เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 341

ตอนที่ 341: เข้าไปในคลังอาวุธ.

เมื่อได้ยินคำพูดของผู้อาวุโส เจี้ยนเฉินจึงเริ่มให้ความสนใจในดินแดนศักดิ์สิทธิ์มากยิ่งขึ้น เขาต้องการที่จะรู้ว่าอะไรคือสิ่งที่อยู่ภายในซึ่งทำให้เซียนผู้คุมกฎทุกคนคลั่งไคล้มัน

“ผู้อาวุโส เป็นไปได้หรือไม่ที่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์มีทักษะการต่อสู้ระดับเซียน ? ” เจี้ยนเฉินอยากรู้อยากเห็น

ผู้อาวุโสตอบเพียงว่า “ถ้าดินแดนศักดิ์สิทธิ์มีทักษะการต่อสู้ระดับเซียน มันก็ถือว่าน้อยไป มีทักษะการต่อสู้ระดับเซียนอยู่ที่นั่นจริง แต่นั่นเป็นเพียงส่วนหนึ่งของทั้งหมด อย่าถามเรื่องนี้อีกต่อไปเลย ข้าไม่สามารถให้คำตอบเจ้าได้”

การเดินทางต่อไปค่อนข้างเงียบ เจี้ยนเฉินเดินตามผู้อาวุโสไปยังศาลาเล็ก ๆ ซึ่งมีเส้นรอบวง 100 เมตรและมันสูง 10 เมตร. ตัวเรือนทั้งหมดทำจากไม้ไผ่และมีรอยแตกบนพื้นผิว มันแสดงให้เห็นว่ามันอยู่ผ่านมาแล้วหลายปี ด้านบนของประตูศาลามีป้ายที่เรียบง่ายแขวนอยู่ มันถูกเขียนว่า คลังอาวุธ ด้วยตัวอักษรที่มีลวดลาย

เจี้ยนเฉินมองดูศาลาด้วยความตกใจ เขาไม่คิดว่าศาลาเล็ก ๆ แบบนี้จะเป็นที่เก็บ “คลังอาวุธ” พร้อมกับทักษะการต่อสู้ระดับสวรรค์ เพราะมันเป็นสถานที่ที่ดูเหมือนจะไม่มีความปลอดภัยอะไรเลย

“ไผ่ชนิดนี้จะต้องไม่ใช่ไม้ไผ่ธรรมดาเนื่องจากมันไม่ผุพังหลังจากผ่านมาหลายปี หากไม่เป็นเช่นนั้น มันจะไม่มีทางทนแดดและฝนได้ยาวนานเช่นนี้” เจี้ยนเฉินครุ่นคิด

ผู้อาวุโสที่พาเจี้ยนเฉินไปที่ศาลาก็หยุดอยู่ตรงหน้าประตูทันที เขามองประตูด้วยท่าทีแปลก ๆ “ศาลาหลังนี้มีมานานหลายปี มันถูกสร้างขึ้นเมื่อผู้ก่อตั้งเมืองทหารรับจ้าง โม่เทียนหยุนตัดสินใจสร้างด้วยตัวเอง สำหรับเมืองรับจ้างของเรา สถานที่นี้เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่ด้อยไปกว่าดินแดนศักดิ์สิทธิ์”

เจี้ยนเฉินรู้สึกถึงความศักดิ์สิทธิ์ของสถานที่นี้ทันทีเมื่อเขามองดูตัวเรือนอีกครั้ง ศาลาหลังนี้ตรงหน้าเขา โมเทียนหยุนเป็นคนสร้างขึ้นมาเอง มันจึงมีความหมายพิเศษ

“ไฮ้ เวลาช่างไร้ความปรานี” ผู้อาวุโสถอนหายใจด้วยความโศกเศร้าก่อนที่จะเงียบ เขาหันไปหาเจี้ยนเฉินและพูดว่า “นี่คือที่เก็บคู่มือลับทั้งหมด ข้าทำได้แค่นำทางเจ้ามาที่นี่ ส่วนที่เหลือเจ้าต้องพึ่งตัวเอง”

” ข้าขอบคุณผู้อาวุโสมาก ! ” เจี้ยนเฉินป้องมือคำนับ

“แคร่ก ! ” ทันใดนั้นประตูทางเข้าศาลาก็เปิดออกด้วยตัวเองเผยให้เห็นแสงมืดสลัวข้างใน มีเสียงดังขึ้นมาจากด้านใน

