เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 510

ตอนที่ 510: การบาดเจ็บอย่างหนัก

ในตอนที่ทุกคนลอยขึ้นไปในอากาศ ก็ได้มีเสียงของเซียนผู้คุมกฎดังขึ้นอีกครั้ง “ถึงแม้ว่าเจ้าจะเป็นผู้พิทักษ์จักรพรรดิ แต่เจ้าก็ได้คุกคามชายแก่คนนี้ ถ้าข้าไม่ได้สั่งสอนเจ้าล่ะก็ คนอื่น ๆ คงดูแคลนข้าเป็นแน่” พื้นที่ด้านหลังของเจี้ยนเฉินเริ่มบิดเบี้ยวเข้าหากัน มีพลังงานอันมหาศาลได้ระเบิดออกมาจากพื้นที่ตรงนั้นแล้วเข้าปะทะกับแผ่นหลังของเจี้ยนเฉิน

แม้ว่าเจี้ยนเฉินจะรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างพุ่งเข้ามาที่ด้านหลัง แต่เขาก็ไม่สามารถหลบมันได้เนื่องจากพื้นที่รอบ ๆ เขาได้ถูกแช่แข็งเอาไว้ ร่ายกายของเขาถูกตรึงอยู่กับที่และไม่สามารถเคลื่อนที่ไปทิศทางใดได้

“พรึบ ! ” รับรู้ได้ถึงพลังงานอันมหาศาลปะทะเข้าที่หลังของเขา เจี้ยนเฉินกระอักเลือดออกมาจากปากและใบหน้าของเขาก็ซีดขาวลง พื้นที่ที่ถูกแช่แข็งเอาไว้ได้หายไปกลับเป็นปกติ ร่างกายของเจี้ยนเฉินตกลงมาเหมือนกับกระสุนเนื่องจากการปะทะนั้น เขาตกลงมาบนยอดเขาหนึ่งซึ่งห่างออกไป 500 ม. พื้นที่ตรงนั้นแตกกระจายออกเป็นเสี่ยง ๆ และเกิดหลุมที่ตรงเจี้ยนเฉินหล่นลงไป

เมื่อได้รับการปะทะนั้นทำให้ภูเขาทั้งลูกสั่นไหวชั่วครู่และนิ่งในพริบตา แสดงความแข็งแกร่งของภูเขาลูกนั้น

“ผู้พิทักษ์จักรพรรดิ ! ” ที่ปรึกษาทั้ง 10 คนและแม่ทัพอีก 3 คนของอาณาจักรฉินหวงร้องออกมาก่อนที่จะบินไปยังภูเขาลูกนั้น และก็เป็นเซียวเทียนเองที่พุ่งเข้าไปพยุงเจี้ยนเฉินขึ้นจากหลุมนั่น

ในตอนนั้นร่างกายของเจี้ยนเฉินถูกเซียวเทียนอุ้มเอาไว้ แม้แต่การยืนยังเป็นเรื่องยากสำหรับเขาในตอนนี้ ใบหน้าของเขาซีดขาวเหมือนกับกระดาษและเลือดก็ได้ไหลออกมาจากปากของเขาไม่หยุด เสื้อของเขาได้ฉีกขาดหายไปเนื่องจากแรงระเบิด แม้แต่เศษเสี้ยวของเสื้อนิดเดียวยังไม่มี เหลือแต่เพียงร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่า

การบาดเจ็บที่หลังของเจี้ยนเฉินนั้นไม่มีรอยฉีกขาดของผิวหนังให้เห็นเลย การบาดเจ็บที่เขาได้รับนั้นเป็นการฉีกขาดของอวัยวะภายใน แม้แต่กระดูกและหลอดเลือดก็ได้แตกออก

การโจมตีของเซียนผู้คุมกฎนั้นสามารถแยกบรรยากาศออกเป็นส่วน ๆ ได้ แม้ว่าร่างกายของเจียนเฉินจะมีพลังบรรพกาล แต่มันก็เหมือนกับเต้าหู้เท่านั้นเมื่ออยู่ต่อหน้าเซียนผู้คุมกฎ

