เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 503

ตอนที่ 503 แยกชิ้นส่วนอาณาจักรอินทรีสวรรค์

ในเสี้ยวพริบตาหมิงตงก็ได้เป็นที่ปรึกษาจักรพรรดิให้ทั้งสองอาณาจักรทั้งฉินหวงและเกอซุน แม้ว่าเขาจะยังไม่ได้เป็นอย่างเป็นทางการแต่การจะได้เป็นนั้นก็ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้นเอง ภายใน 3 ปีเขาก็น่าจะเข้าถึงระดับเซียนสวรรค์ได้และกลายเป็นหนึ่งในผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีปเทียนหยุน ในเวลาเดียวกันวาสนาของเขานั้นเปลี่ยนแปลงราวฟ้ากับดิน นั่นเป็นเพราะที่ปรึกษาจักรพรรดิของอาณาจักรฉินหวงนั้นมีความเป็นอยู่ที่ร่ำรวยยิ่งกว่าการเป็นเซียนสวรรค์ซะอีก

ตั้งแต่ที่หมิงตงเริ่มติดตามเจี้ยนเฉินตั้งแต่เมืองทหารรับจ้าง เขาได้ข้ามประตูมังกรและได้กลายเป็นมังกร ถ้าไม่ใช่เพราะการไปเมืองทหารรับจ้าง หมิงตงคงไม่สามารถเข้าถึงระดับเซียนปฐพีขั้น 6 ได้ในอายุเท่านี้

“ผู้พิทักษ์จักรพรรดิ สิ่งของทุกอย่างได้ถูกเก็บในแหวนมิติของพวกเราหมดแล้ว” หนึ่งในทหารได้รายงานการเก็บสิ่งของให้เจี้ยนเฉินฟังด้วยคามเคารพพร้อมกับส่งแหวนมิติเหล่านั้นให้เจี้ยนเฉิน

เจี้ยนเฉินเก็บแหวนนั่นพร้อมกับหันไปคุยกับฉินหวู่หมิงและราชาของอาณาจักรเกอซุน “พวกเราจะแบ่งปันผลประโยชน์กันอย่างไร รอให้มันเปลี่ยนเป็นเหรียญม่วงเสียก่อนแล้วค่อยนำมาแบ่งกัน”

“ไม่จำเป็น ! ” ฉินหวู่หมิงหัวเราะ “ผู้พิทักษ์จักรพรรดิ สิ่งของพวกนี้ไม่คุ้มค่าเสียด้วยซ้ำ แม้ว่าพวกเขาจะจ่ายเป็นจำนวนเงินทั้งหมด มันก็ไม่คุ้มค่าที่พวกเราจะชำเลืองมองเสียด้วยซ้ำ อาณาจักรเกอซุนและครอบครัวของท่านต้องการมันมากกว่าพวกข้า”

“ถ้าเป็นเช่นนั้นสิ่งของพวกนี้จะเป็นของอาณาจักรเกอซุน” เจี้ยนเฉินไม่ได้ปฏิเสธ เขารู้ดีว่าสำหรับฉินหวู่หมิงแล้ว เงินแค่นี้ไม่คุ้มค่าเสียด้วยซ้ำ แต่สำหรับอาณาจักรเกอซุนและตระกูลเจียงหยางแล้วมันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ทั้งสองกลุ่มไม่ได้ร่ำรวยเหมือนอาณาจักรฉินหวง เหรียญม่วงหลายแสนเหรียญนั้นไม่ใช่จำนวนเงินเล็กน้อยสำหรับพวกเขา อีกอย่างถ้าอาณาจักรเกอซุนและตระกูลเจียงหยางอยากจะขยายอาณาเขตออกไป แม้จะมีการช่วยเหลือจากอาณาจักรฉินหวงแล้วนั่นก็ยังไม่เพียงพอ พวกเขาต้องใช้เงินในการขยายอาณาเขตด้วย

หลังจากนั้นพวกเขาทุกคนก็ได้ออกจากคลังสมบัติ พวกเขายืนอยู่หน้าประตูบานยักษ์ซึ่งประตูบานนั้นเจี้ยนเฉินได้มองมันมาหลายรอบ เขาพูดพึมพำกับตัวเอง “คลังสมบัตินี่ค่อนข้างถือว่าราคาแพงเลยทีเดียว ทำไมพวกเราไม่เอามันไปด้วยเลยล่ะ”

