เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 615

ตอนที่ 615: การกลับไปเทวสถานลอยฟ้า

ลำแสงที่สว่างขึ้นเรื่อย ๆ และทำให้โลกทั้งโลกสว่างไสวขึ้นเช่นกัน มันลงมาที่ศีรษะของบรรพชนตระกูลชิด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อว่ามีใครสามารถตอบสนองได้

ร่างกายส่วนที่เหลือของบรรพชนแข็งตัวขึ้น หลังจากการกำเนิดของแสง ฝ่ามือของเขาหยุดลงและพลังงานที่หมุนเวียนรอบฝ่ามือของเขาก็หายไปโดยไม่มีร่องรอย เนื่องจากบรรพชนไม่สามารถควบคุมมันได้อีกต่อไป แม้อากาศรอบ ๆ ตัวของเจี้ยนเฉินก็เริ่มกลับมาเป็นปกติแล้ว เจี้ยนเฉินก็มีอิสระที่จะสามารถเคลื่อนที่ได้อีกครั้ง

ทันทีที่เจี้ยนเฉินรู้สึกว่าร่างกายของเขากลับสู่สภาวะปกติ เขารีบกระโดดถอยห่างออกไปทันทีหลายก้าว เขาถอยห่างออกไปห่างจากบรรพชนมากที่สุด การปะทะกันของฝ่ามือทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวต่อพลังที่มีอยู่

ความแข็งแกร่งของเซียนผู้คุมกฎนั้นมากเกินไป คำพูดที่ว่าทุกคนเป็นเหมือนมดต่อหน้าเซียนผู้คุมกฏ ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเป็นความจริง แม้จะมีความแข็งแกร่งของเขา เจี้ยนเฉินก็ยังไม่อาจหลบรอดจากเงื้อมมือของเซียนผู้คุมกฏ เขาถูกบังคับให้ทนรับความตาย

แม้ว่าเซียนสวรรค์ จะมีความแตกต่างเพียงระดับเดียวจากเซียนผู้คุมกฎ แต่ในแง่ของพลัง ความแตกต่างก็คล้ายกับความแตกต่างระหว่างสวรรค์กับโลก ไม่มีอะไรที่จะทำให้มีความทัดเทียม หรือแม้แต่ทักษะการต่อสู้ระดับสวรรค์ก็ไม่เพียงพอที่จะลดช่องว่างได้

ราวกับโดนสาป ร่างกายของบรรพชนตระกูลชิถูกตรึงอยู่กลางอากาศ จิตวิญญาณในแววตาของเขาละจากร่างไปนานแล้ว ปล่อยให้ดวงตาของเขาว่างเปล่า จากนั้นร่างกายของเขาเริ่มเอียงไปทางด้านข้าง ก่อนที่จะล้มลงกับพื้น ร่างกายของเขากระแทกกับมัน โดยไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ เพิ่มเติม

ในกลางอากาศ เจี้ยนเฉินจ้องที่เซียนผู้คุมกฎอย่างมึนชา เขาประหลาดใจที่ได้เห็นภาพที่ด้านหน้าของเขา เซียนผู้คุมกฏตายจริงหรือ ?

เขาไม่ได้เป็นคนเดียว ผู้ชมที่เคยคิดว่าการลงโทษของเมืองทหารรับจ้างได้หายไปแล้ว ได้เปลี่ยนไปโดยทันที พวกเขาทั้งหมดจ้องมองร่างของเซียนผู้คุมกฎอย่างไม่มีที่สิ้นสุดและนิ่งงันเป็นเวลานาน

การพัฒนาอย่างกะทันหันนี้ได้สร้างความตกตะลึงให้เซียนสวรรค์ของตระกูลเจียเต๋อตกอยู่ในความประหลาดใจอย่างสิ้นเชิง เขารีบดึงฝ่ามือกลับ เมื่อเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นกับบรรพชนตระกูลชิ ขณะที่ร่างกายของเขาเริ่มสั่นเทา จากสิ่งนี้เห็นได้ชัดว่า แม้กระทั่งเขาก็เต็มไปด้วยความสยดสยอง

“ไม่ ! นั่นไม่สามารถ ! มันชัดเจนว่าคนที่โจมตีคนแรกเป็นเจี้ยนเฉิน ! ทำไมเขารอดจากการลงโทษ กลับกลายเป็นบรรพชนตระกูลชิที่โดนลงโทษแทน ? นี่เป็นไปไม่ได้ ! เซียนผู้คุมกฏร้องออกมาด้วยความไม่เชื่อ ความจริงที่ว่าม่านพลังของเมืองทหารรับจ้างไม่ได้ลงโทษเจี้ยนเฉินทำให้เขาหวาดกลัว ณ ตอนนี้ เซียนผู้คุมกฎที่อยู่ข้าง ๆ ตัวเขาเสียชีวิตไปแล้ว

ตอนนี้ บนท้องถนนที่เต็มไปด้วยผู้คนนั้นเงียบสนิท ไม่มีใครพูดออกไรออกมาสักคำ มีเพียงเสียงสูดหายใจอย่างต่อเนื่องเท่านั้นที่ได้ยิน เมื่อทุกคนจ้องมองศพของเซียนผู้คุมกฏอย่างเงียบงัน