“ผู้พิทักษ์จักรพรรดิ ท่านยังไหวหรือไม่ ? กินยาจิตวิญญาณธาตุแสงนี่เสีย” ฉินหวู่หมิงรีบเอายาจิตวิญญาณธาตุแสงออกมาจากแหวนมิติพร้อมกับยื่นให้เจี้ยนเฉิน

แม้ว่ายาจิตวิญญาณธาตุแสงนั้นจะไม่เพียงพอต่อการรักษาอาการบาดเจ็บของเจี้ยนเฉิน แต่อย่างน้อยมันก็พอจะช่วยให้บาดแผลของเขาไม่ให้หนักหนาไปมากกว่านี้

เจี้ยนเฉินได้ไอออกมาหลายครั้งพร้อมกับพ่นชิ้นส่วนอวัยวะบางชิ้นในร่างกายของเขาออกมาจากปาก พื้นตรงนั้นถูกย้อมไปด้วยสีแดงและยังมีชิ้นส่วนของอวัยวะภายในบางส่วนให้เห็นด้วย

เจี้ยนเฉินค่อย ๆ เปิดตามองไปที่เซียวเทียนผู้ซึ่งคอยช่วยเขาอยู่ เขานั่งพิงกับก้อนหินใหญ่อย่างหมดแรงและอ้าปากค้าง ร่างกายของเขาตอนนี้นั้นไร้เรี่ยวแรงเนื่องจากอาการบาดเจ็บนั่น คงมีบางอย่างจุกอยู่ที่ลำคอเขา เขาคงไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

เมื่อเห็นอาการบาดเจ็บที่เจี้ยนเฉินได้รับจากเซียนผู้คุมกฎของนิกายพยัคฆ์มังกร ทุกคนจากอาณาจักรฉินหวงก็ได้แสดงใบหน้ามืดหม่นออกมา สายตาของพวกเขาแต่ละคนแสดงความอาฆาตออกมา

แม้ว่าพวกเขาและเจี้ยนเฉินจะไม่ได้มีฝีมือระดับสูง แต่เจี้ยนเฉินเองก็เป็นถึงผู้พิทักษ์จักรพรรดิของอาณาจักรฉินหวง เขาเป็นตัวแทนของอาณาจักรฉินหวง สำหรับเซียนผู้คุมกฎแล้ว การทำร้ายเขาเช่นนี้เหมือนกับเป็นการตบหน้าอาณาจักรฉินหวง

“เซียนผู้คุมกฎแห่งนิกายพยัคฆ์มังกรช่างดื้อด้านเสียจริง ๆ เรื่องนี้ไม่ควรจะเป็นเช่นนี้เลย” ฉินหวู่เทียนพูดขึ้นพร้อมกับแสดงความโกรธออกมา

“พวกเราจะให้นิกายพยัคฆ์มังกรตอบแทนอย่างสาสมสำหรับเรื่องนี้ รอให้พวกเรากลับไปรายงานแก่ผู้พิทักษ์จักรพรรดิทั้งสี่เสียก่อน นี่เป็นเรื่องเกียรติยศของอาณาจักรฉินหวงของเราด้วย ผู้พิทักษ์จักรพรรดิของเราจะไม่นิ่งเฉยต่อเรื่องนี้แน่” ฉิงเส้าฟานพูดขึ้น

“อันที่จริงพวกเราต้องให้ผู้พิทักษ์จักรพรรดิมาที่นี่ ถ้าพวกเราไม่ทวงความยุติธรรมคืนแล้ว อาณาจักรฉินหวงของเราคงไม่กล้าจะมีตัวตนอยู่บนทวีปเทียนหยุนแห่งนี้ มีเพียงคนเดียวก็ยังคงเป็นหนึ่งในแปดที่แข็งแกร่งที่สุด ฉินหวู่เจี้ยนคำรามออกมา แม้ว่านิกายพยัคฆ์มังกรนั้นจะอยู่ห่างไกลแต่ทุกคนในตอนนี้คับแค้นใจเป็นอย่างมาก ไม่มีสักคนในตอนนี้ที่กลัวว่าเซียนผู้คุมกฎของนิกายพยัคฆ์มังกรจะได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูด

ฉินหวู่หมิงพูดขึ้น “พวกเราควรออกไปจากที่นี่เสียก่อนและค่อยปรึกษากันในระหว่างทาง”