เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 516

ตอนที่ 516 – บรรพชนตระกูลหวง

ได้ยินเจี้ยนเฉินและแขกผู้มาจากอาณาจักรฉินหวงกล่าวว่าได้รับเชิญจากผู้นำตระกูล หวงหลานและหวงเฟิงก็เคร่งขรึมลงทันทีและเริ่มมองไปที่เจี้ยนเฉินและคนอื่นด้วยแววตาที่แปลกไป

อาณาจักรฉินหวงนั้นไม่ว่าอย่างไรก็ตามย่อมมีเหล่าผู้ที่แข็งแกร่งมากกว่าตระกูลหวง

“พวกเรายินดีเรียนเชิญท่านจากอาณาจักรฉินหวงมายังตระกูลหวง การมาเยือนของพวกท่านเป็นเกียรติแก่ตระกูลหวงอย่างมาก ได้โปรดเข้ามา” ผู้อาวุโสหวงหลานกล่าวขึ้นด้วยท่าทีสุภาพและเดินนำไปด้วยรอยยิ้ม

“ผู้อาวุโสหวงหลานและผู้อาวุโสหวงเฟิง โปรดดำเนินต่อไปตามที่ท่านต้องการ ข้าจะนำพาแขกของเราไปพบกับท่านผู้นำ”ผู้อาวุโสเฟิงกล่าวออกด้วยรอยยิ้ม

หวงหลานและหวงเฟิงก็รู้สึกถึงบางสิ่งทันที ซึ่งผู้นำเคยกล่าวกับพวกเขา ท่านผู้นำนั้นเป็นบุคคลที่สูงส่งเกินกว่าที่เขาจะอาจเอื้อม

“เช่นนั้น พวกเราจะเสียเวลาอันมีค่าเช่นนี้ไปเพื่ออันใด ผู้อาวุโสเฟิง ผู้อาวุโสหยุน พวกเราคงต้องจากไปแล้ว พวกเจ้าต้อนรับแขกของพวกเราเสียเถิด” ผู้อาวุโสหวงเฟิงยิ้มออก ยามเมื่อพวกเขาตระหนักว่าเจี้ยนเฉินและคนอื่น ๆ มาจากอาณาจักรฉินหวง พวกเขาก็มีท่าทีที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

หลังจากการกล่าวอำลากับผู้อาวุโสทั้งสอง อาวุโสเฟิงและผู้อาวุโสหยุนก็นำเจี้ยนเฉินเข้าไปภายใน และเข้าไปยังใจกลางพระราชวังขนาดใหญ่

หลังจากการมาถึง ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งเดินออกมาจากห้องโถง “ผู้อาวุโสเฟิง ผู้อาวุโสหยุน ท่านผู้นำรอคอยท่านอยู่ที่ห้องโถง หากว่าทุกคนมาถึง ได้โปรดเข้ามาภายใน”

ผู้อาวุโสทั้งสองพยักหน้า ก่อนจะนำทางเจี้ยนเฉินและที่ปรึกษาจักรพรรดิทั้งห้าเข้าสู่ห้องโถง

มันมีความกว้างเฉกเช่นโถงต่อสู้ แต่มันถูกเติมเต็มไปด้วยแรงกดดันมหาศาล แต่อย่างไรก็ตาม การประดับประดาตกแต่งภายในนั้นเรียบง่าย เจี้ยนเฉินรับรู้ถึงความยิ่งใหญ่มหาศาลที่มาจากภายในโถง ในทิศทางที่แตกต่างไปจากพระราชวังหลวงของอาณาจักรฉินหวง

โถงนี้แท้จริงได้คงอยู่มาอย่างยาวนาน แม้ว่าสิ่งปลูกสร้างเหล่านี้จะเต็มไปด้วยวัตถุล้ำค่ามากมาย แต่มันก็ไม่อาจคงทน ยามเวลาล่วงเลย ห้องโถงภายในเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งกาลเวลา มันช่างยาวนาน แต่ทว่าก็รู้สึกอ้างว้างไม่น้อย

