เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 574

ตอนที่ 574: ตัวตนของไป๋เหลียน (3)

หยุนเลียนจ้องที่เจี้ยนเฉินกับดวงตาที่เปิดกว้าง เจียงหยางเซี่ยงเทียนเป็นนายน้อยสี่แห่งตระกูลเจียงหยาง เป็นชื่อที่ทุกคนในภูมิภาคนี้ย่อมเคยได้ยินเกี่ยวกับเขา เป็นต้นแบบที่ทุกคนบูชาและมุ่งมั่นที่จะเป็นเช่นเขา

ไม่เพียงแต่เขาเป็นเซียนสวรรค์ เขายังเป็นผู้พิทักษ์จักรพรรดิแห่งอาณาจักรเกอซุน ชื่อเสียงเลื่องลือ สำหรับตำแหน่งของเขานั้นเกินพอที่จะทำให้ทุกคนให้ความเคารพ ตำแหน่งทั้งสองราวกับเป็นรัศมีรอบตัว ดังนั้นผู้เยาว์ทุกคนควรแก่การยอมรับว่าเขาเป็นพระเจ้าที่ไม่อาจมีใครเทียบเท่า และไม่มีใครสามารถล่วงเกินเขาได้

เจี้ยนเฉินยิ้มเมื่อเขาเห็นความประหลาดใจบนใบหน้าของหยุนเลียน “เข้ามาภายในซิ” เขาพูดในขณะที่พาหยุนเหลียนซึ่งยังคงประหลาดใจเข้าไปภายในคฤหาสน์

“เช่นนั้นเจ้าคือนายน้อยสี่ของตระกูลเจียงหยาง เจียงหยางเซียงเทียน ข้าควรจะตระหนักว่านอกเหนือจากนายน้อยสี่แห่งตระกูลเจียงหยางแล้ว แล้วตระกูลใดที่จะมีเซียนสวรรค์ที่อายุเท่านี้ ? ” หยุนเลียนพึมพำ ขณะที่นางมองไปที่เจี้ยนเฉินด้วยสายตาที่ชื่นชม

สถาปัตยกรรมที่จัดตั้งขึ้นใหม่ในตระกูลเจียงหยางเป็นสิ่งที่สวยงาม ถ้าเปรียบเทียบอาคารเก่าเป็นกลางคืนแล้ว อาคารใหม่ก็คงเป็นกลางวัน แม้การตกแต่งภายในมันก็ยังนับว่าห่างไกลนัก ยามของพวกเขาลาดตระเวนบริเวณด้วยท่าทีที่ขยันขันแข็งและภาคภูมิใจ แม้แต่ทหารก็ไม่อาจที่จะระงับความภูมิใจของเขา การที่พวกเขาเป็นยามของตระกูลเจียงหยาง มันเป็นเกียรติที่เหลือเชื่อ ว่าแม้บรรพบุรุษของพวกเขาก็จะต้องภาคภูมิใจ

นอกจากนี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านายน้อยสี่แห่งตระกูลเจียงหยาง จะเป็นคนที่พวกเขาเคารพนับถือมากที่สุด ทั้งหมดเจี้ยนเฉินต้องทำคือเดินอย่างสง่าผ่าเผย และยามทุกคนจะคำนับทันทีด้วยความเคารพสูงสุด

ขณะเดินผ่านบริเวณ หยุนเหลียนยังคงหันซ้ายหันขวามองนู่นมองนี่ไปทั่วด้วยความอยากรู้ อารมณ์ทุกอย่างวิ่งผ่านใจของนางในคลื่นความรุนแรง; ตระกูลเจียงหยางเป็นตระกูลที่สูงส่งเกินไปสำหรับนาง ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่ดวงตาของนางที่สัมผัสมัน นางไม่เคยคาดหวังว่าจะสามารถที่จะเยี่ยมชมสถานที่ส่วนตัวของตระกูลของพวกเขาได้

ไม่มีสิ่งกีดขวางต่อไปสำหรับทั้งสอง ขณะที่พวกเขาเดินไปที่ห้องของแม่ของเจี้ยนเฉิน ไป๋หยุนเทียน อย่างรวดเร็ว เจี้ยนเฉินเดินไปที่ประตูของนาง ยามและสาวใช้ที่ประจำการที่นั่นก็ก้มลงอย่างรวดเร็ว “เราขอคารวะนายน้อยสี่ ! “

