เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 376

ตอนที่ 376 ควบคุมสิ่งมีชีวิตทุกอย่าง

เจี้ยนเฉินมองไปที่ปราณกระบี่ที่ยื่นออกมาจากนิ้วของเขาอย่างตื้นตัน เขาก็ไม่สามารถกลั้นความยินดีเอาไว้ได้ ปราณกระบี่นั้นแข็งแกร่งมาก เป็นเพราะจิตวิญญาณกระบี่และการโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุดของเขา แม้ว่าเขาจะเสียกระบี่วายุโปรยไปและเสียเวลาในการฝึกฝนไปหลายปี แต่เขาก็มีความแข็งแกร่งในการต่อสู้เหลืออยู่ เขาไม่ใช่คนไร้ประโยชน์ที่ไม่สามารถต่อสู้ได้

ปราณกระบี่เปล่งสีทั้งสองลาง ๆ ออกมาอย่างต่อเนื่อง ราวกับว่ามันหลอมรวมเข้าด้วยกันอย่างผสมกลมกลืน

เจี้ยนเฉินจ้องไปที่ปราณกระบี่สีม่วงและฟ้าอย่างมึนงง เขาอดไม่ได้ที่จะคิดกลับไปถึงตอนที่เขากำลังสู้อยู่กับเซียนสวรรค์ 8 คน ในตอนนั้นเขาก็มาถึงระดับที่ปราณกระบี่หลอมรวมกันเป็นแบบนี้เช่นกัน

ความทรงจำยังคงสดใหม่อยู่ในหัวของเขา หัวใจของเจี้ยนเฉินเต็มไปด้วยความสั่นกลัว การหลอมรวมของปราณกระบี่ทั้งสองนั้นทรงพลังมาก ทำให้แม้แต่เจี้ยนเฉินยังกลัว มันแข็งแกร่งพอที่จะทำลายอาวุธเซียนของเซียนสวรรค์เหมือนว่ามันเป็นเต้าหู้ นี่เป็นอะไรที่เหนือจินตนาการสำหรับเขามาก แต่ในตอนที่เขาคิดไปถึงเรื่องตอนที่ที่จิตวิญญาณกระบี่ทั้งสองฟื้นตัวเต็มที่ เขาก็คิดภาพไม่ออกเลยว่าระดับพลังของมันจะน่ากลัวขนาดไหน

ในตอนที่เจี้ยนเฉินคิดกลับไปถึงแรงสะท้อนที่ทรงพลังในตอนที่เขาใช้ในการหลอมรวมกระบี่นั้น เจี้ยนเฉินก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าพร้อมกับหัวเราะออกมาเล็กน้อย หลังจากที่ปราณกระบี่หลอมรวมกันแล้ว พวกมันก็กลายเป็นพลังต้องห้ามที่มีผลตามมาที่รุนแรง ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาต้องต่อสู้กับเซียนสวรรค์คนอื่น เจี้ยนเฉินคงไม่กล้าที่จะใช้มัน

ทันใดนั้นเอง หัวใจของเจี้ยนเฉินก็หยุดเต้นไปในขณะที่เขาแบมือออกมาแล้วพลังงานที่ลึกลับบางอย่างก็ออกมาปรากฎอยู่ที่อากาศรอบ ๆ เขา ใบไม้บนพื้นเริ่มลอยขึ้นเหมือนว่ามีถูกแรงบางอย่างยกและมันก็มาหมุนวนรอบเจี้ยนเฉินอย่างช้า ๆ

เจี้ยนเฉินหลับตาและเริ่มประสานกับธรรมชาติให้เป็นหนึ่ง เขาตระหนักได้อย่างกะทันหันถึงจิตวิญญาณที่เชื่อมโยงกับสิ่งมีชีวิตทุกอย่างรอบ ๆ เขา ความรู้สึกนี้เหมือนกับตอนที่เขาใช้จิตวิญญาณกระบี่ซึ่งทำให้เขาควบคุมสิ่งมีชีวิตทุกอย่างได้

ทันใดนั้นเอง ใบไม้นับไม่ถ้วนที่ลอยอยู่รอบ ๆ ร่างของเจี้ยนเฉินก็เปล่งแสงจ้าออกมาเป็นสีฟ้าและม่วง เสียงดังบาดหูเกิดขึ้นมา และจู่ ๆ พวกใบไม้ก็พุ่งไปที่ต้นไม้ใกล้ ๆ ด้วยความเร็วสูง

