เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 293

ตอนที่ 293: ประสบการณ์ชีวิตของหมิงตง

เทวะสถานโอ่อ่ามากด้านใน และนอกเหนือไปจากบัลลังก์ ไม่มีอย่างอื่นในพระราชวังเลย แม้แต่ต้นเสาสักต้นยังไม่มีให้เห็นเลย ทำให้เจี้ยนเฉินสงสัยว่าหลังคามันตั้งอยู่ได้อย่างไร ตรงหน้าบัลลังก์มีร่างที่สวมชุดขาวยืนหันหลังให้พวกเขาอยู่

เจี้ยนเฉินและหมิงตงเดินไปข้างหน้าแล้วไปหยุดที่กึ่งกลางของโถง พวกเขาประสานมืแล้วก้มหัวให้กับผู้เฒ่า “พวกเราขอคารวะศิษย์พี่!”

“เฮ้อ…” เสียงถอนหายใจยาวดังออกมาจากผู้เฒ่า หลังจากนั้น ชายคนนี้ก็หัวมาอย่างช้า ๆ เพื่อที่จะให้เจี้ยนเฉินและหมิงตงเห็นหน้าตาของเขาได้ เขาเป็นชายวัยกลางคนที่ดูมีอายุประมาณ 40 ปีที่ดูสูงส่ง

ชายชุดขาวมองไปที่หมิงตงด้วยสายตาแปลก ๆ ที่ดูเหมือนจะทะลุผ่านทุกอย่างและกาลเวลาได้อย่างไม่โดนปิดบัง หลังจากผ่านไปสักพัก ชายวัยกลางคนก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้งในขณะที่เขาละสายตาออกจากหมิงตงและมองขึ้นไปเบื้องบนตรงทิศที่มีสวรรค์อยู่ “5,000 ปี….หลังจากที่ผ่านมา 5,000 ปี….. ยี่เทียน ข้าพบลูกหลานของเจ้าแล้ว ข้าทำความปรารถนาสุดท้ายของเจ้าสำเร็จแล้ว….”

“5,000 ปี ! ” หลังจากนั้น เจี้ยนเฉินและหมิงตงก็มองหน้ากันอย่างประหลาดใจ เป็นไปได้ไหมว่าชายที่ดูเหมือนจะอายุเพียง 50 ปีคนนี้จะมีอายุได้ถึง 5,000 ปีจริงจริง ? ทั้งสองคนไม่ได้ยินคำพูดต่อจากนั้น

“เฮ้อ…” เหมือนว่าเขากำลังนึกบางอย่างในอดีตอยู่ ชายคนนั้นถอนหายใจก่อนที่จะยิ้มให้หมิงตง “เจ้าหนุ่ม มานี่”

หมิงตงเดินไปข้างหน้าช้าช้าอย่างกังวลก่อนที่จะพูดออกมา “ศิษย์พี่!”

ภายในมือที่ว่างเปล่าของชายผู้นั้นก็มีหยกสีเขียวปรากฏขึ้นมา ในตอนที่หมิงตงเห็นหยกนั้น ตาของเขาก็จ้องไปที่มัน

“เจ้าหนุ่ม เจ้ารู้สึกถึงเสียงเรียกที่แปลก ๆ ในตอนนี้ที่ทำให้เจ้าไม่สามารถคิดอะไรได้เองหรือเปล่า?”

“ขอรับศิษย์พี่ ! ” แม้แต่ในตอนนี้ตาของหมิงตงก็ยังอยู่ที่หยกชิ้นนั้น

“ข้าครอบครองหยกชิ้นนี้มากว่าห้าพันปีแล้วและข้าได้รับมันมาจากบรรพบุรุษ นี่เป็นผลงานที่สะสมมาทั้งชีวิตของเขา เขาบอกข้าว่าสักวันหนึ่งถ้าข้าไปพบกับลูกหลานของเขาเข้า ข้าควรจะให้ชิ้นหยกนี้ไป ในตอนนี้ ข้าสำเร็จความปรารถนาครั้งสุดท้ายของสหายเก่าของข้าได้สำเร็จแล้ว” เสียงของชายคนนั้นตื้นตันในตอนที่เขาพูดอกมา เขาโบกมือ แล้วชิ้นหยกก็ถูกล้อมรอบไปด้วยแสงสว่างแปลก ๆ ก่อนที่มันจะลอยไปที่หมิงตง

