เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 573

ตอนที่ 573: ตัวตนของไป๋หยุน (2)

หยุนเหลียนยังคงร้องไห้ออกมา ก่อนที่นางจะร้องให้จนหมดแรง ในที่สุดแล้ว น้ำตาของนางก็หยุดไหลและหลงเหลือเพียงความเจ็บปวดเพียงสิ่งเดียว

ได้แต่ถอนหายใจออกมา ในขณะที่เจี้ยนเฉินจ้องมองไปที่หยุนเหลียน หันไปหาตู่กูเฟิง เขากล่าวว่า “นำคนลงมา แต่ทำให้แน่ใจว่าเขาหนีไปไหนไม่ได้”

ตู่กูเฟิงรู้สึกว่าจะต้องมีการเชื่อมโยงพิเศษระหว่างหยุนเหลียนและเจี้ยนเฉิน ด้วยความเกลียดชังระหว่างหยุนเหลียนและหัวหน้าครอบครัวหยุน ทำให้เขาตัดสินใจที่จะไม่ถามเกี่ยวกับมันในตอนนี้ เขาพยักหน้าอย่างจริงจัง ได้ ข้าจะเฝ้าดูเขาอย่างระมัดระวัง” จากนั้น ชายคนนั้นก็ถูกยกขึ้นมาโดยตู่กูเฟิงราวกับเป็นก้อนโคลนและถูกนำออกไปจากห้อง

เจี้ยนเฉินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ขณะที่เขามองดูหยุนเหลียน ในที่สุดเขากล่าวว่า”ไปอาณาจักรเกอซุนกับข้า”

นางไม่เคยคาดหวังว่าจะได้ยินคำพูดดังกล่าวออกมาจากปากของเจี้ยนเฉิน ที่กล่าวชวนไปอาณาจักรเกอซุนและทำให้นางตกใจมาก นางถามว่า”ทำไมข้าควรจะไปกับท่านไปที่อาณาจักรเกอซุน ? “

“เพื่อยืนยันบางสิ่งบางอย่าง บางทีเจ้าอาจจะได้พบกับครอบครัวที่นั่น.” เจี้ยนเฉินตอบ อารมณ์ทุกอย่างกำลังประดังประเดเข้ามาในความคิดของเขาในขณะนั้น ใครจะคิดว่า คนที่เขาได้พบเพียงไม่กี่วันที่ผ่านมาจะเป็นสมาชิกของครอบครัวไป๋ ?

“ครอบครัวของข้า ? ” หยุนเหลียนกระซิบสักครู่ ก่อนที่จะส่ายหัวของนางด้วยความเศร้าโศก “ไม่ ข้าไม่มีครอบครัวหลงเหลืออีกแล้ว คนเดียวที่ข้ามีคือแม่ของข้า แต่แม่ข้าจากไปแล้ว พ่อของข้าคือสัตว์เดรัจฉานไม่ใช่คน เขาไม่ได้เป็นพ่อของข้า ข้าควรจะฆ่าเขาด้วยมือของข้าเองเพื่อแก้แค้นให้กับแม่ของข้า” หยุนเหลียนกล่าวออกมาอย่างขมขื่น

“หยุนเหลียน” เจี้ยนเฉินกล่าวอีกครั้ง “มากับข้า ไปอาณาจักรเกอซุน มีสิ่งหนึ่งที่ข้าต้องยืนยันคือ มันเกี่ยวข้องกับแม่ของเจ้า”

“มันเกี่ยวข้องกับแม่ของข้า ? เช่นนั้นหรือ ? ” ตาของหยุนเหลียนสว่างขึ้นราวกับว่าได้จุดประกายความสนใจให้กับนาง

“ข้าไม่ได้มีคำพูดที่จะกล่าวได้ในตอนนี้ รอจนกว่าเจ้าจะถึงอาณาจักรเกอซุน เจ้าจะเข้าใจ” เจี้ยนเฉินอธิบายด้วยน้ำเสียงจริงจัง

นางลังเล เรื่องนี้เป็นที่น่าแปลกใจที่เกี่ยวข้องกับแม่ของนาง ดังนั้นนางจึงไม่อาจจะเพิกเฉยกับมัน หลังจากลังเลอยู่ครู่ในที่สุดนางก็พยักหน้าเป็นการตกลง “ดี ข้าจะไปกับเจ้าไป อาณาจักรเกอซุน”

