เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 308

ตอนที่ 308: หยุนเจิ้งตกตะลึง

เวลาผ่านไป กลุ่มของเจี้ยนเฉินพักแรมอยู่ในถ้ำเป็นเวลา 7 วัน ในเวลานั้น เจี้ยนเฉิน, ศิษย์พี่อันและหยุนเจิ้งยังคงพูดคุยกันอย่างมีอัธยาศัยดี หญิงสาวชุดเหลืองไม่ค่อยพูด แม้กระทั่งตอนนี้เจี้ยนเฉินก็ยังไม่รู้ชื่อของนาง

อาการบาดเจ็บของฉินเซียวค่อยดีขึ้นอย่างช้า ๆ มันเริ่มตกสะเก็ด หากใช้โอสถต่อไปอีก 10 วัน เขาคงจะเดินได้ ส่วนอาการบาดเจ็บของฉินเจว๋ก็ดีขึ้นมากจนเขามีกำลังมากพอที่จะต่อสู้ ด้วยความแข็งแกร่งของเขามันจะใช้เวลาอีกสองสามวันสำหรับเขาในการรักษาแผลให้หายดี

ภายในถ้ำมืด ไฟที่ลุกไหม้อย่างไม่หยุดหย่อนลุกโชน ทางด้านข้างเจี้ยนเฉินที่นั่งอยู่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและมองไปรอบ ๆ ห้อง ฉินเจว๋,หญิงสาวและศิษย์พี่อันต่างนั่งอยู่ในท่านั่งสมาธิและฉินเซียวยังคงนอนอยู่บนเปลหามโดยที่ดวงตาของเขาปิดอยู่ในท่านอน มีเพียงหยุนเจิ้งที่ไม่ได้อยู่ในถ้ำ

เจี้ยนเฉินจุดเปลวไฟอีกครั้งก่อนที่จะเดินออกจากถ้ำ ไม่นานหลังจากที่เขาจากไป หญิงสาวชุดเหลืองก็ลืมตา นางสำรวจรอบ ๆ จากนั้นนางจึงหลับตาและทำสมาธิอีกครั้ง

เมื่อมาถึงทางเข้าถ้ำ เจี้ยนเฉินเริ่มสูดอากาศบริสุทธิ์จากโลกภายนอกก่อนที่จะหลับตาอย่างมีความสุข การระบายอากาศภายในถ้ำนั้นไม่ค่อยดีนัก ทำให้อากาศข้างในถ้ำร้อนอบอ้าว ทุกคนข้างในจึงรู้สึกอึดอัด

เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ อีกครั้ง เขาปีนลงไปตามทางลาดของภูเขาเพื่อเดินสำรวจ เนื่องจากเขาต้องปกป้องฉินเซียว เขาจึงไม่กล้าไปไหนไกล เจี้ยนเฉินไม่คิดจะออกไปจากที่นี่จนกว่าฉินเซียวจะหายเป็นปกติ หากพวกเขาต้องเดินทางกับฉินเซียวที่เคลื่อนที่ไม่ได้และเจอบุคคลที่แข็งแกร่ง มันจะเป็นปัญหาอย่างมาก แม้ว่าเขาจะไม่กลัว แต่ถ้าเป้าหมายคือฉินเซียว เจี้ยนเฉินจะติดอยู่ในสถานการณ์ที่มีปัญหา

ในช่วงเวลาสั้น ๆ นี้ เจี้ยนเฉินได้รวบรวมป้ายได้อย่างน้อย 1,000 อัน การแข่งขันนั้นต้องใช้ป้ายเพียง 500 อันเท่านั้นจึงจะผ่านไปได้ ดังนั้นเจี้ยนเฉินจึงมีมากกว่าความต้องการ สิ่งเดียวที่เหลือไว้ให้เขาทำคือรักษาชีวิตให้รอดตลอดเวลาที่เหลือ

เจี้ยนเฉินกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้สูง 30 เมตรและนั่งอยู่บนกิ่งไม้ เขาเอนตัวเองเข้ากับต้นไม้และคิดเกี่ยวกับหมิงตงที่ยังคงอยู่ในเทวสถานลึกลับ “ข้าสงสัยว่าหมิงตงกำลังทำอะไรอยู่. บรรพบุรุษของเขาเป็นมิตรกับเจ้านายของเทวสถาน เขาจะช่วยหมิงตงอย่างแน่นอน เมื่อได้เจอเขาอีกครั้ง เขาคงแตกต่างจากเดิมมาก”

