีสรรพคุณต้านพิษ ดื่มมันซะ”

หมิงตงทำหน้าเหลือเชื่อก่อนที่จะพูดออกมา “เจ้าพูดอะไรน่ะ ข้าได้ยินผิดไปหรือเปล่า ? เลือดของเจ้าเป็นยาต้านพิษที่ดีที่สุด เป็นไปได้อย่างไร?” ใบหน้าของหมิงตงประหลาดใจมากเหมือนว่าเขาไปพบกับโลกใบใหม่เข้า

เมื่อเห็นใบหน้าที่ประหลาดใจของหมิงตง เจี้ยนเฉินก็ยิ้มออกมา “ข้าได้รับหมื่นต้านพิษมานานแล้ว มีพิษแค่ไม่กี่อย่างบนโลกที่ทำอันตรายกับข้าได้ในตอนนี้”

“หมื่นต้านพิษ ? มีอะไรแบบนั้นบนโลกด้วยหรือ ? ” หมิงตงจ้องมองด้วยความสงสัยตาไม่กระพริบ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เคยได้ยินมันมาก่อน

“ดื่มมัน แล้วพวกเราจะเดินผ่านหมอกพิษนี้ไปได้” เจี้ยนเฉินพูดโดยที่ไม่ได้อธิบายอะไร

“ถ้างั้น พวกเรามาดูกันว่าเลือดของเจ้าจะมีประสิทธิภาพขนาดไหน” หมิงตงเอากระติกน้ำมาแล้วดื่มเลือดที่อยู่ในนั้นจนหมด ทันทีที่เลือดเข้าไปในร่างของเขา พลังงานแปลก ๆ ก็กระเพื่อมไปทั่วร่างของเขาและกำจัดพิษที่เหลืออยู่ในร่างของหมิงตงออกไป

เมื่อรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของร่างกาย ใบหน้าของหมิงตงก็กระตุก “เจี้ยนเฉิน เลือดของเจ้าแก้พิษได้จริง ๆ ด้วย มันดีกว่ายาแก้พิษที่ข้ามีเสียอีก ! ข้ารับรองเลยว่า ถ้าเจ้าขายเลือดของเจ้า เจ้าต้องได้กำไรมหาศาลแน่ ! “

เมื่อได้ยินดังนั้น เจี้ยนเฉินไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “เช่นนั้นพวกเรารีบไปกันต่อเถอะ”

หลังจากที่ดื่มเลือดของเจี้ยนเฉินไปแล้ว หมอกพิษก็ทำอะไรหมิงตงไม่ได้อีก เจี้ยนเฉินเดินตามหมิงตงไปติด ๆ ทั้งสองเดินเข้าไปลึกในเทือกเขา

พิษรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อพวกเขายิ่งเดินลึกเข้าไป แม้แต่การมองเห็นก็จำกัดเพราะหมอกหนาขึ้นเรื่อย ๆ แม้พิษจะแรงขึ้นอย่างต่อเนื่องอย่างน้อย 10 เท่าจากที่พวกเขาเข้ามาในตอนแรก แต่มันก็ไม่มีผลกับทั้งสองคน นี่ทำให้หมิงตงตะลึงในผลของเลือดของเจี้ยนเฉิน

เจี้ยนเฉินและหมิงตงตามเสียงเรียกไปเป็นเส้นทางตรง พวกเขาเจอเข้ากับสัตว์อสูรพิษเป็นครั้งคราว แต่พวกมันก็ถูกเจี้ยนเฉินฆ่าไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่เดินต่อไป 3 ชั่วยามในหมอกพิษ เจี้ยนเฉินและหมิงตงก็มาถึงบริเวณที่ไม่มีหมอกพิษ ตรงหน้าของพวกเขามีหุบเขาที่เต็มไปด้วยต้นหญ้าเขียวขจี เมื่อเปรียบเทียบกับตินแนที่แห้งแล้งด้านนอก พื้นที่นี้ก็เป็นเหมือนกับดินแดนอุดมสมบูรณ์ที่เหมาะกับสิ่งมีชีวิต

ทันนั้นเอง หมิงตงก็ตกใจ “บ้าจริง เสียงเรียกมันหายไป ! ข้าสัมผัสมันไม่ได้แล้ว ! “

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หัวใจของเจี้ยนเฉินก็เต้นไม่เป็นจังหวะ นี่เป็นลางบอกเหตุที่ดีสำหรับพวกเขา เขามองไปที่ภาพข้างหน้าแล้วเริ่มคิด “พวกเราค้นสถานที่นี้กัน ข้ามั่นใจว่า เสียงเรียกมาจากที่นี่แหละ”