เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 36

Chaotic Sword God ตอนที่ 36 ฝูงหมาป่า

ในช่วงกลางคืนเจี้ยนเฉินและเถี่ยต้านั่งอยู่ใต้ต้นไม้และบ่มเพาะพลัง คบไฟที่อยู่ข้างตัวพวกเขาทั้งสองได้มอดดับไปนานแล้ว และบนกิ่งไม้ 5 หรือ 6 เมตรเหนือพวกเขาคือเหลียงเสี่ยวเย่ นางมองไปรอบ ๆ อย่างกระวนกระวาย เมื่อใดก็ตามที่นางได้ยินเสียงเห่าหอนของสัตว์อสูรในยามค่ำคืน นางก็ไม่อาจข่มตาหลับลงได้เต็มตา

ดวงตาอันเป็นประกายของเหลียงเสี่ยวเย่มองจ้องไปที่เจี้ยนเฉินกับเถี่ยต้า ราวกับว่านางกำลังจับตามองพวกเขา ในสายตาของนางนับว่าเป็นเรื่องเป็นหรือตายเลยทีเดียว นางไม่ได้ต้องการที่จะให้คนสองคนที่นางได้พบหลังจากค้นหามานานละทิ้งนางและและนางก็จะสูญเสียการป้องกันนั้นไป

ในขณะนั้นมีสายลมอ่อนพัดผ่านป่าและผ่านหญ้าสูง ในขณะเดียวกัน เจี้ยนเฉินก็ลืมตาของเขาขึ้นมาทันที ดวงตาของเขาเป็นประกายในขณะที่เขาจ้องมองลึกเข้าไปในหญ้าสูงนั้น ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนบนพื้นดินโดยมีแท่งเหล็กในมือของเขา

เหลียงเสี่ยวเย่สับสนขณะที่นางเฝ้าดูเจี้ยนเฉินลุกขึ้นยืน ไม่รู้เพราะอะไรหรือเกิดอะไรขึ้น หัวใจของนางก็เต้นแรงด้วยความตื่นตระหนก

เฮ้ เกิดอะไรขึ้น ? เหลียงเสี่ยวเย่กระซิบถามอย่างระมัดระวัง ในสถานการณ์เช่นนี้นางไม่กล้าใช้เสียงดังที่จะพูดเพราะกลัวว่ามันจะไปดึงดูดสัตว์อสูร

เจี้ยนเฉินไม่ได้คำตอบของนางและหันมองไปยังเถี่ยต้าที่กำลังบ่มเพาะพลังอยู่ เถี่ยต้า ตื่นได้แล้ว เหมือนจะมีสัตว์อสูรบางตัวกำลังจะโจมตีเรา

อ่า เจ้าพูดว่าอะไรนะ? สัตว์อสูรโจมตี ? เหลียงเสี่ยวเย่กลายเป็นตื่นกลัว ใบหน้าของนางไร้สีเลือดทันที เมื่อคิดเกี่ยวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ทั้งร่างกายของนางก็เริ่มสั่นเทาด้วยความกลัว

ในขณะที่เถี่ยต้ากำลังบ่มเพาะพลัง เขาไม่กล้าที่จะหมกมุ่นมากเกินไป ดังนั้นเมื่อเจี้ยนเฉินเรียกร้องเขา เถี่ยต้าก็ลืมตาขึ้นออกจากการบ่มเพาะพลังและลุกขึ้นยืนพร้อมกับขวานรบของเขาที่พาดอยู่บนไหล่

เจียงหยางเซียงเทียน สัตว์อสูรอยู่ตรงไหน ? เขาถามในขณะที่เขามองไปรอบ ๆ เขาไม่สามารถมองเห็นรอยเท้าใด ๆ รอบตัวพวกเขาหรือแม้กระทั่งได้ยินเสียงอะไรเลย

เจี้ยนเฉินหันศีรษะของเขาอย่างช้า ๆ ในขณะที่เขามองไปรอบ ๆ เถี่ยต้า คราวนี้ต้องระวังให้มาก คราวนี้มันไม่ใช่แค่สัตว์อสูรเพียงตัวเดียว แต่มันเป็นฝูง

เป็นฝูง ! ใบหน้าเถี่ยต้าเปลี่ยนไปทันที จากท่าทีประมาทเป็นท่าทีจริงจังขึ้นมา

อา! อะไร! เป็นฝูง ! เป็นไปไม่ได้ ! เฮ้ เจ้า โปรดอย่าทำให้ข้ากลัวเช่นนั้น เหลียงเสี่ยวเย่ที่ซ่อนบนต้นไม้ อ้อนวอนกับพวกเขา นางได้ยินสิ่งที่น่ากลัวจากเจี้ยนเฉินมากเหลือเกิน

คิ้วของเจี้ยนเฉินขมวดเข้าหากัน ก่อนจะออกคำสั่งเบา ๆ กับเสียงร้องของเหลียงเสี่ยวเย่ เจ้าเงียบได้หรือไม่? เจ้าต้องการที่จะดึงดูดสัตว์อสูรจากทั่วทุกมุมหรือ ?

