เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 421

ตอนที่ 421: เหตุการณ์วุ่นวายในโรงเตี๊ยม (2)

“ท่านลูกค้าผู้มีเกียรติ ข้าต้องขอโทษจริง ๆ แต่สำหรับคืนนี้ท่านต้องไปหาที่พักใหม่ เราจะไม่คิดเงินสำหรับเนื้อย่าง เราหวังเป็นอย่างยิ่งว่าท่านลูกค้าจะยกโทษให้เรา” เด็กหนุ่มคืนเหรียญทองกลับไปให้เจี้ยนเฉินด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด

เจี้ยนเฉินมองเด็กหนุ่มครู่หนึ่งโดยไม่เคลื่อนไหวใด ๆ และรับเหรียญทองคืน จากนั้นเขาหันกลับไปมองชายหนุ่มจากนิกายหยางจิ “เจ้าวางแผนที่จะให้เงินกับโรงเตี๊ยมนี้เท่าไหร่ ? “

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ชายหนุ่มจากนิกายหยางจิทุกคนก็มองเจี้ยนเฉินอย่างเย็นชา ดวงตาของพวกเขาเริ่มเปล่งประกายอันตรายจนถึงจุดที่หากเขาเป็นคนขี้ขลาด เขาคงต้องเป็นลม

“เจ้าหนุ่ม เจ้าเป็นใคร ? ” ชายคนหนึ่งพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เขาคิดว่าเจี้ยนเฉินพูดท้าทาย

คนอื่น ๆ จากนิกายหยางจิเริ่มจ้องมองเจี้ยนเฉินอย่างเย็นชา พวกเขาไม่รู้ว่าเจี้ยนเฉินมาจากไหน อาณาจักรฉินกานทั้งหมดเคยได้ยินเกี่ยวกับนิกายหยางจิ มีชายเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ไม่รู้เกี่ยวกับนิกายที่มีอำนาจแผ่ขยายไปทั่วทั้งอาณาจักร มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถต่อสู้กับนิกายหยางจิได้ ดังนั้นพวกเขาจึงกังวลว่าเขาอาจเป็นหนึ่งในกลุ่มคนนั้น

เจี้ยนเฉินยิ้มเล็กน้อย “เจ้าไม่มีคุณสมบัติพอที่จะรู้ชื่อของข้า เจ้ายังไม่ได้ตอบคำถามของข้า เจ้าวางแผนที่จะจ่ายโรงเตี๊ยมแห่งนี้เท่าไหร่ ? ” เจี้ยนเฉินมีน้ำเสียงเย่อหยิ่งเล็กน้อยราวกับว่าเขาไม่ได้สนใจเกี่ยวกับนิกายหยางจิเลย

เด็กหนุ่มและเจ้าของโรงเตี๊ยมมีสีหน้าที่มีปัญหา แต่ละคนรู้ว่าจะไม่มีทางที่นิกายหยางจิจะยอมรามือ ในกรณีที่เกิดการต่อสู้ โรงเตี๊ยมของพวกเขาจะได้รับความเสียหาย

ตอนแรกเด็กหนุ่มและเจ้าของโรงเตี๊ยมไปอ้อนวอนกับเจี้ยนเฉิน แต่หลังจากตระหนักว่าเจี้ยนเฉินไม่ใช่คนธรรมดา พวกเขาจึงหยุดอยู่กับที่ ในฐานะเจ้าของโรงเตี๊ยมและเสี่ยวเอ้อ พวกเขาเห็นผู้คนมากมายในแต่ละวัน เพียงชำเลืองมอง พวกเขาก็สามารถแยกแยะคน ๆ หนึ่งได้อย่างรวดเร็ว ในใจของพวกเขา พวกเขารู้ว่าเจี้ยนเฉินไม่ใช่คนธรรมดา ดังนั้นการพยายามที่จะอ้อนวอนกับเจี้ยนเฉินคงไร้ประโยชน์นอกจากว่าพวกเขาอยากมีปัญหา

