เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 600

ตอนที่ 600 จิตวิญญาณของม่านพลัง (2)

ผุดลุกขึ้นจากเตียงของเขา เจี้ยนเฉินลุกขึ้นยืนลงบนพื้นอย่างสง่างาม ด้วยสายตาของเขาสอดส่องอย่างระมัดระวัง ตรวจสอบห้อง เขากระจายสัมผัสรับรู้ของเขาเพื่อให้ครอบคลุมโรงเตี้ยมจนหมดและเริ่มที่จะทดสอบเพื่อดูว่าใครอยู่ที่นั่น สิ่งที่น่าผิดหวังคือความจริงที่ว่าเขาไม่สามารถตรวจจับได้

เขาได้ยินเสียงคนพูดใกล้ ๆ อย่างชัดเจน มันไม่ได้เป็นเช่นเดียวกับเซียนผู้คุมกฎที่เขาหรือนางพูด เนื่องจากเซียนผู้คุมกฎสามารถพูดใส่หูโดยตรง เสียงนี้แตกต่างกัน เสียงที่ชัดเจนนี้ ทุกคนที่อยู่ในระยะได้ยินสามารถตรวจจับได้ แต่ถึงแม้ว่ามันจะมาจากฝั่งของเขา สิ่งที่ประหลาดและน่ากลัวไปถึงกระดูก คือความจริงที่ว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตหรือจิตวิญญาณที่มองเห็นได้

ใครกำลังพูดอยู่ ? ออกมาเดี๋ยวนี้ ! เจี้ยนเฉินสั่งด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม นี่เป็นครั้งแรก เขาไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อนหน้านี้

ราวกับตอบคำถามของเจี้ยนเฉิน จุดมืดก่อนหน้านี้ใกล้กับมุมห้องของเขาก็เริ่มเรืองแสง คลื่นแห่งแสงเริ่มห้อมล้อมไปในจุดนี้ พวกมันค่อย ๆ ควบแน่นเพื่อเปิดเผยภาพเงาของบุคคล

ขณะที่แสงส่องออกมาจากห้อง หญิงสาวคนหนึ่งซึ่งมองว่ามีอายุประมาณ 23 ปีเข้ามา นางค่อนข้างน่ารักและกับดวงตาสีชมพูเล็กน้อย ข้อบกพร่องเพียงอย่างเดียวจากร่างที่สวยงามอย่างนี้ คือความจริงที่ว่าร่างกายของนางเป็นของปลอม มันไม่ได้เป็นร่างกายมนุษย์จริง ๆ และมันดูเหมือนจะทำจากแสงเท่านั้น แสงที่เต็มไปด้วยห้องและกระจายออกภายในความมืดที่เหลืออยู่

ดวงตาของเจี้ยนเฉินเบิกกว้างขึ้นเมื่อมองเห็น ขณะที่เขาจ้องมองหญิงสาวคนนั้นราวกับว่าเขาได้เห็นผี

เจ้าเป็นใคร ? เจี้ยนเฉินร้องขึ้น เจี้ยนเฉินรู้สึกระมัดระวังอย่างยิ่งต่อการคุกคามจากพลังอำนาจที่ไม่อาจอธิบายได้ เด็กผู้หญิงคนนี้อาจเป็นคนชั่วร้ายได้

ด้วยความแปลกใจ หญิงสาวจ้องเขม็งไปที่เจี้ยนเฉิน ก่อนที่จะวนรอบเขาหลายครั้ง แม้ในขณะที่นางเดินรอบตัวเขา ตาของนางไม่เคยละไปจากร่างกายของเขา ขณะที่นางพึมพำ มันเป็นกลิ่นจาง ๆ กลิ่นของนายท่านจาง ๆ แต่เจ้าไม่ใช่นายท่านของข้าอย่างเห็นได้ชัด เฮ้ เจ้าเป็นใครกัน ?

คำพูดของนางทำให้เจี้ยนเฉินถึงกับงุนงง เขาเกาหัวด้วยความงุนงง เจี้ยนเฉินยังคงสงบ ในขณะที่เขาตอบว่า ข้าผู้นี้มีนามว่าเจี้ยนเฉิน เจ้าเป็นใคร ? เจ้ามาที่ห้องของข้าทำไม ?

เจี้ยนเฉิน ? คิ้วของนางเลิกขึ้นราวกับว่า นางกำลังคิดอย่างรอบคอบ ใครคือเจี้ยนเฉิน ?