“งานชุมนุมทหารรับจ้างนี้เป็นวิธีที่ง่ายที่สุดในการได้รับทักษะการต่อสู้ระดับสวรรค์ ตราบใดที่ข้าพยายามอย่างหนัก ข้าจะได้มันมาแน่นอน ! เมื่อข้าแข็งแกร่งพอ ข้าจะสามารถกลับไปที่อาณาจักรเกอซุนและสะสางความแค้นกับสำนักหัวหยุน ด้วยทักษะการต่อสู้ระดับสวรรค์ ตระกูลเจียงหยางจะมีพลังเพิ่มมากขึ้น” เจี้ยนเฉินยังคงนอนอยู่บนต้นไม้พึมพำกับตัวเองในขณะที่เขาจ้องมองด้วยความมุ่งมั่น

หลังจากนั้นไม่นานเจี้ยนเฉินก็ถอนหายใจด้วยท่าทางที่เป็นกังวล “อาณาจักรเกอซุนกำลังอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ดี สี่อาณาจักรใกล้เคียงกำลังรวมตัวกันต่อต้านพวกเขา ภายในสองปีจะมีสงครามระหว่างทั้งสองฝ่าย ก่อนที่สิ่งนั้นจะเกิดขึ้นข้าต้องเพิ่มความแข็งแกร่งให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้และต้องได้ช่วยอะไรบ้าง”

ในขณะที่เจี้ยนเฉินยังคงวางแผนสำหรับอนาคตบนกิ่งไม้ เงาของชายสามคนก็พุ่งไปที่ทิศทางของเขาด้วยความเร็ว

จากชายทั้งสาม คนที่อยู่ข้างหน้านั้นซีดเซียวและเปียกโชกด้วยเลือด เสื้อคลุมสีขาวของเขาถูกย้อมด้วยเลือดมากมาย ขณะที่ชายสองคนที่อยู่ข้างหลังเขาไล่ล่าเขาพร้อมกับอาวุธเซียนที่พร้อมจะโจมตี

เมื่อสัมผัสถึงชายทั้งสาม เจี้ยนเฉินผลักใบไม้เพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นจากด้านบน ขณะที่เขามองไปที่ชายสามคน เขาก็มีสีหน้าประหลาดใจก่อนที่จะยิ้มว่า ข้าไม่คิดว่าเขาจะถูกไล่ล่าเช่นนี้ ดูเหมือนว่าเขาวางแผนที่จะนำพวกเขากลับมาที่ถ้ำของเรา” เจี้ยนเฉินกระโดดลงมาจากกิ่งไม้และยืนอยู่ถัดจากต้นไม้ด้านหน้าชายทั้งสาม

จากชายทั้งสามคน คนที่วิ่งหนีไปนั้นเป็นคนคนเดียวกันจากถ้ำ หยุนเจิ้ง ในขณะนี้หยุนเจิ้งอยู่ในสภาพที่น่าสังเวชและย่ำแย่

ในขณะที่หยุนเจิ้งสังเกตเห็นเจี้ยนเฉิน เขาก็ตกใจและรีบวิ่งไปทางเจี้ยนเฉิน หยุนเจิ้งที่หน้าซีดจางเริ่มหอบหายใจขณะที่เขาหลบอยู่ข้างหลังเจี้ยนเฉิน “น้องเจี้ยนเฉิน ! รีบวิ่งกันเถอะ ! ชายสองคนนี้แข็งแกร่งเกินไป เราต้องไปหาศิษย์พี่อันให้ช่วยจัดการพวกเขา ! “

เจี้ยนเฉินส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม “สหายของข้ากำลังพักผ่อนอยู่ข้างใน ข้าไม่อยากทำให้เขาตกใจ”

” แต่..” หยุนเจิ้งไม่เต็มใจ เขาอดกลั้นอารมณ์ไว้แต่เขาไม่พูดอีกหลังจากนั้น ขณะที่เจี้ยนเฉินยกมือขึ้น “ข้าจะจัดการกับเรื่องนี้ที่นี่”