กลุ่มชายจากนิกายหยางจิต่างหยิ่งยโส แต่ละคนมีกลุ่มที่มีอำนาจสนับสนุน ดังนั้นคำพูดของเจี้ยนเฉินจึงทำให้พวกเขาไม่พอใจ เมื่อหยิบเหรียญม่วงออกมา ชายหนุ่มผู้หนึ่งพูดออกมาว่า “ข้ามีเหรียญม่วงให้กับโรงเตี๊ยม เจ้ามีปัญหาหรือไม่ ? “

เหรียญม่วง 1 เหรียญมีค่าเท่ากับ 100 เหรียญทอง นี่คือค่าตอบแทนครึ่งปี ซึ่งหมายความว่าเหรียญม่วงเป็นเงินจำนวนมากสำหรับการซื้อขาย

เจ้าของโรงเตี๊ยมและเสี่ยวเอ้อตกใจกับเงินก้อนใหญ่ ทั้งคู่มองหน้ากันด้วยความตกใจ

เจี้ยนเฉินวางจานอาหารลง เขาลุกขึ้นยืนและหยิบเหรียญม่วงออกมาจากแหวนมิติหลายเหรียญ “นี่คือเหรียญม่วง 10 เหรียญสำหรับค่าเช่าโรงเตี๊ยม พวกเจ้าออกไปได้แล้ว” เจี้ยนเฉินไม่ใช่คนที่ชอบโอ้อวด แต่คนเหล่านี้ที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่ใช่คนที่น่าพอใจ เขาตัดสินใจที่จะล่วงเกินพวกเขา

เมื่อเห็นเหรียญม่วง 10 เหรียญบนโต๊ะ กลุ่มชายจากนิกายหยางจิก็เดือดดาล หนึ่งในนั้นคำรามด้วยความโกรธ “เจ้าหนุ่ม เจ้าอยากมีปัญหากับนิกายหยางจิของเราหรือ ? เจ้าคงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป !”

“ลุกและไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ การที่เจ้ามีเงินนั่นไม่ได้หมายความว่าเราจะไว้ชีวิตของเจ้า ! “

“ถ้าเจ้าไม่อยากตายก็จงออกไป ! การล่วงเกินนิกายหยางจิของเราเป็นสิ่งที่แม้แต่องค์ชายก็ไม่สามารถทำได้”

ชายหนุ่มตะโกนด้วยความโกรธขณะที่พวกเขาเดินไปหาเจี้ยนเฉินช้า ๆ

เจี้ยนเฉินไม่สนใจที่จะมองพวกเขาและยังคงกินอาหารของเขาต่อไป ” หากเจ้าไม่มีเงินก็ออกไป ข้าจองโรงเตี๊ยมนี้แล้ว ข้าไม่ต้อนรับพวกเจ้าที่นี่

” เจ้ากล้ามาก ! ” ชายหนุ่มคนหนึ่งตะโกนด้วยความโกรธในขณะที่เขาและชายอีกคนเตรียมที่จะใช้หมัดกระแทกหัวของเจี้ยนเฉิน

เจี้ยนเฉินมองพวกเขาด้วยท่าทางเหยียดหยาม ตะเกียบของเขายิงเข้าหาชายสองคนที่มาหาเขาด้วยความเร็วที่แทบมองไม่เห็น

ชั๊ว ! ชั๊ว !

เสียงร้องเจ็บปวดดังขึ้นเนื่องจากตะเกียบเสียบเข้าไปในกำปั้นของพวกเขา ทำให้พวกเขาไม่สามารถแบมือได้ ความเจ็บปวดนั้นรุนแรงมากจนพวกเขาต้องกัดฟันอย่างดุเดือด

การโจมตีของเจี้ยนเฉินทำให้ชายจากนิกายหยางจิคนอื่นตกใจและมองด้วยความกลัว

” เจ้ากล้าโจมตีนิกายหยางจิของเราหรือ ? เจ้าคงไม่อยากจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป ! ” ชายหนุ่มผู้หนึ่งคำราม

ดวงตาของเจี้ยนเฉินจ้องเขาอย่างโหดเหี้ยมขณะที่โบกมือ ทำให้ตะเกียบทั้งสองบินกลับมา ในไม่ช้าเขาก็แทงพวกเขาผ่านลำคอของคนที่พูดทันที