เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 47

Chaotic Sword God ตอนที่ 47 กลับไปยังสำนัก

ชายทั้งหกคนในกลุ่มมุ่งหน้าไปยังบริเวณชายป่า ตอนนี้สามวันของพวกเขาได้จบลงแล้ว หากพวกเขาสามารถปกป้องแกนอสูรจนกระทั่งพวกเขามาถึงด้านนอกแล้ว พวกเขาก็จะสามารถที่จะจบภารกิจได้อย่างสมบูรณ์แบบ และเนื่องจากสำนักไม่ได้นำแกนอสูรไป พวกเขานั้นสามารถที่จะใช้มันได้

เดินไปในเส้นทาง เจี้ยนเฉินและคนที่เหลือก็ระมัดระวังมากทีเดียว นี่เป็นช่วงเวลาที่สำคัญ เนื่องจากพวกเขาอาจจะถูกซุ่มโจมตีตอนไหนก็ได้ เจี้ยนเฉินและเถี่ยต้าก็ยังคงเต็มไปด้วยพลัง แต่เจียงหยางหู่และคนอื่น ๆไม่ได้อยู่สภาพที่ดีนัก ถ้าพวกเขาจะถูกโจมตีโดยคนแข็งแกร่งกลุ่มหนึ่งแล้วล่ะก็ การต่อสู้นั้นคงไม่อาจเลี่ยงได้ ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่เจี้ยนเฉินต้องการที่จะหลีกเลี่ยง

เจี้ยนเฉินเดินลงถนนโดยมีเถี่ยต้าอยู่ด้านหลังเขา ขณะที่ส่วนที่เหลือเดินตรงไป ที่ซึ่งพวกเขามาถึงเพื่อเป็นส่วนหนึ่งของป่าที่มีเขตแดนอาคมสีขาวของป่าที่ซึ่งเป็นคลื่นบาง ๆ ครอบคลุมไปด้านนอก ด้วยสามวันที่จบลง เขตแดนอาคมได้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลัน เพื่อช่วยให้ลูกศิษย์ที่หลงทางได้พบกับเส้นทางนี้

จิตวิญญาณของเจี้ยนเฉินถูกส่งออกไปบริเวณรอบตัวเขา ขณะที่เขากำลังสำรวจบริเวณรอบ ๆ เขตแดนชั้น 3 ไม่ได้เงียบสงบเหมือนกับเขตแดนชั้น 2 ไม่เพียงแต่พวกเขาต้องปกป้องเหล่าลูกศิษย์จากสัตว์อสูร แต่พวกเขายังต้องปกป้องตัวเองจากลูกศิษย์คนอื่น ลูกศิษย์คนอื่น ๆ บางคนที่กำลังรอโอกาสที่เหมาะสมแก่การโจมตี ดังนั้นยามที่ใกล้จะถึงบริเวณทางเข้านั้นเป็นพื้นที่ที่อันตรายที่สุด อย่างไรก็ตาม ที่เขตแดนอาคมนั้นแสดงถึงหลุมดำบางอย่าง ซึ่งสิ่งนั้นสามารถช่วยนำลูกศิษย์ออกมา ดังนั้นลูกศิษย์จำนวนมากนั้นจะพยายามที่จะออกจากป่า และนั่นมันเป็นการเปิดโอกาสสำหรับลูกศิษย์คนอื่นที่กำลังซุ่มโจมตีพวกเขา

ไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา เจี้ยนเฉินและเถี่ยต้าใกล้จะถึงบริเวณทางออกของเขตแดนชั้น 3 การเดินทางทั้งหมดค่อนข้างเงียบสงบ แม้ในช่วงเวลาปกติ พวกเขาจะได้พบซากสัตว์อสูร บางครั้งก็อาจเจอซากสัตว์อสูรราว 2-3 ตัวนอนอยู่ในสถานที่เดียวกัน

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา ในที่สุดกลุ่มของเจี้ยนเฉินก็มาถึงด้านนอกของประตูทางออกที่ชั้น 3 ได้อย่างราบรื่นผ่านและเข้าเขตแดนชั้น 2 ในขณะนี้มันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ที่ทุกคนจะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก พวกเขาทุกคนรับรู้ว่าแกนอสูรของพวกเขาปลอดภัยเพราะหลังจากที่ออกจากเขตแดนชั้น 3 ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามที่อยู่บริเวณนี้ ต่างก็รวบรวมแกนอสูรได้ถึง 2 ชิ้นแล้ว เป็นที่ซึ่งไม่มีใครที่นี่จะกล้าที่จะขโมยแกนอสูรของพวกเขา

ฮ่า ๆ ข้าไม่คิดเลยว่า การเดินทางจะสงบสุขเช่นนี้ มันช่างต่างจากที่ข้าคาดคิดไว้จริง ๆ เจียงหยางหู่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข น้ำเสียงของเขามีความตื่นเต้น