ดวงตาของเจี้ยนเฉินมองไปที่เก้าอี้ราวสัก 20 ตัว ที่สองด้านของโถงขนาดยักษ์ มีผู้อาวุโสทั้งสิบที่ซึ่งมีอายุกว่าเจ็ดสิบปี ที่กำลังนั่งมองอยู่โดยปราศจากคำพูดใด ดวงตาของพวกเขาปิดลง ที่ด้านหน้ามีบัลลังก์หินซึ่งมีชายชราในชุดสีขาวผู้หนึ่งนั่งอยู่บนนั้น มีรอยยิ้มอ่อน ๆ ติดอยู่บนใบหน้า ที่ซึ่งให้ท่าทีที่อบอุ่นและอ่อนโยน ราวกับว่าเขาเป็นชายชราใจดี

ขณะที่เจี้ยนเฉินและกลุ่มคนทั้งเจ็ดเข้ามาภายในห้องโถง ชายชราทั้งสิบลืมตาของเขาขึ้นมาในเวลาพร้อมกัน ดวงตาของพวกเขาส่องประกายและจ้องมองอย่างสงสัยมาที่คนทั้งหก

“ท่านผู้นำ แขกอันทรงเกียรติของเราได้มาถึงแล้ว คนผู้นี้คือบุคคลที่ท่านเชิญ ขณะที่คนที่อยู่ทางด้านหลังเขาคือที่ปรึกษาจักรพรรดิแห่งอาณาจักรฉินหวง” ที่ใจกลางห้องโถง ผู้อาวุโสเฟิงป้องมือของเขาขึ้นและกล่าวกับผู้อาวุโสทั้งหมดที่เก้าอี้ด้านหน้า

“ข้าผู้นี้คือเจี้ยนเฉิน ข้าขอคารวะผู้นำหวง”เจี้ยนเฉินยิ้มออก ขณะที่เขาป้องมือของเขาขึ้น

ผู้อาวุโสที่นั่งอยู่หันกลับมาด้วยรอยยิ้มไปยังเจี้ยนเฉิน “สำหรับผู้พิทักษ์จักรพรรดิของอาณาจักรฉินหวงที่ได้มาเป็นเกียรติแก่ตระกูลหวง มันเป็นเกียรติอย่างมาก โปรดเชิญนั่งเถิด” การทำลายล้างอาณาจักรอินทรีสวรรค์ ที่ไม่ว่าขุมพลังใดก็ต้องจ่ายความสนใจ ดังนั้นตัวตนของเจี้ยนเฉินที่เป็นผู้พิทักษ์จักรพรรดิแห่งอาณาจักรฉินหวง พวกเขาจึงรู้จักตัวตนมานานแล้ว

เจี้ยนเฉินและที่ปรึกษาจักรพรรดิทั้งห้าไม่ได้รอช้าและนั่งลงที่เก้าอี้

ณ ที่นั่งของทุกคน ผู้นำที่นั่งอยู่กล่าวขึ้นเสียงดัง “ให้ข้าแนะนำตัวก่อน ชายชราผู้นี้เป็นผู้นำตระกูลหวงรุ่นที่สอง แต่มันล่วงเลยมากว่าหกสิบปีแล้ว เดิมที ข้าวางแผนที่จะกลับไปยังภูเขา เพื่อที่จะบ่มเพาะพลังและเพิกเฉยต่อครอบครัว แต่การมาเยือนของแขกจากอาณาจักรฉินหวงนั้นสำคัญมากกว่าที่ชายชราผู้นี้จะสามารถมองข้ามไป หากว่ามีอะไรผิดพลาดไป ก็โปรดอภัย”

หลังจากนั้น เจี้ยนเฉินและผู้นำได้แลกเปลี่ยนคำพูดกันอยู่หลายคำ ก่อนที่จะเข้าสู้หัวข้อหลักของปัญหา

“ท่านผู้พิทักษ์จักรพรรดิ มาเวลานี้ ข้าได้เชิญแขกผู้ทรงเกียรติมายังที่นี่ ที่ด้านข้างของเขาคือบรรพชน ตระกูลหวงของเรามีเรื่องบางประการที่จะหารือกับท่านผู้พิทักษ์จักรพรรดิ” ผู้นำกล่าวขึ้น