เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 803

ตอนที่ 803 การชุมนุมที่คฤหาสน์เจียงหยาง 3

พริบตาเดียวคนกลุ่มหนึ่งปรากฏตัวบนท้องฟ้าเหนือคฤหาสน์เจียงหยาง เกือบทั้งหมดสวมชุดคลุมสีขาวยืนอยู่บนก้อนเมฆที่รวมกันจนแข็งตัวด้วยพลังเซียนธาตุแสงทั้งหมดเป็น…..ส่วนที่เหลือเป็นทหารอายุหลากหลายสวมชุดแตกต่างกันไป

ทั้งหมดรีบออกจากประตูมิติ ก่อนลอยตัวล้อมคฤหาสน์ไว้ หนึ่งในนั้นสะบัดมือคราหนึ่ง สร้างม่านพลังปกคลุมคฤหาสน์ไว้ทั้งหลัง ถึงขนาดทะลุเข้าไปในพื้นดิน ปิดกั้นทางหนีทุกทิศทาง

จากเมืองแห่งเทพเจ้าแห่งจักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์ คนจากสมาคมเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงมาถึงแล้ว

บรรยากาศโดยรอบที่เปลี่ยนไปโดยฉับพลัน ทำให้ทุกคนในคฤหาสน์รู้สึกตัวทันที ทหารยามที่ผ่อนคลายลงหลังสองพี่น้องจากไปกลับเข้าสู่สภาวะพร้อมรบอีกครั้ง ทั้งหมดจ้องมองท้องฟ้าอย่างเคร่งเครียด ใบหน้าซีดเผือดหลังจากเห็นม่านพลังโดยรอบ เพราะรู้ดีว่านี้การกระทำของเซียนผู้คุมกฎ

ลุงเจียงเองก็รับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงบนท้องฟ้า ก่อนจะเก็บความเศร้าหมองไว้ภายในเป็นการชั่วคราว ก่อนพุ่งตรงขึ้นไปบนท้องฟ้าทันที ยามปรายตามองผู้คนที่ลอยตัวอยู่บนท้องฟ้า ทันทีที่สังเกตเห็นเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงระดับ 7 ที่ขี่ก้อนเมฆพร้อมติดตราสีม่วง สีหน้าของลุงเจียงกลายเป็นเคร่งเครียดทันที

“ผู้อาวุโส พวกท่านมาจากสมาคมเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงแห่งเมืองแห่งเทพเจ้างั้นหรือ ? ” ลุงเจียงประสานมือทำความเคารพกลุ่มคนตรงหน้าอย่างสุภาพ ตระกูลเจียงหยางเล็กจ้อยที่นี่ไม่สามารถทำตัวถือดีต่อหน้าเหล่าบุคคลตรงหน้าได้แม้แต่น้อย

“ถูกแล้ว เรามาจากสมาคม นี่คือท่านอาจารย์ของข้า ประธานสมาคมเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสง ทำไมยังไม่รีบคุกเข่าอีกเล่า ? ” ชายที่ยืนอยู่ข้างประธานโห่ร้องตอบพร้อมชี้นิ้วตรงไปทางลุงเจียง เขาคือลูกศิษย์ลำดับที่สองของประธาน หยวนเทียน

“ผู้น้อย เจียงหวูจี่คารวะท่านประธาน” ลุงเจียงเร่งป้องมือไปทางประธานแล้วพูดอย่างสุภาพเป็นพิเศษ ประธานสมาคมเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงมีพลังอำนาจมาก ดังนั้นลุงเจียงจึงแสดงความเคารพอย่างเต็มใจ แต่ไม่คุกเข่า นอกจากนายท่านและฮูหยินผูเฒ่าที่หายไปหลายร้อยปี ไม่มีใครมีสิทธิ์ทำให้เขาคุกเข่าให้ทั้งนั้น ต่อให้เป็นประธานของสมาคมก็ตาม

หยวนเทียนโกรธขึ้นทันทีที่เห็นลุงเจียงไม่คุกเข่า เขาเคยมีปัญหากับเจี้ยนเฉินมาก่อนตั้งแต่ก่อนที่เจี้ยนเฉินจะเอาวัตถุเซียนไปด้วยซ้ำ ยามนี้วัตถุเซียนเองก็หายไป โอกาสที่จะเข้าถึงระดับ 7 ของเขาก็ยากขึ้นตามไปด้วย ความเกลียดชังของหยวนเทียนที่มีต่อเจี้ยนเฉินนั้นลึกไปถึงกระดูก เขาไม่ปล่อยคนที่มีความเกี่ยวข้องกับเจี้ยนเฉินไปง่าย ๆ เป็นอันขาด

“บังอาจ ! เจ้าเป็นแค่คนรับใช้ แต่กล้าไม่คุกเข่าต่อหน้าประธานสมาคมงั้นรึ ? รนหาที่ตาย ! ” หยวนเทียนตะโกนลั่น

“หยวนเทียน อย่าทำตัวหยาบคาย ! ” ประธานยื่นมือมาหยุดหยวนเทียน ถึงแม้เจี้ยนเฉินจะเอาวัตถุเซียนของสมาคมไป แต่เขาก็รู้ดีว่าวัตถุเซียนยินยอมที่จะติดตามไป ไม่ใช่ว่าเจี้ยนเฉินจงใจทำ ดังนั้นประธานเองก็ไม่อยากสะบั้นความสัมพันธ์กับเจี้ยนเฉินด้วยเรื่องของตระกูลเจียงหยาง เพราะยังไงตอนนี้ทุกอย่างยังมีโอกาสแก้ไขอยู่

ประธานประสานมือเล็กน้อยให้ลุงฉางก่อนถาม “ข้าอยากรู้ว่ายามนี้เจี้ยนเฉินอยู่ที่ใดกันรึ ? “

“ท่านประธานที่เคารพ ยามนี้นายน้อยสี่จากไปแล้ว แม้กระทั่งข้ารับใช้เก่าแก่คนนี้ยังไม่รู้ว่าท่านจากไปที่ใด” ลุงเจียงตอบเสียงราบเรียบไร้ท่าทีหวาดกลัว

“ท่านอาจารย์ ในเมื่อหยางยู่เทียนไม่อยู่ที่นี่ ข้าว่าเราควรเชิญทุกคนในตระกูลเจียงหยางไปพักที่สมาคม เมื่อเจี้ยนเฉินกลับมา ค่อยให้มันมารับคนในตระกูลกลับที่สมาคม” หยวนเทียนพูดขึ้น

ประธานไม่ได้พูดโต้ตอบกับหยวนเทียน แต่กลับพูดต่อ “แล้วรู้ไหมว่าเมื่อไหร่จะกลับมา ? ” นอกจากทุกอย่างจะถึงจุดแตกหัก ประธานไม่อยากสร้างปัญหากับครอบครัวของเจี้ยนเฉิน หากทำให้เจี้ยนเฉินโกรธขึ้นมา แล้วนำวัตถุเซียนไปซ่อนหรือส่งต่อ ทำให้องค์กรที่ทรงพลังเช่นสมาคมสูญเสียอย่างใหญ่หลวง

“ข้ารับใช้แก่คนนี้เองก็ยังไม่รู้ว่าเมื่อใดนายน้อยถึงจะกลับมา” ลุงเจียงตอบ

“ท่านประธาน ข้าว่าเราทำตามที่หยวนเทียนเสนอมา พาคนพวกนี้ไปให้หมด ตราบใดที่เรามีครอบครัวมันอยู่ในกำมือเรา ข้าไม่เชื่อว่าจะกล้าไม่ส่งคืนวัตถุเซียน” ผู้อาวุโสคนหนึ่งแนะนำขึ้นจากเบื้องหลัง

“ท่านอาจารย์ ข้าเองก็เห็นด้วย เราไม่รู้ว่าเมื่อใดเจียงหยางยู่เทียนจะกลับมา จะให้คนจำนวนมาคอยเฝ้ารอที่นี้ตลอดเองก็เป็นไปไม่ได้ หากเรานำตัวครอบครัวของเจียงหยางยู่เทียนไป ข้าเชื่อว่ามันต้องโผล่ออกมาโดยเร็ว” ผู้อาวุโสอีกคนหนึ่งสนับสนุน

หลังจากคิดอยู่ครู่ใหญ่ ประธานเห็นด้วยกับข้อเสนอในท้ายที่สุด ก่อนพูด “เรามีแค่ทางนี้ทางเดียว ทุกคนแห่งตระกูลเจียงหยาง ได้โปรดตามข้าไปพักที่สมาคมสักพัก ยามใดที่เจี้ยนเฉินส่งคืนวัตถุเซียนให้เรา ข้าจะเป็นคนมาปล่อยทุกคนกลับด้วยตัวเอง”

ทันทีที่ได้ยิน ลุงฉางพูดด้วยเสียงที่เครียดขึ้นมากกว่าเดิม “หากนายน้อยไม่กลับมาศตวรรษหนึ่งเล่า นั้นหมายความว่าสมาคมจะคุมตัวพวกเราไว้ 100 ปีเชียวหรือ?”