เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 519

ตอนที่ 519 – ความรู้สึกของหวงเอ๋อ

หลังจากนั้น ผู้อาวุโสเฟิงและผู้อาวุโสหยุนนำเจี้ยนเฉินไปที่บ้านพักตระกูลหวง โดยไม่มีใครขัดขวาง มีหลายคนที่รู้จักผู้อาวุโสทั้งสองและแสดงความเคารพพวกเขาอย่างชัดเจน ทั้งสองมีสถานะค่อนข้างสูงในตระกูลหวง

บ้านพักของตระกูลหวงค่อนข้างใหญ่ ทั้งสามก็เดินเคียงข้างกับรอยยิ้มบนใบหน้าเช่นกัน ภาพนี้เกิดจากทุกคนที่เห็นเด็กหนุ่มจะค่อนข้างอยากรู้อยากเห็น และพวกเขาเริ่มคาดเดาตัวตนของเจี้ยนเฉิน

หลังจากเดินไปกับผู้อาวุโส 2 คนผ่านบ้านพัก พวกเขาทั้งสาม ในที่สุดก็ถึงจุดหมายปลายทางที่อาจจะเห็นศาลา 2 ชั้น

“นายน้อยสี่ นี่เป็นห้องของคุณหนูของเรา นางได้สั่งไว้ว่าหากนายน้อยสี่มา ให้ผ่านเข้าไปได้เลย ผู้อาวุโสเฟิงจ้องมองอย่างมีความหมายและรอยยิ้ม ในขณะที่ผู้อาวุโสหยุนที่ยืนอยู่ในด้านข้าง ๆ ก็มีท่าทีที่คล้ายกัน

เจี้ยนเฉินจ้องไปที่ศาลาตรงหน้าเขาโดยไม่สนใจสีหน้าของผู้อาวุโสทั้งสอง หลังจากลังเลอยู่เล็กน้อย เขาก็ก้าวไปที่ประตู ผลักประตูเปิดออก เจี้ยนเฉินเดินเข้าไปในอาคาร

ชั้นแรกของศาลาเป็นพื้นที่กว้างขวางมาก แม้จะว่างและไม่มีใครสักคน แต่พื้นที่ก็เป็นบันไดไม้ที่นำไปสู่ชั้นสอง

โดยไม่ลังเลใจ เจี้ยนเฉินค่อย ๆ ก้าวขึ้นบันไดและถึงชั้นสอง เมื่อการมาถึงของเขา กลิ่นหอมเข้าไปในจมูกของเขา เมื่อสูดลมหายใจเข้าไป เขาก็รู้สึกเหมือนเขามึนเมาและจิตใจของเขาหลุดลอยออกไป นี่เป็นกลิ่นที่จะทำให้เขาเพลิดเพลิน

เจี้ยนเฉินสูดลมหายใจเข้าลึก เอาเครื่องหอมเข้าจมูก และหลังจากนั้น เขาก็ได้แต่ถอนหายใจ “ช่างหอมยิ่งนัก”

เจี้ยนเฉินกล่าวออก แต่ในศาลานี้เงียบสงบ เช่นอาจเสียงดังเปรี้ยงของฟ้าร้อง ที่ไม่มีใครจะสามารถละเว้น

เจี้ยนเฉินศึกษาสภาพแวดล้อมของเขา เพียงเพื่อจะพบว่า ห้องนี้ได้รับการตกแต่ง ด้วยความคิด ภายในไม่ได้ใหญ่นัก แต่มีหลายสิ่งที่ผู้หญิงจะเป็นเจ้าของและตกแต่งสวยงามในห้องมากมาย มันก็เพียงพอสำหรับทุกคนที่ได้มาที่นี่ครั้งแรกจะสามารถคาดเดาได้ถูกต้องว่า เจ้าของห้องนี้คือหญิงสาว

ในศูนย์กลางของห้อง มีเพียงเตียง เตียงนี้ก็ค่อนข้างเล็กและเป็นเพียงคนเพียงคนเดียวที่นอนบนนั้น บนเตียงสีเหลืองคือผ้าห่มสีเหลืองที่มีการพับหลายครั้งกับทุกประเภทของเครื่องหมายทิ้ง มันเป็นที่ชัดเจนเพื่อดูว่า เตียงนี้มีได้รับสัมผัสบางครั้ง

ด้านข้างของเตียงนอนเป็นหน้าต่างเดียว ขณะนี้มีสตรีนางหนึ่งนั่งหันหลังให้เจี้ยนเฉิน มองออกไปนอกหน้าต่าง นางจ้องมองทิวทัศน์นอกหน้าต่างอย่างเคลิบเคลิ้ม นางสวมชุดสีดำกับผมสีดำปล่อยสยายลงมา ดู สมบูรณ์แบบ กระตุ้นความรู้สึกชื่นชม แม้ว่าจะไม่สามารถเห็นใบหน้าของนาง แต่รูปร่างของนางก็สวยงามเป็นมากกว่าเพียงพอสำหรับทุกคนเดาว่าใบหน้าของเจ้าของจะสวยงามอย่างยิ่ง

ดวงตาเจี้ยนเฉินหยุดลงบนแผ่นหลังของผู้หญิงคนนั้น แม้ว่าเขาไม่สามารถเห็นใบหน้าของนาง รูปร่างก็ค่อนข้างคุ้นเคยกับเขา และจิตใจของเขาได้ประจักษ์แล้วว่าคนที่อยู่ด้านหน้าของเขาคือ สตรีนางหนึ่ง – หวงหลวน ที่เขาไม่ได้เห็นเป็นระยะเวลานานมาก