“ท่านแม่ของข้าอยู่ด้านในหรือไม่?” เจี้ยนเฉินถามสาวใช้ 2 คน

“ฮูหยิน ตอนนี้ได้พักผ่อนภายในห้องเจ้าค่ะ นายน้อย” หนึ่งในสาวใช้ตอบ

หลังจากสาวใช้ได้พูด ประตูก็เปิดออกเผยให้เห็นเสื้อคลุมสีขาวของไป๋หยุนเทียน เมื่อนางเห็นเจี้ยนเฉิน ตาของนางเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น “เซียงเอ๋อ ทำไมเจ้าจึงกลับมา ? ทำไมเจ้าไม่ส่งข้อความไปยังแม่ก่อนหน้านี้ ? ” น้ำเสียงของนางที่เต็มไปด้วยความรัก นางรักบุตรของนางอย่างแท้จริงและนางก็ภูมิใจในตัวเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับความสำเร็จของเขาหลายคน

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น นางมองไปที่ไป๋หยุนเทียน “นางคือแม่ของเจียงหยางเซียงเทียนงั้นหรือ ? แปลก ทำไมท่านมีส่วนคล้ายคลึงกับแม่ของข้า ? “

เจี้ยนเฉินมองมารดาของเขาอย่างอบอุ่น เขายิ้มในทางกลับกัน “ท่านแม่ ที่จริง ข้ากลับมาในเรื่องสำคัญมากกว่า ให้ข้าไปภายในห้องของท่านก่อน”

หยุนเลียนเข้ามาในห้องเจี้ยนเฉินและไป๋หยุนเทียน เดินไปที่โต๊ะสำหรับผู้เข้าพักและนั่งลงที่นั่น

ทันทีที่ทั้งสามนั่งลง ไป๋หยุนเทียนไม่สามารถช่วยอะไรได้ แต่ถามว่า “เซียงเอ๋อ สตรีนางนี้เป็นใครกัน ? ” แม้ขณะที่นางกำลังพูด ไป๋หยุนเทียนได้เทน้ำชาสำหรับทั้งสองที่จะดื่มด้วยมือที่มีเมตตา

มีความอึดอัดใจในแววตาเจี้ยนเฉิน ในขณะที่เขามองที่หยุนเหลียน “ท่านแม่ นางมีชื่อว่าหยุนเหลียน นางเป็นคนของอาณาจักรวายุคราม แต่แม่ของนางเป็นคนที่ข้าเชื่อว่าท่านอาจจะรู้จัก”

“โอ้? ใครกัน? ข้ามีชีวิตอยู่แต่ภายในคฤหาสน์เจียงหยาง ตั้งแต่ข้าแต่งงาน มีคนไม่มากที่ข้ารู้จัก” ไป๋หยุนเทียนหัวเราะออกมาเบา ๆ

เจี้ยนเฉินลังเลอยู่ชั่วขณะหนึ่งก่อนที่จะตั้งใจมองกลับไปที่แม่ของเขา “ท่านแม่ ท่านอาจจะรู้จักคนที่ชื่อไป๋หยุนไห่

“ตึง”

เร็วที่สุดเท่าที่ได้ยินชื่อที่ได้รับการกล่าวถึง กาน้ำชาในมือของไป๋หยุนเทียนตกลงไปที่โต๊ะ น้ำชาภายในกาหกรั่วไหลทั่วทุกมุมโต๊ะ

ไม่ได้การแจ้งให้ทราบถึงความจริงที่ว่าเสื้อผ้าของนางเปียกน้ำชาอย่างช้า ๆ ไป๋หยุนเทียนจ้องมองเจี้ยนเฉิน นางถามด้วยเสียงที่สั่นว่า “เจ้าพูดว่าอะไร ? เซียงเอ๋อ เจ้าได้พบน้องสาวของข้า หยุนไห่ ? นางก็ยังคงมีชีวิตอยู่ ? นางอยู่ที่ไหน ? ” เสียงของไป๋หยุนเทียนดังมากขึ้นและคลั่งมากขึ้น