เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 432

ตอนที่ 432: เดินทางกลับบ้าน (1)

สองวันหลังจากที่เจี้ยนเฉินมายังที่มั่นของฐานฝั่งตะวันออกของอาณาจักรเกอซุนเริ่มมั่นคง อาณาจักรวายุครามไม่ได้พยายามโจมตีเป็นครั้งที่ 2 ดังนั้นซากกำแพงจึงถูกกำจัดออกไป ช่างตีเหล็กและช่างฝีมือหลายคนได้ซ่อมแซมและดัดแปลงกำแพงใหม่

เขาได้พาแม่-ลูกเข้าพักในโรงเตี๊ยมเล็ก ๆ ข้างกองทัพในเมืองทันที สองแม่ลูกก็ล้มลงกับพื้นราวกับว่าขาของพวกเขาทำมาจากยาง

คนเป็นแม่ไม่ใช่ผู้บ่มเพาะและลูกก็เป็นผู้บ่มเพาะที่พิการทำให้พวกเขาไม่มีความแข็งแกร่ง หลังจากที่บินอยู่บนอากาศมาเป็นเวลานาน ทั้งสองก็รู้สึกว่าขาของพวกเขาเป็นเหน็บชา

การที่เจี้ยนเฉินบินลงมาที่นึ้ทำให้ทหารใกล้เคียงทั้งหมดตกใจ ทุกคนได้เข้ามาบริเวณแถวนี้ แต่ก็ไม่มีใครกล้าพอที่จะเข้ามาดูว่าเป็นศัตรูหรือมิตร

การเปลี่ยนแปลงของสภาพแวดล้อมอย่างฉับพลันทำให้สองแม่ลูกรู้สึกประหม่าและพวกเขาก็ซ่อนตัวอยู่หลังเจี้ยนเฉิน พวกเขาทั้งคู่กลัวว่าจะเกิดการสังหารหมู่อีกครั้ง เหมือนกับที่เคยเกิดในนิกายหยางจิ

ทันใดนั้นก็มีคนสังเกตเห็นเจี้ยนเฉินและจำได้เขาได้ เขารีบเรียกทหารคนอื่นพร้อมกับพูดว่า พวกเจ้ากำลังทำอะไร ? นี่คือผู้พิทักษ์จักรพรรดิที่ทรงเกียรติ ! เร็วเข้า รีบเข้ามาคารวะเขา ! ตัวตนของเจี้ยนเฉินเป็นที่รู้จักกันดีในหมู่ทหารชั้นสูง แต่ทหารเดินดินคนอื่น ๆ ไม่อาจจำเขาได้ทันที แม้ว่าทักษะของเจี้ยนเฉินจะเป็นที่รู้จักของทุกคน แต่ก็มีน้อยคนที่เห็นหนาตาของเขา

เมื่อได้ยินผู้บัญชาการพูด ทุกคนก็คลายความวิตกกังวลและตะโกนเสียงดังใส่เจี้ยนเฉิน คารวะผู้พิทักษ์จักรพรรดิ ! ทหารทุกคนต่างก็สงสัยในตอนที่อาณาจักรเกอซุนแต่งตั้งผู้พิทักษ์จักรพรรดิตั้งแต่เมื่อใด ไม่เพียงแต่พวกเขาไม่เคยได้ยินเรื่องผู้พิทักษ์จักรพรรดิ พวกเขายังไม่เคยเห็นมาก่อนอีกด้วย

ผู้บัญชาการเดินเข้ามาหาเจี้ยนเฉินและพูดอย่างเคารพว่า ผู้พิทักษ์ผู้ทรงเกียรติ ข้าชื่อหลินหยาน มีอะไรที่ข้าพอจะช่วยท่านผู้พิทักษ์จักรพรรดิได้บ้าง?