“ถ้าเช่นนั้น เราไปกันตอนนี้” เจี้ยนเฉินบอกอย่างฉับพลัน หันไปที่หมิงตงและคนอื่น ๆ เขากล่าวว่า”ข้าจะกลับไปอาณาจักรเกอซุนก่อน รอให้ข้ามาที่นี่ จนกว่าข้าจะกลับมา หากมีสิ่งใดเกิดขึ้นทำลายหินหยกนี้” กับที่เจี้ยนเฉินส่งชิ้นส่วนของหยกของหมิงตง นี่เป็นหินหยกที่มีค่าโดยเฉพาะอย่างยิ่งในทวีปเทียนหยวนที่จะทำให้หินคู่ของตนที่จะสลายในเวลาเดียวกันเมื่ออีกอันถูกทำลาย ไม่ว่าจะเป็นระยะทางที่ไกลเท่าไหร่ ในระหว่างหินทั้งสองนี้ก็ถือว่าเป็นวิธีการส่งสัญญาณ

ทั้งกลุ่มรู้ว่าเหตุการณ์นี้มันเกินเลยไปกว่าที่พวกเขาได้คาดคิดไว้ มันไม่ได้เป็นสิ่งที่พวกเขายังสามารถจินตนาการได้ ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจที่จะไม่ถามตอนนี้

รับเอาหินหยกจากเจี้ยนเฉิน หมิงตงตอบกับเขาในลักษณะที่รุนแรง “น้องชาย กลับมาเร็ว ๆ”

พยักหน้าของเขา เจี้ยนเฉินร่ำลาทุกคนก่อนที่จะเดินกลับไปที่หยุนเหลียน “มีอะไรอีกมั๊ยที่เจ้าจะทำที่นี่ ? ถ้าไม่เช่นนั้นเราจะได้รีบเดินทาง”

“ไม่มีอะไร แต่เราจะเดินทางไกลไปยังอาณาจักรเกอซุน เราไม่ควรจะเตรียมความพร้อมสำหรับการเดินทางของเรา ? ” หยุนเลียนถาม

“ไม่มีความจำเป็น เราจะไปได้อย่างรวดเร็ว” เจี้ยนเฉินตอบ วางมือลงบนแขนหยุนเหลียน เจี้ยนเฉินโบกมือ ด้วยความคิดเดียว เขาห่อหุ้มพวกเขาด้วยฟองอากาศของลม ก่อนที่นางจะสามารถตอบสนองได้ หยุนเหลียนและเจี้ยนเฉินทันทียิงออกมาจากห้องพักไป ขึ้นไปบนท้องฟ้า เช่นเดียวกับการระเบิดที่สดใสของแสงสีฟ้า พวกเขาขึ้นสู่ท้องฟ้าด้วยความเร็วราวกับฟ้าผ่าอย่างรวดเร็ว คนยืนบนถนนไม่สามารถที่จะเดาออกว่ามันคืออะไร

ความรู้สึกฉับพลันของการถูกยิงขึ้นสู่ท้องฟ้า หยุนเลียน นางได้ร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว เมื่อนางฟื้นคืนสติ นางสามารถได้ยินเสียงลมพัดผ่านหูของนางและเป่าผมของนาง ทุกที่ใต้ฝ่าเท้าของนางคือเมืองเฟิงหยางที่ได้ลดขนาดลงไปเป็นพื้นที่ที่มีขนาดเล็กมาก เมืองยักษ์ก่อนหน้านี้ ตอนนี้สามารถดูทุกสิ่งทั้งปวง แม้ฝูงชนของผู้คนบนท้องถนนได้รับการลดขนาดเท่ามด ไม่มีลักษณะที่แตกต่างกันระหว่างแต่ละคน

ด้วยดวงตาตกตะลึง มองไปที่เมืองพลันสลายไปอย่างฉับพลัน หยุนเหลียนเงียบลง ในขณะที่ปัจจุบันนั้น นางเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและไม่สามารถทำจิตใจของนางให้สงบได้

มันไม่ได้ใช้เวลานานสำหรับเมืองเฟิงหยางที่จะหายเข้าไปในขอบฟ้าใต้ทั้งสอง ทิวทัศน์ที่ส่วนที่เหลือของโลกค่อยจางลงก่อนที่กลุ่มเมฆจะเริ่มที่จะปิดบังพื้นดินจากสายตา เจี้ยนเฉินหยุนได้นำหยุนเหลียนขึ้นเหนือทะเลเมฆ อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้เห็นสิ่งอื่นใดนอกจากเมฆขาว