เจี้ยนเฉินคือข้า ! กล้ามเนื้อในใบหน้าของเจี้ยนเฉินกระตุก

เมื่อมองไปที่เจี้ยนเฉิน หญิงสาวถามว่า เจ้าคือเจี้ยนเฉินหรือ ? ไม่ ไม่ใช่เจ้า ไม่ใช่นายท่านของข้า ชื่อนายท่านของข้าไม่ใช่เจี้ยนเฉิน เขาไม่อ่อนแอเช่นเจ้า แต่มันแปลก ทำไมข้าถึงได้กลิ่นอายของนายท่าน ? หรือข้ารู้สึกผิดไป ไม่มีทาง ! ไม่มีทางที่ข้าจะทำผิดพลาดในการดมกลิ่นนายท่าน ! ไม่ว่าจะเป็นลมจาง ๆ แค่ไหน ข้าก็จะสามารถหามันได้

ตาของนางมองไปรอบ ๆ ห้องหลายครั้งพร้อมกับใบหน้าของนาง ขณะที่นางเริ่มหัวเราะคิกคักเมื่อมองไปที่เจี้ยนเฉินว่า พี่ชาย ทำไมท่านไม่บอกกับวิญญาณน้อยหากท่านเคยเห็นนายท่านมาก่อน นายท่านของข้าอยู่ที่ไหน ? ทำไมเขาถึงไม่กลับมาอีก ? เขาไม่ต้องการวิญญาณน้อยอีกแล้วหรือว่านายท่านก็ลืมข้าไปแล้วใช่หรือไม่ ? ในช่วงไม่กี่คำที่ผ่านไป ดวงตาของสาวน้อยเริ่มแดงขึ้นราวกับว่านางพร้อมที่จะร้องไห้ในช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศก

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวคนนี้น่าสงสารมากแค่ไหน เจี้ยนเฉินรู้สึกถึงอารมณ์ลึก ๆ ภายใน ราวกับว่าเขากำลังมองไปที่เด็กคนหนึ่งเศร้าและสิ้นหวังในการแยกจากพ่อแม่ของนาง นางเหลือเพียงตัวคนเดียวและหมดหนทาง เป็นเด็กน้อยที่น่าสงสารในสายตา

น้องสาว ทำไมเจ้าไม่บอกข้าว่าเจ้าเป็นใคร ? ใครคือนายท่านของเจ้า ? บางทีข้าอาจได้เห็นเขามาก่อน เจี้ยนเฉินถาม ตอนนี้ในใจของเขาเขาพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะคิดถึงคนที่เป็นไปได้

ข้าเป็นวิญญาณน้อย ! แต่คนเรียกข้าว่า จิตวิญญาณแห่งม่านพลัง แต่นายท่านของข้านั้นถูกขนามนามว่าเป็นเจ้าเมืองนี้ นางตอบ

เจ้าเมืองของเมืองนี้เช่นนั้นหรือ ? เจี้ยนเฉินถามโง่ ๆ เจ้าเมืองนี้เป็นเพียงรูปปั้น และเมื่อนึกขึ้นได้ว่าใบหน้าของเจี้ยนเฉินงุนงงทันที เจ้าพูดอะไรนะ? นายท่านของเจ้าคือเจ้าเมืองทหารรับจ้าง ?

เฮ้ เฮ้ ถูกต้อง เมืองทหารรับจ้างนั้นปกครองโดยนายท่านของข้า พี่ใหญ่ ท่านรู้จักนายท่านของข้า ! บอกข้าเกี่ยวกับนายท่านของข้า ? พี่ใหญ่ ข้าขอร้องท่าน ใบหน้าของนางสว่างขึ้น เมื่อเจี้ยนเฉินตอบนาง แต่มันก็กลายเป็นสีหน้าอ้อนวอนและน่าสงสารเมื่อนางเริ่มที่จะขอร้องต่อเขา

เจี้ยนเฉินเป่าลมออกจากปากด้วยความความประหลาดใจ ขณะที่เขาจ้องมองไปที่สตรีวัย 23 ปีที่อยู่ตรงหน้าเขา

เจ้าเมืองของเมืองทหารรับจ้าง – ชื่อนั้นมีเพียงคนเดียวในประวัติศาสตร์ของมัน – และคนนั้น ถือเป็นบุคคลที่แข็งแกร่งที่สุดของทวีปเทียนหยวน โมเทียนหยุน !

ผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าเขา นายท่านของนางเป็นคนที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีป – โมเทียนหยุน! ภายใต้การตระหนักถึงเรื่องดังกล่าว มันเป็นเหมือนเสียงคำรามของฟ้าที่ดังก้องในหูของเขา

เวลาผ่านไปสักพักก่อนที่เจี้ยนเฉินจะได้สติของเขาคืนมา เขาก็ต้องถามอีกครั้งว่า น้องสาวตัวน้อย ข้าได้ยินเจ้าพูดถูกต้องหรือไม่ ? ท่านเจ้าเมืองเป็นนายท่านของเจ้า ? แม้ในตอนนี้ เจี้ยนเฉินก็สงสัยในสิ่งที่เขาได้ยิน

ใช่ แน่นอน ! เขาเป็นนายท่านของวิญญาณน้อย ! แม้กระทั่งตลอดชีวิตของข้า วิญญาณน้อย ยังไม่เคยที่จะลืมเรื่องราวของนายท่านไป ! นายท่านนั้นเป็นคนที่มอบนามให้กับวิญญาณน้อย แต่นายท่านได้จากไปนานแล้วและไม่เคยมาหาข้าอีก วิญญาณน้อยคิดถึงนายท่านจริง ๆ เมื่อถึงจุดจบของคำพูด ใบหน้าของสตรีตัวน้อยก็โกรธขึ้น ในขณะนี้นางมองไปที่คนเพียงคนเดียวซึ่งอยู่ตรงหน้า