แม้แต่ตัวเจี้ยนเฉินเองก็ยังคงนิ่งงันเป็นก้อนหิน เขาตกตะลึงจนตัวชา ตอนนี้ เขากำลังมองไปที่ศพของเซียนผู้คุมกฏซึ่งถูกฆ่าตาย จี้ยนเฉินรู้สึกตกใจอย่างยิ่งกับสถานการณ์

ไฮ้ พี่ใหญ่ ทำไมท่านมัวแต่ตกตะลึงอยู่อีก ? ยังคงมีเจ้าทึ่มอยู่ตรงนั้น รีบจัดการเขา ! อย่าปล่อยให้เขาหนีไป ! ถ้าคนใจร้ายไม่ตอบโต้ วิญญาณน้อยจะไม่สามารถโจมตีเขาได้ ! เสียงของวิญญาณน้อยดังขึ้นในหูของเจี้ยนเฉิน ก่อนที่ร่างกายของนางจะปรากฏตัวต่อหน้าเขา ทั้งสองกำปั้นของนางชูขึ้นกับว่า นางพร้อมที่จะสู้กับเซียนผู้คุมกฎ

เสียงของวิญญาณน้อยปลุกเจี้ยนเฉินให้ได้สติขึ้นมา และเขารีบพุ่งไปหาเซียนผู้คุมกฎ

เมื่อเห็นว่าเจี้ยนเฉินกำลังพุ่งมาหาเขา เซียนผู้คุมกฎหน้าซีด เขาไม่อยากตายอยู่ภายในเมืองทหารรับจ้าง ร่างกายของเขากระพริบไปด้วยความเร็วของแสง ก่อนที่จะหายตัวไปจากสายตาของเจี้ยนเฉิน

อย่าปล่อยให้ผู้ร้ายออกไป ! พี่ใหญ่ไล่ล่าเขา เร็วเข้า ! วิญญาณน้อยกังวลใจ เอ่ยจากด้านข้างอีกครั้งและอีกครั้ง ถ้าไม่ใช่เพราะข้อเท็จจริงที่ว่านางไม่สามารถโจมตีเซียนผู้คุมกฎได้ นางอาจจะช่วยให้เจี้ยนเฉินโจมตีเขาก่อนได้

รอยยิ้มอันขมขื่นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเจี้ยนเฉิน วิญญาณน้อย เจ้าได้ประเมินค่าความสามารถของข้าสูงเกินไป เขาเป็นเซียนผู้คุมกฎ ข้าจะจับตัวเขาได้ยังไง ?

ไฮ้ ! เจ้าคนชั่วนั่นวิ่งหนีไป เขาวิ่งเร็วเกินไป วิญญาณน้อยแสดงความคิดเห็นด้วยน้ำเสียงที่แสดงความเกลียดชัง นางขุ่นเคืองกับชายสองคนที่ข่มขู่คนที่นางมองว่าเป็นพี่ใหญ่ของนาง

ลงมาจากฟากฟ้าช้า ๆ เจี้ยนเฉินมองไปที่ศพของบรรพชนตระกูลชิด้วยความเงียบสักครู่หนึ่ง จากนั้นทรุดตัวลงข้าง ๆ มัน เจี้ยนเฉินเอาแหวนมิติของเขาซึ่งภายในบรรจุสิ่งของของเซียนผู้คุมกฎ มาเป็นของตัวเอง ไม่ต้องสงสัยว่าพวกมันจะมีค่ามากกว่าสิ่งของที่สามารถพบได้ภายในแหวนของเซียนสวรรค์

ทันใดนั้นเจี้ยนเฉินก็เงยหน้าขึ้นเพื่อดูว่ามีใครหลายคนบินไป ในชั่วพริบตาพวกเขามาถึงตรงหน้าเจี้ยนเฉินและเมื่อเจี้ยนเฉินเห็นชายวัยกลางคนเดินหน้าหน้าเขา เขากล่าวด้วยความเคารพทันที

ผู้เยาว์ขอคารวะผู้อาวุโส ! เจี้ยนเฉินคำนับอย่างสุภาพ คนที่อยู่ตรงหน้า เขาคือลุงของหมิงตง เทียนเจี้ยน

เทียนเจี้ยนจ้องเขม็งไปที่เจี้ยนเฉิน ด้วยสีหน้าที่ซับซ้อนมากก่อนที่จะมองไปที่ร่างของบรรพชนตระกูลชิที่เสียชีวิตเมื่อเร็ว ๆ นี้ เจี้ยนเฉิน มากับข้า ! ในพยางค์สุดท้าย เทียนเจี้ยนหันกลับไปโดยไม่มีการกระเพื่อมของอากาศแม้แต่น้อย ในขณะที่เขาบินไป

ในเวลาเดียวกัน พลังงานแปลก ๆ ห่อหุ้มรอบตัวของเจี้ยนเฉิน มันพาเขาขึ้นไปในอากาศและดึงเขาไปยังศูนย์กลางของเมืองทหารรับจ้าง