แม่ทัพหลิวอยู่ไหน ? เจี้ยนเฉินถาม

ทันทีที่เขาพูดจบเจี้ยนเฉินก็มองไปยังโรงเตี๊ยมและเห็นแม่ทัพหลิวกำลังเดินออกมาโดยบังเอิญ เมื่อแม่ทัพหลิวเห็นเจี้ยนเฉิน เขาก็ทักทายอย่างสุภาพ ในที่สุดท่านก็กลับมา

เกิดอะไรขึ้นหลังจากที่ข้าไป ? เจี้ยนเฉินถาม

แม่ทัพหลิวส่ายหน้า ไม่มีเรื่องใหญ่ใด ๆ อย่างไรก็ตาม ข้อมูลที่ข้าได้ยินมาก็ยังคงทำต่อไป ผู้พิทักษ์จักพรรดิ เราจะพูดเรื่องนี้กันข้างใน

ได้เลย เจี้ยนเฉินพยักหน้าเห็นด้วย เขาหันหลังไปยังสองแม่ลูกและพูดอย่างอบอุ่นว่า ท่านป้าและซาน พวกท่านควรจะไปนอนได้แล้ว พวกท่านยังไม่ได้นอนเลย ข้ามั่นใจได้เลยว่าพวกท่านน่าจะหิวกันแล้ว

เมื่อสายตาของแม่ทัพหลิวมองลงไปยังชาวบ้านทั้งสอง สิ่งที่เขาเห็นมันไม่มีอะไรมากไปกว่าชาวบ้านธรรมดา ๆ พวกเขาไม่แม้แต่จะมองมาที่เขาโดยตัวไม่สั่น นั่นทำให้แม่ทัพหลิวสงสัยว่าพวกเขาเกี่ยวข้องอย่างไรกับผู้พิทักษ์จักรพรรดิอาณาจักรฉินหวง

คนเป็นแม่ไม่ได้ขัดคำพูดเจี้ยนเฉินและพูดว่า หากผู้มีพระคุณพูดเช่นนั้น ข้าก็จะทำตาม

เจี้ยนเฉินยิ้มอย่างขมขื่น ผู้มีพระคุณอะไรกัน? ท่านป้าโปรดเรียกข้าว่าเจี้ยนเฉิน

ได้…ได้อย่างไร ? ข้าไม่อาจทำได้ คนเป็นแม่รู้สึกสับสนกับคำขอดังกล่าว ตลอดชีวิตที่ผ่านมาของนาง นางเป็นคนธรรมดาที่อยู่ในสังคมที่ต่ำที่สุด แต่ถึงกระนั้นนางก็รู้จักมารยาททางสังคมดี ถ้าแม้กระทั่งแม่ทัพระดับสูงที่อยู่ตรงหน้านางยังเรียกเขาว่าผู้พิทักษ์จักรพรรดิผู้ทรงเกียรติ นางจะกล้าเรียกชื่อเขาตรง ๆ ว่าเจี้ยนเฉินได้อย่างไร การกระทำนี้ของเจี้ยนเฉินทำให้นางตกใจอย่างมาก

ได้ยินคำพูดของเจี้ยนเฉินทำให้ผู้บัญชาการรู้สึกประหลาดใจก่อนที่จะย้อนมองดูสองแม่ลูกพร้อมกับแสดงท่าทีใหม่

แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้จักชื่อของผู้พิทักษ์จักรพรรดิอาณาจักรฉินหวงมาก่อน แต่เมื่อเห็นว่าผู้พิทักษ์ผู้ทรงเกียรติยอมให้เรียกหาเขาด้วยชื่อ ทำให้พวกเขาต้องมองสองแม่ลูกด้วยมุมมองใหม่ แม้กระทั่งแม่ทัพหลิวก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้นกับสิ่งนี้ แม้ว่าเขาจะไม่อาจสานไมตรีกับผู้พิทักษ์ได้โดยตรง แต่เขาสามารถทำได้ผ่านสองแม่ลูก