เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 464

ตอนที่ 464: ข่ายอาคมพรางตา(3)

เดินทางไปตามเส้นทางที่เทียนจูซีจากอารามจิตพิสุทธิ์ให้มา ในที่สุดเจี้ยนเฉินก็มาถึงหุบเขาที่ยิ่งใหญ่และมีเหวลึก

เจี้ยนเฉินเดินลงไปที่ก้นหุบเขาอย่างช้า ๆ เทียนจูซีได้บอกว่าถ้ำอยู่ด้านล่างของหุบเขาโดยจะซ่อนอยู่ในตำแหน่งที่ตรวจจับได้ยาก

ไม่นานเจี้ยนเฉินก็มาถึงก้นหุบเขา มีสระน้ำขนาดยักษ์ที่ไหลพร้อมกับไอเย็นยะเยือกแทรกไปเหมือนกับมีดกรีดกระดูกทั่วร่าง

เจี้ยนเฉินมองไปรอบ ๆ ที่มืด ๆ การมองเห็นของเขาค่อยข้างแย่ แต่มันก็ไม่อาจที่จะขัดขวางไม่ให้เจี้ยนเฉินมองเห็นตัวเอง แต่หุบเขากว้างใหญ่อย่างมาก เขามองเห็นพื้นเลย ยิ่งกว่านั้นความเย็นเสียดกระดูกเหล่านี้ทำให้เขาค้นหายากยิ่งขึ้น

นี่คือส่วนที่ลึกที่สุกของหุบเขาแล้ว ถ้ำเซียนผู้คุมกฎอยู่ไหนกันแน่ ? เจี้ยนเฉินพึมพำกับตัวเอง เมื่อเขามาถึงถ้ำเขาก็แค่รู้เพียงชื่อของมัน ทุกอย่างที่อยู่ที่นี่เขาไม่อาจรู้จักมันได้ แม้แต่สิ่งที่ดูเหมือนถ้ำก็ยิ่งทำให้เขาฉงยเข้าไปอีกบวกกับความจริงที่ว่ามันถูกซ่อนไว้ การค้นหาถ้ำเป็นไปได้ยากยิ่ง

เจี้ยนเฉินเริ่มแผ่ประสาทรับรู้ครอบคลุมรัศมีระยะ 15 กิโลเมตรรอบตัวเขา แม้กระทั่งสถานที่ที่อยู่ใต้น้ำก็ยังไม่อาจหลบเลี่ยงประสาทสัมผัสของเขาได้รวมทั่งสิ่งต่าง ๆ ที่ซ่อนตัวอยู่

เจี้ยนเฉินเดินไปตามกำแพงของหุบเขาขณะที่ลอยอยู่กลางอากาศ ทุกที่ที่เขาเดินทางไปเขาได้ค้นหาอย่างละเอียด ภายในบริเวณเหล่านั้นก็มีการตอบสนองกับเจี้ยนเฉิน ที่แม้แต่พลังงานที่กระเพื่อมเล็ก ๆ ซึ่งไม่อาจสังเกตได้ก็เจอ

“ฟุ่บ ! “

ข้างใต้สระน้ำมีงูตัวหนึ่งกระโจนขึ้นมาจากย้ำ มันเปิดปากของมันเพื่อที่จะกัดเจี้ยนเฉินด้วยความเร็วสูง

คิ้วของเจี้ยนเฉินขมวดแน่น เขาสังเกตเห็นงูตัวนี้มาก่อนแล้ว แต่เพื่อที่จะหาที่ตั้งของถ้ำเซียนผู้คุมกฏ เขาจึงไม่ได้สนใจมัน ดังนั้นเขาจึงถูกรบกวนจากงูตัวนี้

มีแสงที่เย็นชาแว่บอยู่ในดวงตาของเจี้ยนเฉินขณะที่เขาอยู่บนฟ้า ทันใดนั้นธาตุไฟจำนวนมากก็เริ่มมารวมตัวกันรอบ ๆ มือของเขาก่อนที่จะกลายเป็นกระบี่เพลิงขนาดใหญ่ พริบตาแสงสีแดงสว่างจ้าก็พุ่งเข้าหางู

กระบี่เพลิงพุ่งเข้าไปในปากของงูทำให้เกิดการระเบิดขึ้นมาตามมาด้วยร่างกายที่กระเด็นไปเป็นชิ้น ๆ และมีไอน้ำลอยออกมาจากแรงระเบิด พื้นที่ที่เย็นก่อนหน้านี้ก็พลันกลายเป็นอบอุ่นขึ้นมา

เพียงความคิดเจี้ยนเฉินก็บังคับให้แกนอสูรขนาดเท่ากำปั้นลอยฝ่าออกจากหมอกมาหาเขา นี่คือสัตว์อสูรระดับ 5 แม้ว่ามันจะไม่สำคัญสำหรับเขาเหมือนเมื่อก่อน แต่ก็ยังมีค่าอยู่พอสมควร

เจี้ยนเฉินเดินทางต่อไปในหุบเขาขณะที่เข้าใกล้ต้นน้ำมากขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งเขาอยู่เหนือมันเพียง 20 เมตร ระยะทางนั้นเล็กมากจนหมอกที่ลอยอยู่นั้นทำให้เสื้อผ้าของเขาอับชื้น

แม้ว่าหุบเขาจะกว้างใหญ่มาก แต่เจี้ยนเฉินก็ใช้เวลาเพียง 1 ชั่วยามเท่านั้นที่ค้นหาทางหุบเขาได้ สิ่งที่ทำให้เขาผิดหวังคือความจริงที่ว่าเขายังไม่อาจหาถ้ำของเซียนผู้คุมกฏเจอ