จ้องมองอย่างเงียบ ๆ ที่หวงหลวน ริมฝีปากของเจี้ยนเฉินไม่สามารถช่วยได้แต่ขดเป็นรอยยิ้ม เพราะเขาได้แต่หวนคิดไปคิดถึงครั้งแรกที่ได้เขาได้พบกับหวงหลวน

คุณหนูหวงหลวน เป็นเวลานานเนื่องจากเราเจอกันครั้งสุดท้าย เมื่อเทียบกับแล้ว เจ้าดูงดงามมากกว่าที่เคยเห็น เจี้ยนเฉินพูดด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

ได้ยินเช่นนี้ ร่างหวงหลวนในชุดสีดำเริ่มสั่นระริก ฟันของนางกัดลงที่ริมฝีปากล่างของนางอย่างลังเลก่อนที่มาถึงข้อสรุป ในที่สุด นางก็หันหน้าอย่างช้า ๆ นางมองใบหน้าที่หล่อเหลาของเจี้ยนเฉินด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความปิติ

มันได้มากกว่าครึ่งปี ตั้งแต่พวกเขาได้พบล่าสุด และหวงหลวนงดงาม เติบโตมากกว่าครั้งนั้น ความงามของนางตอนนี้สามารถกล่าวได้ว่างามล่มเมือง ถึงขั้นมัจฉาจมวารี ปักษีตกนภา จันทร์หลบโฉมสุดา มวลผกาละอายนาง

หวงหลวนเหลือบตามองไปที่เจี้ยนเฉิน ปากของนางเปิดขึ้นอย่างช้า ๆ นางเอ่ยถามออกมาว่า ข้าควรจะเรียกเจ้าว่าเจี้ยนเฉิน หรือเจียงหยางเซียงเทียน

เจี้ยนเฉินตอบพร้อมรอยยิ้มอย่างมั่นใจ เรียกข้าว่าเจี้ยนเฉิน ข้าค่อนข้างชอบชื่อนั้น ‘เจียงหยางเซียงเทียน ‘ คือชื่อที่ครอบครัวของข้าใช้เรียกข้า นอกจากครอบครัวของข้า ข้าคือเจี้ยนเฉิน

หวงหลวนมองเจี้ยนเฉินในระยะใกล้มาก ดวงตาของนางก็ยังคงเต็มไปด้วยความซับซ้อน ยามนี้ ในใจนาง หวงหลวนไม่สามารถได้คิดว่ากลับไปเมื่อนางและเจี้ยนเฉินได้พบกันครั้งแรก หรือเมื่อพวกเขาได้พบอีกครั้งในระหว่างงานชุมนุมทหารรับจ้าง

คราแรก เจี้ยนเฉินเคยเห็นหวงหลวนปกปิดบางอย่างไว้ในแววตา เขายิ้มอย่างน่าอึดอัดใจ แม่นางหวงหลวน เจ้ามีเรื่องอันใดหรือไม่ ?

เมื่อเจี้ยนเฉินพูดจบ หวงหลวนได้เอาแขนโอบรัดเจี้ยนเฉินทันที ร่างกายของนางติดอยู่ใกล้เขา แขนเพรียวบาง แต่ทรงพลังเป็นพิเศษแล้วก็ดึงเจี้ยนเฉินเข้าใกล้นาง

การเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันนี้ทำให้เจี้ยนเฉินสะดุ้ง เขาพลันเงียบด้วยความตกตะลึง ครู่หนึ่ง เจี้ยนเฉินไม่ได้ตอบนาง เท่าที่เขารู้ว่า แม้ว่าเขาและหวงหลวนจะได้ผ่านช่วงเวลาแห่งความยากลำบากมาด้วยกัน ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองไม่ได้สนิทกันมากถึงเพียงนั้น มันไม่ได้ใกล้ชิดถึงระดับเช่นนี้

เมื่อเจี้ยนเฉินรู้สึกตัว ในที่สุดก็ดึงตัวเองกลับมา เขาสัมผัสได้ถึงความหอมหวาน แต่แขนที่รัดแน่นของหวงหลวนยังคงพันรอบร่างกายของเขา ความคิดของเขาพลันกลายเป็นวุ่นวายทันที — การกระทำของหวงหลวนเช่นนี้ จิตใจของเจี้ยนเฉินไม่อาจที่จะคาดเดา ว่าจะทำอะไรเกิดขึ้นอีกต่อไป

แม่นางหวงหลวน… เจี้ยนเฉินได้แต่กลืนคำพูดของเขาลงคอ แม้ว่าเขาอยากจะบอกอะไร เขาก็พบว่าตัวเองไม่สามารถพูดอะไรได้ มันก็โอนอ่อนลง แต่ยืนยันความรู้สึกที่เขารู้สึกว่ามีสิ่งกดทับหน้าอกของเขาซึ่งทำให้หัวใจของเจี้ยนเฉินเต้นกระหน่ำขึ้นเป็นครั้งแรก

เจี้ยนเฉิน ข้าอยากจะกอดเจ้า ให้ข้าได้กอดเจ้าชั่วครู่หนึ่งเถิด เสียงหวงหลวนอาจจะได้ยินติดหูของเขา มันหวานซึ้งราวกับเสียงของวิหค เสียงหวานหูของนางดังขึ้นอย่างแผ่วเบาผ่านหูของเจี้ยนเฉิน อนุญาตให้เขารู้สึกว่าทั้งหูเต็มไปด้วยเหงื่อ