เมื่อได้ยินแบบนั้นสายตาของราชาก็ส่องประกายออกมา เขาคิดแบบนั้นเช่นกันแต่เขารู้ว่าเขาคงไม่สามารถนำมันกลับไปได้ เมื่อเจี้ยนเฉินพูดเรื่องนี้ขึ้น เขาก็พูดเสริมขึ้นทันที “ลูกเขยที่รัก นั่นเป็นความคิดที่ยอดเยี่ยม คลังสมบัตินี้เป็นบางสิ่งที่ราชามองหาอยู่ มันสร้างมาจากเหล็กทังสเตนและถูกเสริมความแข็งแกร่งหลายร้อยครั้งจนความหนาของมันมีมากกว่า 5 ม. แม้แต่ผู้ที่อยู่ในระดับเซียนสวรรค์เองก็ยังต้องใช้เวลาในการพังมัน สิ่งนี้คงมีน้ำหนักประมาณ 500 ตันได้ “

“ใช่เลย มันถูกเสริมด้วยเหล็กมาหลายครั้ง ราคาของมันก็คงค่อนข้างสูงเช่นกัน ของอย่างนี้ไม่ควรมาอยู่ในที่เช่นนี้ พวกเราควรนำมันกลับไปด้วย เราควรสั่งให้ทหารเข้ามาแบ่งสมบัตินี่เป็นส่วน ๆ และนำมันเก็บลงในแหวนมิติเพื่อง่ายต่อการขนส่ง” หมิงตงเสนอขึ้นมา

เจี้ยนเฉินลังเลอยู่สักพักและได้พยักหน้าออกมา “เช่นนั้นแล้วพวกเราควรจัดหาช่างฝีมือที่เก่งที่สุดในอาณาจักรอินทรีสวรรค์มาที่นี่และมาแยกส่วนประกอบมัน อย่าลืมว่าเสนอค่าจ้างให้พวกเขาสูง ๆ”

เมื่อได้ยินแบบนั้นหนึ่งในทหารก็ได้พูดขึ้น “รับบัญชา ผู้พิทักษ์จักรพรรดิ ทหารผู้นี้จะไปดำเนินการทำตามที่ท่านสั่ง”

เจี้ยนเฉินเงยหน้าขึ้นไปมองยังท้องฟ้า “นี่มันก็สายแล้ว วันนี้พวกเราได้ทำงานกันมาหนักมาก ทำไมพวกเราไม่ไปพักผ่อนและพูดคุยเรื่องที่ต้องทำในวันพรุ่งนี้ ? “

หลังจากนั้นทุกคนก็ได้เข้าไปยังพระราชวังในอาณาจักรอินทรีสวรรค์โดยที่พวกทหารได้ตั้งค่ายอยู่ข้างนอก ผู้ที่อยู่ในระดับเซียนปฐพีกว่าสองร้อยคนจากกองทัพดาบเทพตะวันออกได้เดินตรวจตราทั่วสถานที่ พวกเขาได้เดินตระเวนไปทั่วทั้งสถานที่แห่งนี้ เขตที่พักนั้นอยู่ภายใต้การคุ้มกันของยามและมีการป้องกันด้วยกุญแจที่แน่นหนา

ในตอนเย็น พระจันทร์ได้โผล่ขึ้นสูงพร้อมกับสาดแสงลงมาที่พื้น ความมืดเริ่มครอบงำโลกใบนี้พร้อมกับมีดวงดาวประดับบนท้องฟ้า

ค่ำคืนนั้นเงียบสงบและดวงจันทร์ที่สวยสดงดงาม ภายในพระราชวังของอาณาจักรเงียบเสียยิ่งกว่าข้างนอกอีก ถ้ามีใครยืนอยู่ชั้นบนของพระราชวังแล้วจะสามารถเห็นทั่วทั้งพระราชวังได้และเห็นได้ว่ามีชายที่ยืนเฝ้าตรวจตราแต่ละคนนั้นยืนนิ่งเหมือนกับรูปปั้น จากแสงจันทร์ที่สาดลงมา มันได้ส่องกระทบกับเกราะเงินที่ยามพวกนั้นสวมใส่

ภายในปราสาท องค์หญิงโหยวเยว่นั่งอยู่บนโต๊ะหินซึ่งตั้งอยู่ในสวนดอกไม้ มือทั้งสองของนางท้าวคางตัวเองไว้พร้อมกับดันให้สายตาของนางมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ใบหน้าของนางให้อารมณ์ที่ยากจะบอกได้ว่านางนั้นคิดสิ่งใดอยู่

“องค์หญิงโหยวเยว่ ท่านกำลังชื่นชมดวงจันทร์อยู่งั้นหรือ ? ทำไมท่านยังไม่นอนอีก ? ” เสียงดังขึ้นด้านหลังขององค์หญิง และเป็นเจี้ยนเฉินเองที่เป็นคนพูด ซึ่งเขาได้พูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม