เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 702

ตอนที่ 702: ผู้พิทักษ์แห่งสวรรค์และโลก

เมื่อได้ยินดังนั้น เจี้ยนเฉินก็จ้องมองไปที่ภูเขาด้านหน้า ภูเขามังกรขนดมีรูปทรงเหมือนปิรามิด ด้วยฐานที่กว้างและยอดที่แคบ ยอดของมันทะลุเลยเมฆขึ้นไปไกล มันเหมือนมังกรตัวใหญ่ที่ขดตัวอยู่และหัวของมันก็มุดเข้าไปในกลุ่มเมฆ

รอบ ๆ ภูเขามังกรขนด มันเหมือนกับที่หัวหน้าตระกูลของตระกูลเทียนฉินอธิบาย มันประกอบไปด้วยหน้าผาชันและพื้นผิวของภูเขาเป็นหินทั้งหมด และทั่วทั้งภูเขายังปกคลุมไปด้วยพืชที่มีหนามไปทั่วทุกตารางนิ้ว ทำให้มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะปีนขึ้นไป

“ช่างเป็นสถานที่ซึ่งมีพลังธรรมชาติเยอะอะไรอย่างนี้ พลังธรรมชาติของที่นี่เข้มข้นมากกว่าที่อื่นถึง 2 เท่า ถ้ามีคนมาฝึกที่นี่ มันอาจจะไม่เร็วเท่าการดูดซับแกนอสูรโดยตรง แต่มันจะเร็วกว่าที่อื่น ๆ เป็นแน่” เจี้ยนเฉิน จ้องไปที่ยอดของภูเขา “ยิ่งไกล้ยอดภูเขามากเท่าไร พลังธรรมชาติก็ยิ่งมากขึ้นไปเท่านั้น ภูเขามังกรขนดนี้คือภูเขาแห่งจิตวิญญาณที่ซึ่งพลังธรรมชาติอยู่รวมกัน มันเป็นที่ที่ดีที่จะตั้งสำนัก แต่แย่หน่อยที่มันถูกพวกกลุ่มโจรยึดไปได้”

“ใช่แล้ว ภูเขามังกรขนดเป็นที่รู้จักดีในบริเวณนี้ มันไม่มีภูเขาแห่งจิตวิญญาณลูกไหนที่ดีไปกว่านี้อีกแล้วในบริเวณใกล้เคียง ดังนั้นครั้งหนึ่งมันเคยถูกกองกำลังนับไม่ถ้วนที่จะเข้ามาแย่งชิงด้วยความอิจฉา แต่แย่หน่อยที่ไม่มีใครสามารถเอามันไปจากกลุ่มโจรมังกรวารีได้” ท่านผู้อาวุโสสูงสุดกล่าว

ได้ยินดังนั้น เจี้ยนเฉินก็ครุ่นคิดซักครู่ก่อนพูดออกไป “ในเมื่อภูเขามังกรขนดมีคุณค่ามากขนาดนี้ พวกท่านตระกูลเทียนฉินเคยคิดมาครอบครองมันบ้างหรือไม่ ? “

“แน่นอน พลังงานที่ภูเขาแห่งจิตวิญญาณนี้เข้มข้นมากกว่า 2 เท่าเมื่อเทียบกับที่อื่น ๆ ใครบ้างจะไม่สนใจมันล่ะ ? แต่ความแข็งแกร่งของกลุ่มโจรมังกรวารีนั้นกันไม่ให้ใครทำอย่างนั้นได้ เราได้แต่ดูพวกนั้นที่อยู่บนภูเขาจากที่ไกล ๆ” คราวนี้หัวหน้าตระกูลพูด เขามองไปที่ภูเขาด้วยสายตาที่ข่มความรู้สึกอยากครอบครองไว้

เจี้ยนเฉินทอดสายตาไปที่หัวหน้าตระกูลและยิ้มเล็กน้อย “ภูเขาแห่งจิตวิญญาณที่ดีเยี่ยงนี้ไม่น่าไปตกอยู่ในของของพวกกลุ่มโจรที่ดีแต่รู้จักปล้นอย่างเดียวเลย ในเมื่อตระกูลเทียนฉินสนใจในการยึดครองภูเขานี้ ข้าจะช่วยท่านและยกภูเขาลูกนี้ให้ท่านหลังจากเรายึดมาได้ มันไม่เช้าแล้ว เราควรไปได้แล้ว”

เจี้ยนเฉินไม่ได้สนใจสายตาที่ประหลาดใจของหัวหน้าตระกูลและท่านผู้อาวุโสทั้งสามเลย เขาเร่งให้สัตว์อสูรระดับ 4 ที่เขาขี่อยู่มุ่งไปยังทางขึ้นเขาที่มีเพียงทางเดียว

“ศิษย์พี่ ข้าได้ยินผิดไปหรือไม่ ? เจี้ยนเฉินจะกำจัดพวกกลุ่มโจรที่ภูเขาและยกภูเขาให้กับตระกูลเทียนฉินงั้นหรือ ? ” ผู้อาวุโสสองพึมพำออกมาในขณะที่เขาจ้องมองไปที่หลังของเจี้ยนเฉินที่อยู่ไกล ๆ

ท่านผู้อาวุโสสูงสุดคนที่ถูกเรียกว่า ‘ศิษย์พี่’ ก็ยังคงตะลึงในสิ่งที่เจี้ยนเฉินพูด เขาจ้องมองไปที่เจี้ยนเฉินด้วยความฉงน แล้วพูดอย่างนุ่มนวล “เรายังไม่รู้ว่าพลังของเจี้ยนเฉินอยู่ในขั้นไหน ทำไมเขาถึงมั่นใจในการรับมือกับหัวหน้าของกลุ่มโจรมังกรวารีถึงเพียงนี้ ? พลังของหัวหน้ากลุ่มโจรนั้นแข็งแกร่งมาก เขาแข็งแกร่งที่สุดรองจากเซียนผู้คุมกฎ บางทีเจี้ยนเฉินอาจจะยังไม่รู้ถึงความแข็งแกร่งของหัวหน้ากลุ่มโจรนั้นหรือเปล่า ? “

หลังจากที่ได้ยินการหารือกันระหว่างสองคนนั้น ผู้อาวุโสสามก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนเข้าไปร่วมสนทนาด้วย “ศิษย์พี่ใหญ่ ศิษย์พี่ ข้าไม่คิดว่าเจี้ยนเฉินจะเป็นคนที่เย่อหยิ่งและมั่นใจในตัวเองมากเกินไปหรอกนะ บางทีเขาอาจมีอะไรบางอย่าง เราอย่ามัวแต่พูด รีบตามเขาไปแล้วมาคอยดูกันดีกว่า เราจะรู้ในไม่ช้านี้แหละว่า เจี้ยนเฉินจะแข็งแกร่งมากพอที่จะสู้กับหัวหน้ากลุ่มโจรได้หรือไม่”

ในตอนนี้ เจี้ยนเฉินนำหน้าแล้วตามมาด้วยผู้อาวุโสทั้งสาม ในขณะที่กองทัพพันคนจากตระกูลเทียนฉินนั้นอยู่ด้านหลังพวกเขาทั้งหมดอีกที

ด้วยความฮึกเหิม กองกำลังเคลื่อนที่ไปข้างหน้าด้วยแถวแนวกว้าง 3 เมตร มุ่งตรงไปที่ยอดเขา โดยที่มีพุ่มไม้และต้นไม้หนามข้าง ๆ ทางเดิน ป่านั้นเงียบสงบ แต่ก็มีเสียงคำรามของสัตว์ออกมาบ้างเป็นครั้งครา

อย่างไรก็ตาม เจี้ยนเฉินรู้ดีว่าเสียงคำรามในป่านั้นไม่ใช่เสียงของสัตว์ป่า แต่เป็นเสียงของคนที่ทำเลียนแบบ พวกมันใช้วิธีพิเศษในการสื่อสารทั่วป่า

บนยอดเขา ทั่วบริเวณมีหินอ่อนแทรกอยู่ตามรอยแยกบนพื้นที่ที่ราบเรียบ ในขณะนี้ การตกแต่งทั่วทั้งบริเวณถูกปกคลุมไปด้วยกระดาษสีแดงและผู้คนมากมายในเครื่องแต่งกายหลายแบบกำลังยุ่งอยู่ด้านใน ด้วยเสียงของผู้คนที่ตะโกนไปมา โคมแดงและประทัดถูกแขวนไว้ทั่วบริเวณ ทำให้ทั้งบริเวณเต็มไปด้วยบรรยากาศที่ทำให้รู้สึกสดชื่น มันดูมีชีวิตชีวามากจริง ๆ

ทันใดนั้นเอง คนหนุ่มที่วาดลายที่หน้าในชุดเสื้อหนังจิ้งจอกก็รีบวิ่งไปยังส่วนที่ลึกที่สุดของบริเวณนั้น ในที่สุด เขาก็หยุดหน้าโถงที่มียามคุมหนาแน่น เขาคุกเข่าลงและพูด “รายงานหัวหน้า ข้ามีบางอย่างสำคัญต้องแจ้ง”

“ว่ามา ! ” เสียงที่สง่างามและหนักแน่นดังสะท้อนมาจากห้องโถง จากเสียงที่ได้ยิน มันเดาไม่ยากว่าเสียงที่พูดคือเสียงของชายวัยกลางคน

“หัวหน้า มีกลุ่มคนอยู่ที่ด้านล่างของภูเขากำลังมุ่งตรงขึ้นมาที่บนยอดนี้ มันมีประมาณพันคน” คนหนุ่มนั้นกล่าวอย่างเคารพ