เมื่อเห็นชิ้นหยกที่กำลังลอยมา หมิงตงก็รู้สึกถึงสัมผัสที่รุนแรงที่มือของเขาทันทีที่เขายื่นมือออกไปคว้าชิ้นหยก ในตอนนี้ เขารู้สึกถึงความลึกลับมากมาก

หมิงตงคิดต่อสักพักอย่างสับสนก่อนที่จะหันไปที่ชายชุดขาวและถามด้วยน้ำเสียงที่สงสัย “ศิษย์พี่ ชิ้นหยกนี้เป็นของบรรพบุรุษของข้าจริงเช่นงั้นหรือ ? ใครกันที่เป็นบรรพบุรุษของข้า ? เป็นไปได้ไหมว่าท่านเจอคนผิด ข้าไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องบรรพบุรุษของข้ามาก่อนเลยในชีวิต”

“เฮ้อ…” ชายวัยกลางคนถอนหายใจออกมาอีกครั้งด้วยความFศกเศร้า ก่อนที่เขาจะพึมพำ “ยี่เทียน ข้าไม่คิดเลยว่า หลังจากที่ผ่านมา 5,000 ปี ลูกหลานของเจ้าจะลืมเรื่องเจ้า” เหมือนว่าเขากำลังใจสลาย ชายวัยกลางคนหันไปมองที่หมิงตง “เจ้าหนุ่มา เจ้าชื่ออะไร ? “

“ศิษย์พี่ ข้าชื่อหมิงตง ! ” หมิงตงตอบกลับ

“หมิงตง… หมิงตง งั้นหรือ? เป็นชื่อที่ดี” ชายวัยกลางคนคิดสักครู่ก่อนที่จะพูดออกมา “เจ้าหนุ่ม ให้ข้าเล่าให้เจ้าฟังเกี่ยวกับสถานการณ์ของตระกูลหมิงของเจ้าเมื่อตอนห้าพันปีที่แล้วว่าเป็นอย่างไร”

ชายคนนั้นครุ่นคิดก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้าเหมือนว่าเขากำลังนึกบางอย่าง “ห้าพันปีที่ผ่านมา ตระกูลหมิงของเจ้าเป็นตระกูลที่มีอิทธิพลมาก ในเวลาเดียวกัน ตระกูลหมิงของเจ้าก็มีอัจฉริยะอยู่ 1 คน เมื่อตอนอายุ 30 ปี เขาสามารถกลายเป็นเซียนปฐพีได้ เขาคือบรรพบุรุษของเจ้า หมิง ยี่เทียน”

“บรรพบุรุษของเจ้าและข้าได้พบกันโดยบังเอิญและกลายเป็นเพื่อนรักกันอย่างรวดเร็ว พวกเราร่วมกันตั้งกลุ่มทหารรับจ้างและร่วมทุกข์ร่วมสุขหลายอย่างมาด้วยกัน พวกเราต่อสู้ฆ่าฟันไปด้วยกันหลายศึกและหนีจากอันตรายมาได้ร่วมกัน บรรพบุรุษของเจ้าและข้าเป็นสหายรักที่ความตายก็แยกพวกเราออกจากกันไม่ได้”

“หนึ่งร้อยปีต่อมา ทั้งหมิงยี่เทียนและข้าก็ได้กลายเป็นเซียนสวรรค์ในระดับสูงสุด มาถึงจุดนี้ พวกเราทั้งคู่เบื่อหน่ายกับชีวิตทหารรับจ้างและแยกตัวออกมา พวกเรามาที่ป่าเก่าลึกภายในภูเขานี้และเตรียมที่จะละสังขาร”

“สิบปีต่อมา พวกเราทั้งสองได้ตัดผ่านไปเป็นเซียนผู้คุมกฎ หลังจากนั้น พวกเราก็ออกเดินทางอีกครั้ง และไปในหลาย ๆ ที่เพื่อที่จะหาประสบการณ์ อีกสิบปีต่อมา ทั้งบรรพบุรุษของเจ้าและข้าก็แข็งแกร่งขึ้นมาก และพวกเราก็ตัดสินใจที่จะเข้าไปที่รังแห่งความตาย ข้ากำลังจะถูกคำสาป แต่บรรพบุรุษของเจ้า หมิงยี่เทียนก็ได้ช่วยข้าเอาไว้โดยการสละชีวิตของตัวเอง เขารับการโจมตีและช่วยชีวิตข้าเอาไว้”