เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 420

ตอนที่ 420: เหตุการณ์วุ่นวายในโรงเตี๊ยม (1)

เซียนสวรรค์ของอาณาจักรเกอซุนประหลาดใจเมื่อได้ยินแผนการของเจี้ยนเฉินในการไปยังอาณาจักรฉินกานด้วยตัวเอง พวกเขาไม่เข้าใจสถานการณ์เลย เจี้ยนเฉินเป็นผู้พิทักษ์จักรพรรดิของอาณาจักรฉินหวง อะไรที่ทำให้เขาโกรธอาณาจักรฉินกานมากขนาดนี้ ? แม้ว่าอาณาจักรฉินกานจะเข้ามาแทรกแซงในสงคราม แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่รับประกันแผนปัจจุบันของเจี้ยนเฉิน

แม้จะรู้สึกสับสน พวกเขาก็ไม่กล้าถามเนื่องจากสถานะของเจี้ยนเฉิน พวกเขาทำได้เพียงเก็บคำถามไว้ในใจ

“ผู้พิทักษ์จักรพรรดิ โปรดให้ข้าตามท่านไปด้วย” เซียวเทียนพูด เนื่องจากเจี้ยนเฉินยังไม่ใช่เซียนผู้คุมกฎ เขาจึงกลัวว่าเจี้ยนเฉินอาจได้รับอันตราย

เจี้ยนเฉินส่ายหน้า “ไม่จำเป็น ข้าไปคนเดียวก็พอแล้ว เซียวเทียน อย่าลืมปกป้องเมืองนี้ให้ดี หากอาณาจักรวายุครามจู่โจมอีกครั้ง”

เซียวเทียนทำอะไรไม่ถูกเมื่อได้รับคำตอบเช่นนี้ เขาพูดว่า “ผู้พิทักษ์จักรพรรดิต้องดูแลตัวเองให้ดี แม้ว่าอาณาจักรฉินกานจะสูญเสียเซียนสวรรค์ไปหลายคน แต่พวกเขาก็ยังมีกองกำลังอีกมาก”

จากนั้นเจี้ยนเฉินก็ออกจากเมืองเบเนโวเลนซ์เพียงลำพัง เขาบินสูงขึ้นไป 1,000 เมตรกลางอากาศ มุ่งหน้าเข้าสู่อาณาจักรฉินกาน ลูกเสือขนาดเท่าแมวสีขาวตัวใหญ่ถูกผูดติดไว้กับหน้าอกของเขา

เดิมทีเจี้ยนเฉินไม่ได้วางแผนที่จะนำลูกเสือมาด้วย แต่ลูกเสือเกาะติดเขาไม่ยอมไปไหน เขาจึงไม่มีทางเลือกและต้องนำมันติดมาด้วย เขามั่นใจในพละกำลังของตัวเอง เขาคิดว่าตัวเองสามารถรับมือกับเซียนสวรรค์ได้และเขายังมั่นใจว่าเขาสามารถปกป้องลูกเสือได้ในเวลาเดียวกัน

ในไม่นาน เวลากลางวันก็เปลี่ยนเป็นกลางคืน ภายในเมืองชั้นสองของอาณาจักรฉินกาน ถนนที่คึกคักก่อนหน้านี้ในที่สุดก็เริ่มลดความหนาแน่นของผู้คนลง

หน้าประตูเมือง ทหารระดับสูงเงยหน้าขึ้นมองพระอาทิตย์ตกดินและพูดกับผู้คนที่อยู่ข้างใต้เขาว่า ” ได้เวลาปิดประตูแล้ว “

ทันใดนั้นชายหลายสิบคนก็เริ่มผลักประตู

ช้าก่อน ! สามารถได้ยินเสียงร้องดังออกมาจากด้านนอกประตูเมืองเมื่อร่างสีขาวทะยานลงมา ในช่วงเวลาต่อมาเด็กหนุ่มที่มีลูกเสือขาวก็ยืนอยู่หน้าประตูเมืองก่อนที่มันจะถูกปิด

ผู้คุมไม่ได้ใส่ใจที่จะหยุดยั้งชายหนุ่มที่เข้ามาใหม่ พวกเขาใช้เวลาทั้งวันดูแลมนุษย์และสัตว์อสูรทุกรูปร่างหลากหลายขนาด ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงมองออกอย่างชาญฉลาดและจากสิ่งที่พวกเขาเห็นคือเด็กหนุ่มคนนี้แข็งแกร่งมาก อย่างน้อยที่สุดเขาต้องเป็นเซียนสวรรค์

