เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 612

ตอนที่ 612: การตายของเซียนผู้คุมกฎตระกูลชิ (2)

ในประวัติศาสตร์ที่ผ่านมาของทวีปเทียนหยวน ทุกคนที่โดนตราประทับแห่งความตายไม่สามารถลบออกได้ นี่เป็นเพราะมันใช้พลังที่สำคัญในการสร้าง มันมีรูปแบบที่ซับซ้อนมากเกินไปสำหรับพลังงานบริสุทธิ์ที่จะลบออก วิธีเดียวที่จะลบตราประทับแห่งความตายคือทำให้พลังที่สำคัญหมดไปจากร่างกาย

ในกรณีนี้ เซียนสวรรค์ได้ใช้พลังที่เขาสะสมไว้ในช่วงหลายปีเพื่อสร้างตราประทับแห่งความตาย ปริมาณพลังงานที่ใช้นั้นมหาศาล อย่างไรก็ตาม เจี้ยนเฉินไม่เพียงแต่สามารถหาวิธีที่จะลบมันได้ได้อย่างรวดเร็ว นี่คือสิ่งที่ทั้งสองเซียนผู้คุมกฎรู้สึกอึดอัดใจเกี่ยวกับมัน

ทั้งสองคนรู้ดีว่าตราประทับแห่งความตายมีความสำคัญเพียงใด นั่นหมายความว่าเจี้ยนเฉินได้หลบหนีจากการรับรู้ตำแหน่งของพวกเขา หากไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ จากมัน แม้แต่ในฐานะเซียนผู้คุมกฎ มันก็ยากที่จะหาเจี้ยนเฉินพบได้โดยปราศจากตราประทับแห่งความตาย ทวีปเทียนหยวนกว้างใหญ่มากเกินไปและเจี้ยนเฉินสามารถปะปนกับคลื่นผู้คนที่อาศัยอยู่ได้ ทั้งหมดนี้เป็นเหมือนการหาเข็มในกองหญ้า

ขณะนี้เจี้ยนเฉินกำลังนอนอยู่บนเตียง ในขณะที่จิตวิญญาณกระบี่สีม่วง-ฟ้ากำลังทำงานอย่างหนักเพื่อลบตราประทับแห่งความตาย เขายังคงหลงลืมความจริงที่ว่าเซียนผู้คุมกฎทั้งสองตระหนักถึงสิ่งที่เขากำลังทำอยู่

ทันใดนั้น ประตูห้องของเขาถูกทำลายและโยนลงไปที่พื้น เซียนผู้คุมกฎทั้งสองเดินเข้าไปในห้อง

ค่อย ๆ ลืมตาของเขาขึ้น เจี้ยนเฉินมองไปที่เซียนผู้คุมกฎทั้งสองด้วยสายตาที่สงบ

ข้าเข้าใจเจ้าแล้ว เจี้ยนเฉิน ข้าไม่ได้คาดหวังว่าเจ้าจะมีวิธีที่จะลบตราประทับแห่งความตายออก หืม มันง่ายเพียงใดในการลบตราประทับแห่งความตาย ? เซียนผู้คุมกฏตระกูลชิสงสัย ด้วยท่าทีอันตราย เขายินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้ตรวจสอบมันโดยไว มิฉะนั้นเจี้ยนเฉินอาจหลบหนีไปภายใต้จมูกของเขาทันทีที่ตราประทับแห่งความตายหายไป

เมื่อรู้ว่าข้อเท็จจริงที่ว่าเขาสามารถลบตราประทับแห่งความตายได้นั้นถูกค้นพบแล้ว เจี้ยนเฉินไม่ได้ท้อแท้ เขารู้ว่าไม่มีอะไรที่ทั้งสองสามารถทำได้ในเมืองทหารรับจ้าง

ผู้อาวุโส ท่านมีพลังมากพอที่จะรู้ว่าข้าทำอะไรได้บ้าง แต่ตอนนี้ท่านรู้แล้วว่าข้าทำอะไรได้บ้าง ? ถ้าข้ามีกำลังเพียงเล็กน้อยอีกต่อไป ข้าก็จะโยนตราประทับแห่งความตายทิ้ง แล้วหนีไป เจี้ยนเฉินยิ้ม

เจ้ากล้า ! บรรพชนตระกูลชิโกรธ ขณะที่เขาชี้ไปที่เขา ตราประทับแห่งความตายถูกลบโดยเซียนสวรรค์ ถ้ามันถูกลบออกได้อย่างง่ายดายแล้ว ก็เท่ากับว่าเซียนสวรรค์นั้นเสียสละชีวิตโดยไร้ค่า

ยิ้มให้กับเซียนผู้คุมกฎ เช่นเดียวกับที่จะเยาะเย้ยเขา เจี้ยนเฉินกล่าวว่า ผู้อาวุโส ผู้เยาว์ไม่กล้า แต่อย่าลืมว่านี่คือเมืองทหารรับจ้าง ท่านผู้อาวุโสจะพยายามต่อสู้กับข้าที่นี่จริงหรือ ?