“เจี้ยนเฉิน รีบเลือกรางวัลของเจ้า อย่าลืมถอดรองเท้าด้วย มันเป็นสิ่งต้องห้าม เพราะสิ่งสกปรกไม่สามารถเข้าไปในคลังอาวุธได้

เมื่อได้ยินคำเตือน เจี้ยนเฉินก็นิ่งไปชั่วครู่ เขาไม่คิดว่าเขาจะต้องถอดรองเท้าเพื่อเข้าไปในคลังอาวุธ เขาคิดว่ามันเป็นคำขอที่แปลกประหลาด แต่เขาก็ไม่ลังเลและวางรองเท้าของเขาบนพื้นด้านนอกก่อนเข้าสู่ศาลาเล็ก ๆ

ภายในคลังอาวุธนั้นสว่างเป็นพิเศษ ไม่มีรอยฝุ่นปรากฏบนชั้นหนังสือ หนังสือเก่าแก่ตามอายุและวัสดุเรียบง่ายวางซ้อนกันในแต่ละชั้น ชั้นวางเหล่านี้ค่อนข้างลึกลับเพราะไม่มีการสึกหรอหรือเสียหาย หนังสือแต่ละเล่มบนชั้นหนังสือต่าง ๆ นั้นทำมาจากชิ้นส่วนของสัตว์อสูรซึ่งแต่ละเล่มก็หนาหลายนิ้ว

เมื่อมองไปรอบ ๆ เขาก็รีบไปพบผู้อาวุโสที่สวมเสื้อคลุมสีเทาอย่างระมัดระวัง เขากำลังทำความสะอาดชั้นหนังสืออย่างขยันขันแข็งราวกับว่าหนังสือแต่ละเล่มเป็นสมบัติที่ต้องทำความสะอาดอย่างจริงจังเพื่อไม่ให้มีเศษฝุ่นหลงเหลือ

เจี้ยนเฉินยืนเงียบ ๆ อยู่ข้างหลัง เขาไม่พูดอะไรกับผู้อาวุโส จากรูปร่างหน้าตาผู้อาวุโสดูไม่เหมือนกันคนที่มีวรยุทธ์ แต่เจี้ยนเฉินรู้ว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา ในคลังอาวุธที่เต็มไปด้วยทักษะการต่อสู้ระดับสวรรค์ไม่มีทางที่ผู้พิทักษ์สถานที่แห่งนี้จะเป็นคนที่ธรรมดาเช่นนั้น

เกือบจะเหมือนกับว่าผู้อาวุโสไม่รู้สึกถึงการมาถึงของเจี้ยนเฉิน เขายังคงตั้งใจจดจ่อที่จะนำหนังสือแต่ละเล่มออกจากชั้นวางหนังสือก่อนที่จะทำความสะอาดแต่ละหน้าอย่างระมัดระวัง ทันทีที่หนังสือสะอาด เขาจะนำมันกลับมาวางที่เดิมและเริ่มทำความสะอาดหนังสือเล่มต่อไป

ผู้อาวุโสไม่ได้ปล่อยให้เจี้ยนเฉินต้องรอนาน เมื่อเขาทำความสะอาดเสร็จทั้งชั้น เขาก็หันหลังกลับมาและเริ่มเดินไปหาเจี้ยนเฉิน

“ข้าเจี้ยนเฉินขอคารวะท่านอาวุโส ! ” เมื่อเห็นว่าผู้อาวุโสหันมาหา เจี้ยนเฉินรีบป้องมือคารวะ

ผู้อาวุโสยังคงเดินหน้าต่อไปโดยไม่มองเจี้ยนเฉินและพูดว่า ทักษะการต่อสู้ระดับสวรรค์อยู่อีกทาง ตามข้ามา

“ขอรับ” เจี้ยนเฉินรีบตามผู้อาวุโสไป

“เจ้าควรระมัดระวังและอย่าทำให้อะไรที่นี่เสียหาย” ผู้อาวุโสพูดด้วยท่าทางที่สงบนิ่ง แต่มีพลังจำนวนมากที่เปล่งประกายออกมาจากเขา

เจี้ยนเฉินรีบตอบผู้อาวุโส เขารู้ว่าผู้อาวุโสรักทุกอย่างในศาลาแห่งนี้ หากเขาทำให้เกิดความเสียหายเพียงเล็กน้อย เขาคงต้องเจอกับเรื่องน่าปวดหัวมากมาย