เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 350

ตอนที่ 350: การจากไป.

เจี้ยนเฉินไม่สนใจการเฝ้าติดตามของตระกูลเจียเต๋อ เขาคาดไว้แล้วว่าพวกเขาต้องทำแบบนี้

ในวันที่สอง เจี้ยนเฉินออกจากห้องของเขาและไปเดินเล่นไปตามถนนของเมืองทหารรับจ้าง เขาเดินไปทางตะวันออก เขาเดินไปทางทิศตะวันตก ไม่มีจุดหมายที่ชัดเจน ข้างหลังเขามีผู้ชายหลายกลุ่มตามเขามาไกล ๆ เนื่องจากพวกเขาไม่กลัวว่าเจี้ยนเฉินจะจับได้อีกต่อไป พวกเขาจึงไม่สนใจที่จะหลบซ่อน

เจี้ยนเฉินนำกลุ่มนั้นเดินไปนานมากก่อนจะกลับมาที่โรงเตี๊ยมตอนกลางคืน ในวันต่อมาเจี้ยนเฉินออกจากโรงเตี๊ยมอีกครั้ง เมื่อเขาออกไป เสี่ยวเอ้อที่อยู่ข้างหลังก็เดินตามเขาไปห่างออกไป 30 เมตร

เจี้ยนเฉินไม่แม้แต่จะหันมามองกลุ่มคนที่อยู่ข้างหลังเขา เขาเดินเล่นไปรอบ ๆ เมืองทหารรับจ้างอีกครั้ง คราวนี้เขาจ้องมองไปทางทิศตะวันออกในขณะที่เดินไปทางทิศตะวันตกราวกับว่าเพลิดเพลินไปกับทิวทัศน์รอบตัวเขา

ในไม่ช้าเจี้ยนเฉินก็เจอบ่อนการพนัน เจี้ยนเฉินเดินเข้าไปในสถานที่นั้นอย่างยิ้มแย้มพร้อมกับคนที่ติดตามเขาอยู่ข้างหลัง

ภายในบ่อนมีนักพนันหลายคนกำลังส่งเสียงดัง คนที่ได้เงินต่างโห่ร้องออกมาด้วยความดีใจในขณะที่คนที่สูญเสียเงินต่างถอนหายใจอย่างเจ็บใจ

เจี้ยนเฉินเดินทางอย่างรวดเร็วผ่านกลุ่มคนไปยังฝูงชนที่มีขนาดใหญ่ขึ้นก่อนที่จะผสมผสานกับนักพนันคนอื่น ๆ ร่างของเขาหายไปจากบ่อนทันที ทำให้พวกที่ติดตามต้องค้นหาเขาไปทั่วอย่างกังวล

เจี้ยนเฉินออกมาจากบ่อน เขาเปลี่ยนเส้นทางทันทีและมองหาโรงเตี๊ยมอื่นเพื่อซ่อนตัว

ในคืนนั้นกลุ่มที่ติดตามเจี้ยนเฉินก็ค้นพบเขาอีกครั้ง พวกเขาล้อมรอบโรงเตี๊ยมแห่งใหม่นี้ไว้

“ช่างเป็นกลุ่มแมลงวันที่น่ารำคาญมาก” เจี้ยนเฉินถอนหายใจกับตัวเองโดยไม่มีทางเลือก เมื่อคนกลุ่มนี้ไล่ล่าเขาอย่างต่อเนื่อง เขาจึงไม่สามารถออกจากเมืองทหารรับจ้างได้ ในกรณีที่ตระกูลเจียเต๋อและตระกูลชิพบว่าเขาออกจากเมืองและรู้ที่อยู่ใหม่ของเขา เขาน่าจะถูกสังหารหลังจากนั้น

ในวันถัดไปเจี้ยนเฉินออกจากห้องและมุ่งหน้าไปยังจตุรัสที่ตั้งราชวังของเมืองทหารรับจ้าง บริเวณนี้เป็นเมืองชั้นในซึ่งเชื่อมต่อกับถนนด้านนอกและโลกภายนอก

เนื่องจากเจี้ยนเฉินเป็นราชาแห่งทหารรับจ้าง สถานะพิเศษของเขาจึงอนุญาตให้เขาเข้าไปในสถานที่แห่งนี้โดยไม่มีสิ่งกีดขวาง อย่างไรก็ตามมีชายวัยกลางคนมาพบเขา

“ผู้อาวุโส เป็นไปได้หรือไม่ที่ข้าจะขอพบผู้อาวุโส” เจี้ยนเฉินถามเขาอย่างสุภาพ

ชายคนนั้นส่ายหน้า “ไม่ต้องถามเลยว่าการพบผู้อาวุโสนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย พิธีของเจ้าผ่านไปนานแล้ว เจ้าจะไม่ได้เจอเขานอกจากว่าเขาต้องการพบก่อน”

เจี้ยนเฉินมีใบหน้าที่เศร้าสลด เขาถามว่า “ถ้าอย่างนั้นข้าจะออกจากเมืองทหารรับจ้างผ่านประตูมิติได้หรือไม่ ? “

“ประตูมิติของเมืองทหารรับจ้างของเรานั้นมีไว้สำหรับการเข้าไปในเมืองซึ่งสมาชิกภายในสามารถใช้ได้ สำหรับการออกจากเมืองผ่านประตูมิติ เจ้าต้องได้รับอนุญาตจากผู้อาวุโส มิฉะนั้นแม้แต่สมาชิกภายในก็ถูกห้ามไม่ให้ใช้มัน” ชายผู้นั้นอธิบาย

เจี้ยนเฉินออกไปอย่างเศร้าใจ ถ้าเขารู้เรื่องนี้มาก่อน เขาจะขออนุญาตผู้อาวุโสแปดออกจากเมืองในช่วงเวลาที่เขาอยู่ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์

เจี้ยนเฉินเดินเล่นไปรอบ ๆ ถนนของเมืองทหารรับจ้างอีกครั้ง เขาเริ่มนึกถึงแผนการหลบหนี หลังจากที่เขาใช้บ่อนพนันหลบหนีกลุ่มที่ติดตามเขา ตอนนี้พวกเขาคงระมัดระวังว่าเขาจะมีแผนหลบหนีครั้งที่สอง แม้แต่ระยะทางก็ลดลงจาก 20 เมตรเป็น 5 เมตร ยิ่งตอนนี้กลุ่มนั้นได้ติดตามเจี้ยนเฉินอย่างเย่อหยิ่งทำให้เขารู้สึกรำคาญอย่างมาก ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าเมืองทหารรับจ้างห้ามการใช้ความรุนแรง เจี้ยนเฉินก็คงจัดการพวกเขาไปนานแล้วเพราะความเย่อหยิ่ง