ต้นไม้ถูกแทงทะลุออกไปอย่างไร้เสียงโดยที่ใบไม้นั้นไม่ได้ลดความเร็วลงเลย ในตอนที่ใบไม้เคลื่อนที่ออกไปไกลเรื่อย ๆ พวกมันก็แทงทะลุผ่านต้นไม้ที่อยู่ในแนวเคลื่อนที่ของมัน หลังจากที่ผ่านไป 10 กิโลเมตร พวกมันถึงเริ่มที่จะช้าลง และในท้ายที่สุดมันก็สลายไปกลางอากาศโดยที่ไม่มีปราณกระบี่สีม่วง-ฟ้า

วูซซ! วูซซ! วูซ! วูซ!

ทันใดนั้นเอง เสียงคลื่นเสียงเป็นระลอก ๆ ก็ดังออกมาจากใบไม้ทั้งหมดที่ลอยอยู่รอบ ๆ เจี้ยนเฉินที่เปลี่ยนเป็นลำแสงแล้วพุ่งไปด้านหน้า แทงทะลุทุกอย่างที่ขวางทางพวกมัน ปราณกระบี่ที่หลอมรวมอยู่ในใบไม้นั้นหายไปหลังจากที่พุ่งไปได้ 10 กิโลเมตร และจากนั้นใบไม้ก็กลายเป็นฝุ่นผง

เจี้ยนเฉินลืมตาขึ้นช้า ๆ และมองไปรอบ ๆ ตัวอย่างนิ่งอึ้ง เมื่อเขาเกิดคิดขึ้นมา แล้วหนึ่งในต้นไม้ที่อยู่ใกล้ ๆ เขาก็ลอยขึ้นมาจากพื้นไปอยู่กลางอากาศ 10 เมตรเหนือพื้นดิน

เจี้ยนเฉินยื่นมือออกไปแล้วกำหมัดเอาไว้แน่น ทันนั้น ต้นไม้ทั้งต้นก็ระเบิดออกเป็นเศษไม้และมันก็ร่วงลงไปบนพื้น

ในตอนต่อมา แสงสีม่วง-ฟ้าสว่างจ้าก็ลอยออกมาอีกครั้งจากเศษไม้ มันลอยขึ้นไปและเศษไม้ก็เริ่มรวมตัวกันหลายเป็นกระบี่ยาว 50 เมตรก่อนที่จะพุ่งไปข้างหน้า

ในตอนที่กระบี่ลอยออกไปข้างหน้า ไม่ว่าจะเป็นต้นไม้ที่สูงเสียดฟ้าหรือแค่ใบหญ้าก็ตาม กระบี่ก็ผ่ามันออกเป็นสองซีกและทิ้งไว้เพียงผิวเรียบเรียบเท่านั้น

ในตอนนี้เอง ป่าที่เคยเงียบสงบก็เปลี่ยนไปอย่างมาก เพราะต้นไม้หลายต้นได้ถูกโค่นลงไปที่พื้น

ตาของเจี้ยนเฉินเป็นประกายในตอนที่เขาสังเกตเหตุการณ์อยู่ ตาข้างซ้ายของเขาเปล่งแสงสีม่วงและตาข้างขวาของเขาก็เปล่งแสงสีฟ้าออกมา สายตานี้ทำให้ทุกคนหวาดกลัวได้

ในตอนที่ตาของเจี้ยนเฉินทั้งสองเปล่งแสงสีต่างกันออกมา มือของเขาทั้งคู่ก็ยกขึ้นไปบนอากาศ ทันใดนั้นเอง พลังงานแปลก ๆ ก็เริ่มบิดเบี้ยวอากาศเหมือนว่ามิติถูกพันธการเวลาเอาไว้ สำหรับใครที่มาเห็นภาพนี้คงเป็นภาพที่น่าตกตะลึงไม่น้อย

“แกร๊ก แกร๊ก แกร๊ก”..”

ต้นไม้หลายต้นลอยขึ้นกลางอากาศและแยกตัวออกกลายเป็นเศษไม้ขนาดเท่ากำปั้นก่อนที่จะเริ่มเปล่งแสงสีม่วงและสีฟ้าออกมา

แสงในตาของเจี้ยนเฉินเริ่มลดน้อยลงในขณะที่เขามองออกไปอย่างตกตะลึง สายตาของเขาเหลือเชื่อในขณะที่เขาค่อยค่อยลดมือลงมา