ท่าทางของบรรชนตระกูลชิก็ยิ่งเต็มไปด้วยจิตสังหารขึ้น ดวงตาของเขาดูราวกับว่ามันสามารถพ่นไฟใส่เจี้ยนเฉิน และถ้าการมองสามารถฆ่าคนได้ เจี้ยนเฉินก็คงจะตายไปแล้วด้วยสายตาของเขา

เมื่อเห็นว่าเจี้ยนเฉินรู้สึกถึงจิตสังหารของเซียนผู้คุมกฎ ไม่สามารถช่วยอะไรได้ ได้แต่ยิ้มออกมา เจี้ยนเฉิน เจ้าไม่ควรนับไข่ก่อนที่จะไก่จะออกไข่ แม้ว่าเจ้าจะลบตราประทับแห่งความตายไปแล้ว เจ้าก็ไม่สามารถหลบหนีจากเราได้ ข้ามีทักษะลับที่ช่วยให้ข้าสามารถประทับตราคนได้ 1 คนและรู้ตำแหน่งของพวกเขาได้ แต่มันไม่ได้มีประสิทธิภาพเช่นตราประทับแห่งความตาย แต่มันก็ใช้ได้ดีในสถานการณ์เช่นนี้ ทันใดนั้น เซียนผู้คุมกฎเริ่มวาดมือออกหลายครั้ง หลายรูปแบบอาคมออกมาจากมือของเขา พลังงานแปลก ๆ เริ่มที่จะก่อตัวในอาคมเหล่านั้น

เจี้ยนเฉินหน้าเปลี่ยนสีและสูญเสียความสงบเยือกเย็นของเขา ถ้าเซียนผู้คุมกฎไม่ได้โกหก เจี้ยนเฉินจะไม่ดีไปกว่านี้ ด้วยทักษะใด ๆ ที่เซียนผู้คุมกฎใช้กับเขา นี่ไม่ใช่สิ่งที่เจี้ยนเฉินคาดหวัง

ดวงตาของเขาหรี่แคบลงด้วยประกายเย็นชาที่สุกใส ขณะที่เขาเตือนเซียนผู้คุมกฎจากตระกูลเจียเต๋อว่า นี่คือเมืองทหารรับจ้าง เจ้ากล้าลงมือกับข้า ?

ทักษะของข้าไม่ได้ทำร้ายคน และไม่ได้ขัดกับกฎระเบียบใด ๆ ของเมือง ข้าจะสบายดีและไม่ต้องกังวลกับกฎ ชายคนนั้นพูดด้วยความมั่นใจ มือของเขาไม่ได้หยุดเคลื่อนไหว ตั้งแต่คำพูดก่อนหน้านี้ และพลังงานที่เกิดขึ้นในตัว พวกมันยิ่งทะมึนมากขึ้น เนื่องจากอาคมในอากาศกลายเป็นเรื่องที่ซับซ้อนมากขึ้น

เจ้ามันช่างต่ำช้ายิ่งนัก ! เจี้ยนเฉินสบถกับตัวเอง เขาไม่ต้องการที่โดนทักษะลับที่เซียนผู้คุมกฎมี เจี๋ยนเฉินคว้าตัวลูกเสือที่กำลังนอนหลับอยู่และกระโดดออกไปนอกหน้าต่างเพื่อหลบหนี

“ฮึม ! เจี้ยนเฉิน เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถหลบหนีจากพลังของข้าได้งั้นหรือ ? เซียนผู้คุมกฎเยาะเย้ยก่อนที่จะวิ่งออกไปกับบรรพชนตระกูลชิ

นอกเมืองยุ่งเหยิงมากเมื่อเจี้ยนเฉินหล่นลงไปที่พื้น ระเบิดกับความเร็วในทิศทางแบบสุ่ม เจี้ยนเฉินอยู่ภายใต้การหลอกลวงว่าเขาจะสามารถที่จะหลบหนี เซียนผู้คุมกฎทั้งสอง พวกเขาสามารถหาตัวเขาได้ตลอดเวลา ดังนั้นเจี้ยนเฉินจึงหมดปัญหาที่จะคิดว่าควรทำอย่างไร ในขณะที่เขาวิ่ง