ชายหนุ่มคนนี้คือเจี้ยนเฉิน มันเป็นเวลากลางคืนแล้ว และเจี้ยนเฉินก็ก็ไม่ต้องการที่จะเข้าไปในอาณาจักรฉินกานตอนดึก ดังนั้นเขาจึงวางแผนที่จะพักผ่อนในตอนกลางคืนและเดินทางต่อในตอนเช้า

เจี้ยนเฉินแบกลูกเสือและเดินไปตามถนนที่เยือกเย็นอย่างเงียบสงบในขณะนี้ เขามองหาโรงเตี๊ยมเล็ก ๆ ส่วนใหญ่ปิดประตูเพราะมันถูกจองจนหมด

ในขณะนั้น เจี้ยนเฉินจึงเข้าไปในโรงเตี๊ยมเล็ก ๆ “เถ้าแก่ มีห้องพักค้างคืนหรือไม่? “

“มีสิ มี ท่านต้องการกี่ห้อง?” ในทันใดเด็กหนุ่มวัย 20 ปีก็เดินออกมาจากด้านหลังพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

เมื่อเห็นหน้าตาของเด็กหนุ่ม เจี้ยนเฉินก็รู้สึกตะลึงเล็กน้อยเพราะใบหน้าที่คุ้นเคยลอยขึ้นมาในความคิดของเขา อย่างไรก็ตามเขาก็สลัดความคิดในหัววทิ้งอย่างรวดเร็วและพูดว่า “ห้องที่ดีที่สุด 1 ห้อง. นำเนื้อย่างมาด้วยจานหนึ่ง” เจี้ยนเฉินโบกมือแล้วส่งเหรียญทอง 1 เหรียญให้กับเด็กหนุ่ม

เด็กหนุ่มรับเหรียญทองและยิ้มกว้างให้เจี้ยนเฉิน “ลูกค้าที่รัก โปรดนั่งรอสักครู่ ข้าจะรีบไปนำเนื้อย่างมาให้ท่านทันที” จากนั้นเขาก็รีบเดินเข้าไปด้านหลังโรงเตี๊ยม

เจี้ยนเฉินใช้ความคิดขณะที่มองดูเด็กหนุ่มเดินเข้าไปที่ด้านหลัง และเขาก็นั่งลงที่โต๊ะใกล้ ๆ จิตใจของเขาอดไม่ได้ที่จะคิดถึงคนในอดีต เคนดัล

“ท่านลูกค้า อาหารของท่านมาถึงแล้ว” หลังจากนั้นไม่นานเสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้เจี้ยนเฉินหลุดออกมาจากความคิดของเขา เด็กหนุ่มคนเดิมถือจานเนื้อย่างขนาดใหญ่มาวางบนโต๊ะของเขา

“กรร ….” ลูกเสือส่งเสียงคำรามด้วยความสุข ขณะที่มันกระโดดขึ้นไปบนโต๊ะแล้วเริ่มกินอาหาร

เมื่อเห็นการกระทำของลูกเสือขาว เจี้ยนเฉินก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม ข้าขอเนื้อย่างเพิ่มอีกจาน

“ไม่มีปัญหาเลย ท่านลูกค้า ! ” เด็กหนุ่มยิ้มอย่างกระตือรือร้นก่อนที่จะเดินกลับไปที่ห้องครัว

เจี้ยนเฉินเริ่มมองไปรอบ ๆ โรงเตี๊ยม เขาสังเกตเห็นว่ามันเล็กมาก มีแค่ 20 โต๊ะเท่านั้นที่ตกแต่งรอบ ๆ โรงเตี๊ยม แต่มันสะอาดและเป็นประกาย ที่อีกโต๊ะหนึ่งหญิงวัยกลางคนที่ดูเหมือนจะเป็นเจ้าของโรงเตี๊ยมมองดูลูกคิดของนางอย่างจริงจังขณะที่นางกำลังคิดบัญชี เจี้ยนเฉินได้ยินเสียงของลูกคิดกระทบกันอย่างต่อเนื่องในขณะที่มีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนห่างออกไป นอกเหนือจากสามคนนี้ดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่รอบ ๆ

ในขณะนี้ผู้ชายที่ดูแข็งแรงหลายคนเดินเข้ามาในโรงเตี๊ยม ชายคนหนึ่งพูดเสียงดังว่า “เถ้าแก่ ถึงเวลาแล้ว รีบจ่ายเงินมาซะดี ๆ “