อาโอบะก็ยังกล่าวออกมาด้วยท่าทีมีความสุข ถูกต้อง และที่นี่พวกเรานั้นอาจจะกลายเป็นเหยื่อจากการลอบโจมตี ข้าไม่คิดเลยว่าทางเดินจะสงบเช่นนี้ แต่มันก็ไม่อาจคาดหวังได้ทั้งหมด

ดาเรี่ยนยกมือของเขาออกไปสัมผัสเข็มขัดมิติของเขาและยิ้ม ข้าคิดว่าคนขโมยแกนอสูรในเขตแดนที่ 3 อาจได้รับบาดเจ็บและไม่ได้มีพลังพอที่จะขโมยจากคนอื่น ๆ บนท้องถนน นอกจากนี้ส่วนใหญ่อาจจะมีความคิดเช่นเดียวกับเราซึ่งเน้นหนักในการป้องกันตัวเอง ตราบใดที่เราได้ออกมาจากเขตแดนที่ 3 อย่างปลอดภัย พวกเราก็จะสบาย ไม่มีใครในหมู่พวกเราที่มีความสนใจในความคิดของการขโมยแกนอสูรอีกต่อไป

ใช่ นั่นถูก สิ่งที่เจ้ากล่าวมาก็สมเหตุสมผล” เถี่ยต้าพยักหน้าในความเห็นนั้น

เจี้ยนเฉินส่ายหัวและกล่าวว่า สถานการณ์ไม่ได้เป็นไปอย่างที่เจ้าคิด อันที่จริงตลอดการเดินทางยังคงมีบางคนนอนรออยู่ในที่ซ่อนพร้อมที่จะซุ่มโจมตีเรา พวกเจ้าไม่ได้สังเกตเห็นพวกเขา พวกที่ซ่อนอยู่ในความมืด อาจจะสังเกตเห็นว่าเรามากันหลายคน หรือพวกเขาไม่สามารถที่จะแยกแยะความแข็งแกร่งของเรา นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาไม่ได้ทำการจู่โจมเรา มิฉะนั้นแล้วคงไม่มีทางใดที่เราจะได้ออกจากเขตแดนชั้น 3 ได้อย่างปลอดภัย

ได้ยินอย่างนี้แล้ว ท่าทางของทุกคนก็เปลี่ยนแปลงทั้งหมด

เจียงหยางหู่ถอนหายใจยาวและกล่าวว่า ดีที่น้องสี่ให้พวกเราวางท่าเหมือนกับว่าพวกเราไม่ได้รับบาดเจ็บ มิฉะนั้นถ้าคนกลุ่มนั้นรู้ว่าเราสี่คนได้รับบาดเจ็บแล้ว ข้าเกรงว่าเราจะไม่ได้รับโชคดีขนาดนั้น ได้ยินอย่างนี้แล้ว อาโอบะและคนอื่น ๆ พยักหน้าในความเห็นนั้น และมองไปที่เจี้ยนเฉินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชม

เอาล่ะเราควรจะรีบเร่งออกไป หลังจากที่เรากลับไปที่สำนัก พวกท่านจำเป็นต้องได้รับการรักษา

กลุ่มคนทั้งหกยังคงที่จะก้าวเดินไปทางเขตแดนชั้น 1 อย่างต่อเนื่อง ขณะที่พวกเขาได้ใกล้ทางออกมากยิ่งขึ้น กระทั่งประตูทางออกของสำนักก็ปรากฏให้เห็นในสายตาของพวกเขา แน่นอน แม้ว่าผู้คนมากมายนั้นไม่อาจที่จะอดทนและกลายเป็นเลิกล้มกลางคัน อย่างน้อยคนนับพันคนที่ได้เข้าป่าด้วยกัน แม้ว่ากว่าครึ่งหนึ่งนั้นจะยอมแพ้ แต่ทว่าก็ยังมีคนอีกจำนวนอย่างน้อยกว่าร้อยคนที่ยังคงอยู่ อย่างไรก็ตาม กว่าร้อยคนที่จะกระจายกันออกไปในป่า ก็มีโอกาสที่จะได้พบกับผู้อื่นในป่าอันกว้างใหญ่นี้ ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องยากที่จะเจอคนอื่น ๆ ที่ได้ตัดสินใจจะยังคงอยู่ในป่า

เจี้ยนเฉินกวาดสายตาไปยังผู้คนรอบ ๆ ตัวเขา ในขณะที่กำลังมุ่งหน้าออกจากเขตแดนชั้น 1 ไปยังสำนัก เขาเห็นว่าผู้ชายส่วนใหญ่เปลือยกายท่อนบนและมันเต็มไปด้วยบาดแผลอย่างเห็นได้ชัด อย่างไรก็ตามโดยปราศจากข้อยกเว้นใด ๆ ผู้คนทั้งหมดเสียใจกับภาวะจำยอมนี้จริง ๆ ลำตัวเปลือยเปล่าของพวกเขามันเต็มไปไปด้วยสิ่งสกปรกและใบหน้าของพวกเขาไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยคราบสกปรกที่ปกคลุมมันอยู่