เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 378

ตอนที่ 378: ทัณฑ์สวรรค์

เมื่อได้เห็นว่าพวกเขากำลังลอยอยู่กลางอากาศ เจี้ยนเฉินก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น พลังในการต่อสู้เป็นอะไรที่เขาได้ในไม่ช้าแล้ว เขาสามารถควบคุมธาตุในธรรมชาติด้วยจิตใจของเขาได้ ดังนั้นการบินคงไม่เป็นปัญหาสำหรับเขา เขาแค่ยังไม่พบวิธีก็เท่านั้น ถ้าเขามีเวลาและได้ทดลอง เขาก็คงบินได้เหมือนเซียนสวรรค์

เจี้ยนเฉินหลับตาลงช้า ๆ และเริ่มรู้สึกถึงพลังงานธาตุลมที่อยู่รอบรอบเขา และเริ่มหาหลักการในการบินและการเพิ่มความเร็ว

การบินดูเหมือนจะง่าย แต่มันมีรายละเอียดที่สำคัญที่ต้องเรียนรู้ก่อน มันต้องการการฝึกฝนเพื่อที่จะได้ชำนาญ ไม่เช่นนั้น ถ้าคนเรียนรู้ขั้นเริ่มต้นเกิดบินขึ้นไปสูงร้อยเมตรในอากาศและเจอเข้ากับกระแสลมเข้า เขาคงไม่สามารถควบคุมการบินได้

ความเร็วที่เขาบินนั้นเร็วมาก ไม่นานนักเจี้ยนเฉินและชายคนนี้กลับเขามาที่หุบเขา มันเป็นเวลาเที่ยงในตอนนี้ และควันก็ลอยขึ้นมาจากหมู่บ้าน ชายอย่างน้อย 5 คนกำลังทำท่าลุกลี้ลุกลนอยู่ในหมู่บ้าน

ชายวัยกลางคนไม่ได้ซ่อนพลังแห่งการมีอยู่ของเขาเอาไว้และพาเจี้ยนเฉินและศพของราชาหมาป่าโลหิตเข้ามาที่กลางหมู่บ้านก่อนที่จะลดความเร็วลง

“เฮ้ เซี่ยมี่กลับมาแล้ว…”

“เซี่ยมี่ เอาสัตว์อสูรตัวใหญ่กลับมาด้วย”

“ฮ่าฮ่า ดูเหมือนคนในหมูบ้านจะกินกันไม่หมดแน่ ช่างเป็นหมาป่าที่ตัวใหญ่อะไรเช่นนี้ ใครจะรู้มันว่านานขนาดไหนที่…”

“เฮ้อ เซี่ยวมี่ชอบเอาสัตว์ที่ดูพิลึกเข้ามาในหมู่บ้าน เขาชอบทำประโยชน์ให้กับหมู่บ้านเสมอ…”

ในตอนที่ทุกคนเริ่มออกมา พวกเขาทั้งหมดก็มองไปที่พ่อของเจ้าอ้วนน้อยด้วยความศรัทธาและความชื่นชมอย่างไม่ปิดบัง ไม่มีใครตกใจเลยที่เห็นทั้งสองบินกลับมา มันเหมือนว่ามันเป็นภาพที่ปกติมาก

พ่อของเจ้าอ้วนน้อยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก่อนที่จะตอบทุกคนอย่างกระตือรือร้น ไม่มีความหยิ่งยโสที่เห็นได้เป็นปกติในเซียนสวรรค์เลย มีแต่ความใจดีเท่านั้น

“เซี่ยวมี่ เจ้าสุดยอดมาก ไม่ต้องคิดเลยก็รู้ว่าหมาป่านี้แข็งแกร่งมาก แต่เจ้าก็สังหารมันได้อย่างง่ายดาย” ชายผู้หนึ่งหัวเราะออกมา

ชายผู้นั้นส่ายหน้า “ทุกคนเข้าใจผิดแล้ว สัตว์อสูรตัวนี้ไม่..”

ในตอนที่ชายวัยกลางคนพูด เจี้ยนเฉินก็รีบตัดบทว่า “ท่านลุงเร็วเข้า แบ่งเนื้อของราชาหมาป่าโลหิตนี้ให้ทุกคนกัน ยิ่งมันสดมากเท่าไร มันก็ยิ่งอร่อยมากขึ้นเท่านั้น”

พ่อของเจ้าอ้วนน้อยหัวเราะ “เอาหล่ะ เอาล่ะ ต้าชวง ไปหาคนมาลอกหนังมันเพิ่มและแบ่งเนื้อด้วย”

“ได้เลย!” ชายคนนั้นตอบกลับอย่างกระตือรือล้นก่อนที่จะไปรวบรวมคน

“โว้ ท่านพ่อ ท่านเอาสัตว์อสูรตัวใหญ่ขนาดนี้กลับมาเลยหรือ ? ” เสียงที่จริงใจดังขึ้นมาจากด้านหลังในขณะที่เจ้าอ้วนน้อยกำลังเดินมาพร้อมกับจอบที่อยู่ในมือ เขาคงกลับมาหลังจากการพรวนดินกับท่านปู่เป็นแน่

พ่อของอ้วนน้อยไม่ได้อธิบายอะไรต่อ เขาพาเจี้ยนเฉินกลับไปทานอาหารหลังจากที่ทักทายทุกคนแล้ว

อาหารถูกปรุงโดยแม่ของเจ้าอ้วนน้อย นางดูอายุไม่น่าเกิน 30 ปี และนางมีรูปร่างหน้าตาดี นางให้กลิ่นอายของชนชั้นสูง แม้ว่านางจะใส่เสื้อผ้าธรรมดา แต่ก็ไม่สามารถซ่อนกิริยาท่าทางของนางได้เลย แค่มองเพียงปราดเดียวก็รู่ว่านางไม่ได้โตขึ้นมาที่หมู่บ้าน

เจี้ยนเฉินนั่งอยู่กับครอบครัวทั้งสี่คนและเริ่มทานอาหาร อาหารนั้นค่อนข้างธรรมดา และมีผักที่พวกเขาปลูกขึ้นเอง

ปู่ของเจ้าอ้วนน้อยมองไปที่เจี้ยนเฉินก่อนที่จะยิ้มออกมา “เจ้าหนุ่ม ไปที่สวนข้าวโพดกับข้าสักพักนะหลังจากนี้ มีแปลงที่ต้องปลูกอีกมากเลย”

“ท่านปู่ ร่างกายของเจี้ยนเฉินพึ่งฟื้นตัว ทำไมท่านถึงไปใช้แรงงานเขาล่ะ ? รอให้ข้ากับท่านพ่อปลูกกระหล่ำเสร็จก่อน แล้วพวกเราจะไปช่วยท่าน” เจ้าอ้วนน้อยบ่นออกมา เห็นได้ชัดว่าเขาไม่พอใจที่ปู่ของเขาบอกให้เจี้ยนเฉินไปทำสวน