คำสั่งเจี้ยนเฉินพิสูจน์ให้เห็นว่ามันมีประโยชน์อย่างยิ่ง เหลียงเสี่ยวเย่รีบใช้มือปิดปากตัวเองทันที เพื่อให้แน่ใจว่านางไม่ได้พูดอะไร

เจียงหยางเซียงเทียน เจ้าคิดว่าสัตว์อสูรมีอยู่ประมานกี่ตัว ? เถี่ยต้าถาม

มากทีเดียว อย่างน้อยที่สุดก็ 10 ตัว พวกมันกำลังเตรียมที่จะโจมตีพวกเรา พวกมันล้อมเราไว้โดยรอบแล้ว ใบหน้าเจี้ยนเฉินเคร่งขรึมมากขึ้น

เถี่ยต้าเริ่มแสดงท่าทีหนักใจขณะที่เขาฟังเจี้ยนเฉิน ถ้ามันเป็นเพียงสัตว์อสูรตัวเดียวเขาจะไม่กังวลเลย พวกเขาทั้งสองคนจะร่วมมือกัน แต่ตอนนี้มีอย่างน้อย 10 ตัว ในตอนนี้เถี่ยต้าไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว

เมื่อเหลียงเสี่ยวเย่ได้ยินที่เจี้ยนเฉินพูดแล้ว ใบหน้าของนางก็ได้ขาวซีดและจิตใจของนางก็เต็มไปด้วยความกลัว เพียงอย่างเดียวที่นางคิดในหัวของนางว่า ไม่รอดแน่แล้ว! พวกเราถูกปิดล้อม พวกเราไม่อาจเอาตัวรอดได้ …

หญ้าสูงเริ่มแกว่งไปแกว่งมาเป็นแสงสีฟ้าที่ปรากฏอยู่ในด้านหน้าของพวกเขา มันอยู่ในทุกทิศทาง ด้วยจุดกำเนิดของแสงสีฟ้ากว่า 50 จุดนั่น ในขณะที่เจี้ยนเฉินและเถี่ยต้ามองอย่างประหลาดใจ พวกเขาตระหนักในจุดสว่างของแสง แท้จริงคือสายตาของสัตว์อสูร และมันมีอย่างน้อยที่สุด 20 ตัว

นี่สัตว์อสูรระดับ 1 หมาป่าน้ำเงิน เถี่ยต้า ถ้าเจ้าต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ จงรีบปีนขึ้นไปบนต้นไม้ตอนนี้ เจี้ยนเฉินกล่าว ในขณะที่เขามองไปที่หมาป่าสีน้ำเงิน 20 ตัวจากทุกทิศทาง

เถี่ยต้าจ้องด้วยความโกรธ ก่อนควงขวานรบของเขา เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่กล้าหาญว่า ไม่ต้องกังวล เจียงหยางเซียงเทียน มีเพียงแค่ 20 ตัว ข้ายืนยันว่าพวกเราไม่พ่ายแพ้ให้กับพวกมันแน่

ช่วงเวลาที่นางได้ยินว่ามีหมาป่า 20 ตัวกำลังบุก เหลียงเสี่ยวเย่กำลังกลัวตายอย่างแท้จริง ในเวลานี้แม้ว่า นางเชื่อว่าเจี้ยนเฉินและเถี่ยต้าแข็งแกร่ง แต่นางจะไม่เชื่อว่าความแข็งแกร่งของพวกเขาจะสามารถเอาชนะ สัตว์อสูร 20 ตัวได้ ขณะที่พวกมันยังไม่ถึงระดับเซียน ยกเว้นแต่ว่าจะมีอาจารย์คนหนึ่งของสำนักที่จะมาช่วยให้เขารอด ตอนนี้พวกเขาไม่อาจที่จะหลบไปไหนได้

อาจารย์ ท่านอยู่ที่ไหน? กรุณามาช่วยเรา … เหลียงเสี่ยวเย่มองไปรอบ ๆ ในทุกทิศทาง ขณะที่นางอ้อนวอนขอให้อาจารย์มา มีเพียงอาจารย์เท่านั้นที่จะช่วยเหลือพวกนางได้ แต่มันน่าละอายเหลือเกินที่มันมีสัตว์อสูรจำนวนมาก ดังนั้นนางจึงร้องออกมาเสียงดัง และเมื่อเป็นเช่นนั้น สัตว์อสูรก็เริ่มที่จะให้ความสนใจนาง