เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 469

ตอนที่ 469: การเอาคืนจากอาณาจักรอินทรีสวรรค์

“อาณาจักรฉินกาน แม้ว่าข้าจะได้โครงกระดูกเซียนผู้คุมกฎมาแล้ว แต่เจ้าก็สร้างปัญหาให้ข้า ข้าไม่จำเป็นต้องทำตามข้อตกลงก่อนหน้านี้แล้ว มารอดูกัน ถ้าข้ามีเวลา ข้าจะไปที่นั่นอีกครั้งเพื่อทวงความยุติธรรม” เจี้ยนเฉินพึมพำ ในขณที่เขาลอยอยู่กลางอากาศ ในเวลาเดียวกัน เขาก็รู้สึกกังวลเรื่องตระกูลหวง แม้ว่าเขาจะเคยช่วยหวงหรวนเอาไว้ แต่โครงกระดูกของเซียนผู้คุมกฎนั้นก็ไม่ได้ด้อยและหาง่ายไปกว่ายุทธภัณฑ์คุมกฎเลย เจี้ยนเฉินไม่รู้ว่าหัวหน้าตระกูลของตระกูลหวงจะมาหาเรื่องเขาเพราะมันหรือไม่ ทั้งหมดที่เขารู้คือมันจะมีประโยชน์กับเขาอย่างมากถ้าเขาได้มันไป

อย่างไรก็ตามในฐานะที่เป็นผู้พิทักษ์จักรพรรดิของอาณาจักรฉินหวง เจี้ยนเฉินนั้นก็มีอำนาจที่เหนือกว่าตระกูลใหญ่หลายตระกูลในทวีป แม้แต่หัวหน้าตระกูลของตระกูลหวงยังต้องหลีกเลี่ยงที่จะก้าวล้ำขอบเขตมาจัดการกับเจี้ยนเฉิน

“ดูเหมือนว่าการที่ใช้พลังบรรพกาลได้นั้นจะสำคัญเหนือสิ่งใด ด้วยวิธีนี้ ข้าจะมีอาวุธที่ใช้ต่อกรกับระดับพวกเซียนผู้คุมกฎได้” เจี้ยนเฉินพึมพำในการตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว หลังจากเขากลับไป เขาจะดูดซับพลังงานในโครงกระดูกเซียนผู้คุมกฎทันที

เจี้ยนเฉินกลายเป็นลำแสงสีม่วงและฟ้าและบินไปทิศทางของอาณาจักรเกอซุน ก่อนที่จะหายไปจากเส้นขอบฟ้าอย่างรวดเร็ว

ในเวลาเดียวกัน ในอาณาจักรอินทรีสวรรค์ กองทหารหนึ่งได้เข้าไปในพระราชวัง ยามรักษาการทั้งหมดคุกเข่าลงทั้งสองข้างเพื่อต้อนรับการกลับมา

หลังจากที่เดินทางไปหลายวัน องค์ชายรองและอัครเสนาบดีก็กลับมาที่พระราชวังของอาณาจักรอินทรีสวรรค์ในที่สุด

ในตอนที่พวกเขาเข้ามาในพระราชวัง องค์ชายรองและอัครเสนาบดีที่อยู่ในชุดธรรมดาก็ลงมาจากหลังม้าของพวกเขาทันทีและเดินตรงไปที่ท้องพระโรงเพื่อรายงานพระราชา

พระราชานั่งอยู่บนบัลลังก์และได้รับแจ้งถึงการมาถึงที่ท้องพระโรงในพระราชวังเพื่อที่จะพูดคุยแล้ว ทั้งสองข้าง มีจอมยุทธในชุดเกราะ 20 คนยืนอยู่อย่างไม่ไหวติง พวกเขาดูเหมือนเป็นรูปปั้นมากกว่ามนุษย์ แต่ละคนมีใบหน้าที่แข็งทื่อ แต่สายตาของพวกเขานั้นก็แหลมคม

องค์ชายรองและอัครเสนาบดีเดินเข้ามา ในตอนที่พวกเขาเห็นพระราชาที่นั่งอยู่สูงบนบัลลังก์ของเขา พวกเขาก็คุกเข่าลงอ่อนน้อม

“ข้ารับใช้ขอคารวะฝ่าบาท ! “

“ลูกขอคารวะเสด็จพ่อ ! “

พระราชารับเอาจอกชาที่นางกำนัลข้าง ๆ ส่งมาแล้วยิ้ม “อย่าพิธีรีตองเลย ลูกของข้า อัครเสนาบดี เรื่องข้อเสนอของพวกเราที่อาณาจักรเกอซุนเป็นไปอย่างราบรื่นหรือไม่ ? “

“เสด็จพ่อ อาณาจักรเกอซุนนั้นอวดดียิ่งนัก ไม่เพียงแต่พวกเขาจะเห็นว่าตัวเองสูงส่งกว่าทุกคนเท่านั้น แต่พวกเขายังไม่เห็นว่าพวกเราอาณาจักรอินทรีสวรรค์เหนือกว่าอีก ไม่เพียงแต่พวเขาจะทำให้ผู้อาวุโสเจ๋อเจี้ยนได้รับบาดเจ็บ แต่พวกเรายังเกือบจะหนีออกมาจากพระราชวังไม่ได้อีก” องค์ชายรองบอกพระราชาถึงเรื่องที่เขาเจอมาที่อาณาจักรเกอซุนและเพิ่มเติมรายละเอียดเพื่อที่จะทำให้มันแย่ขึ้นไปกว่าเดิม

เมื่อได้ยินสิ่งที่องค์ชายรองพูด รอยยิ้มของพระราชาก็หุบลงไปอย่างช้า ๆ จนกระทั่งเขามองไปที่อัครเสนาบดีและถามอย่างช้า ๆ “อัครเสนาบดี สิ่งที่ลูกของข้าพูดเป็นความจริงงั้นหรือ ? อาณาจักรเกอซุนทำแบบนั้นจริง ๆ หรือ?”

“ฝ่าบาท องค์ชายรองตรัสความจริง อาณาจักรเกอซุนมองพวกเราอาณาจักอินทรีสวรรค์ต่ำต้อยกว่าอย่างไม่ต้องสงสัย นอกเหนือไปจากนั้น เจ๋อเจี้ยนยังได้รับบาดเจ็บจากพวกเขาจริง และพวกเขาก็กำลังจะฆ่าพวกเราไปด้วยพะยะค่ะ” อัครเสนาบดีพูดอย่างเคารพ

“ช่างโอหังยิ่งนัก ! ” พระราชาคำรามออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว ในขณะที่มือของเขาก็ตบไปที่ที่วางมือบนบัลลังก์ของเขา “ยาม ! เรียกผู้อาวุโสเจ๋อเจี้ยนมา”