เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 870

ตอนที่ 870: การชดใช้หนี้บุญคุณ

เมื่อเขาสัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งของปราณกระบี่ที่กำลังลอยเข้ามา ชายชราในชุดดำก็ตกตะลึงทันที เขารู้ด้วยสัญชาตญาณว่าเขาต้องได้รับบาดเจ็บหนักแน่ถ้าเขาโดนการโจมตีครั้งนี้

ชายชราไม่สนใจที่จะฆ่าผู้อาวุโสจากเผ่าคาเลอร์ในเวลานี้ ฝ่ามือของเขาที่เตรียมไว้สำหรับผู้อาวุโสนั้นหดกลับไปและโจมตีไปที่ปราณกระบี่แทนด้วยพลังเต็มแรง

ชายชราส่งหมัดยาว 1 เมตรที่อัดแน่นไปด้วยพลังงาน โจมตีไปที่ปราณกระบี่ด้วยคลื่นพลังที่รุนแรง

ตู้ม ! การโจมตีทั้งสองปะทะกัน เสียงดังก้องเกิดขึ้นทันที คลื่นพลังที่รุนแรงทำลายล้างไปรอบ ๆ และทำให้ไคยะและองครักษ์ลอยกระเด็นไป

อย่างไรก็ตาม ปราณกระบี่นั้นเหนือกว่าที่ชายชราจินตนาการเอาไว้ มันไม่ได้กระจายหายไปและพุ่งตรงไปด้วยพลังงานที่รุนแรงแทน อย่างไรก็ตาม มันอ่อนแรงมากกว่าเดิมในตอนนี้เนื่องจากการโจมตีก่อนหน้านี้

ชายชราเป็นนักรบวิญญาณทะเล 14 ดาวซึ่งเทียบเท่ากับเซียนผู้คุมกฎชั้นสวรรค์ที่ 6 เมื่อเขาเห็นว่าปราณกระบี่ยังคงพุ่งเข้ามาหาเขาอยู่โดยความเร็วไม่ลดลง เขาก็เคร่งเครียดทันที หลังจากนั้น เขาจึงคำรามออกมาและพลังงานปริมาณมหาศาลก็พวยพุ่งออกมาและโจมตีไปที่ปราณกระบี่ด้วยพลังงานของเขาอีกครั้ง

เสียงระเบิดดังอึกทึก ชายชราสลายปราณกระบี่ที่อยู่ห่างออกไป 30 เมตรจากเขาไปได้สำเร็จ การกระชากหลังจากการโจมตีเข้าจู่โจมร่างของเขา ทำให้เขาสั่นอย่างรุนแรง

ชายชราตกตะลึง เขามองไปที่ทิศทางที่ปราณกระบี่พุ่งมา เขาต้องการที่จะเห็นว่าใครกันที่มีความแข็งแกร่งขนาดนี้ ถ้าคนผู้นั้นจะไม่อยู่ในระดับสูงสุดของ 14 ดาว ก็ไม่ห่างชั้นกับเขามากนัก

สิ่งที่เขาเห็นทั้งหมดทีเพียงชายหนุ่มที่มีผมสีดำยาวในชุดขาว เขาถือกระบี่ที่เปล่งแสงสีดำในขณะที่เขากำลังลอยอยู่กลางอากาศ

ตาของชายชราหรี่เล็กลงอย่างรวดเร็ว เขาประสบกับความเข้าใจผิด เพราะชายหนุ่มที่เห็นอยู่ตรงหน้าไม่ใช่คนด้วยซ้ำ แต่เป็นกระบี่ที่เปล่งรัศมีไปด้วยปราณกระบี่ที่พุ่งทะยานเหมือนกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ที่ตั้งตระหง่านอยู่ในโลก

“นักรบ เจ้าเป็นใครกัน ? เจ้าต้องการอะไรจากข้า ? ทำไมเจ้าถึงโจมตีข้าโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียงแบบนี้ ? ” ชายชราคำราม ท่าทางของเขาน่ากลัวมาก ในขณะที่เขามองไปยังการต่อสู้ที่ดุเดือดของซี่หวังกับนูบิสอย่างไม่รู้ตัว แค่มองปราดเดียวเขาก็ตระหนักว่าพวกเขาทั้งสองคนนั้นทรงพลังกว่าเขามากและบางทีอาจจะเป็นจอมยุทธที่อยู่ในขั้นสูงสุดของ 14 ดาว

เจี้ยนเฉินมองไปที่ชายชราอย่างเย็นชาก่อนที่จะบินไปไปไคยะ “คุณหนูไคยะ ท่านปลอดภัยหรือไม่ ? “

ไคยะมองไปที่เจี้ยนเฉินด้วยใบหน้าที่ซีดขาวของนาง เมื่อนางจำเขาได้ สายตาอันสวยงามของนางก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง “ท่านนักรบ ใช่ท่านจริง ๆ ด้วย”

ใบหน้าของเจี้ยนเฉินเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “คุณหนูไคยะ ดูเหมือนท่านกำลังเจอปัญหาแต่โชคดีที่ท่านมาเจอข้าพอดี ไม่ใช่นั้นท่านอาจจะตกอยู่ในอันตราย”

ในตอนนี้ องครักษ์ทั้งสิบสองคนที่ตามไคยะมาก็จำเจี้ยนเฉินได้เช่นกัน พวกเขาตกตะลึงทันทีเมื่อพวกเขาเชื่อมโยงเรื่องที่เจี้ยนเฉินสามารถไล่ชายชราที่ทรงพลังไปได้ด้วยตัวเขาเพียงคนเดียว พวกเขาไม่คิดว่าคนที่เหมือนขอทานผู้ที่ไม่มีแม้แต่เงินที่จะจ่ายค่าธรรมเนียมในการเข้าเมืองจะเป็นจอมยุทธที่น่ากลัว มันทำให้องครักษ์ทั้งสิบสองคนตกตะลึงมาก

“ข้าขอบคุณท่านนักรบสำหรับการช่วยเหลือ ไคยะจะทดแทนบุญคุณที่ช่วยชีวิตข้าเอาไว้แน่” ไคยะพูดอย่างรู้คุณ น้ำเสียงของนางค่อนข้างอ่อนแอเพราะนางค่อนข้างจะได้รับบาดเจ็บสาหัส อาการบาดเจ็บไม่ได้มาจากชายชราชุดดำ แต่มาจากคลื่นพลังงานเมื่อการโจมตีของเซียนผู้คุมกฎทั้งสองปะทะกันก่อนหน้านี้

“คุณหนูไคยะถ่อมตนเกินไปแล้ว ครึ่งเดือนก่อน ข้าได้ติดหนี้บุญคุณของคุณหนูไคยะอยู่ คิดเสียว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณในครั้งนั้นก็แล้วกัน” เจี้ยนเฉินพูดพร้อมยิ้มเล็กน้อย

เมื่อได้เห็นว่าเจี้ยนเฉินอยู่กับคนของเผ่าคาเลอร์และความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ดูเป็นอะไรที่ค่อนข้างดี ชายชราที่อยู่ห่างออกไปก็หนักใจทันที เขารู้ว่าถ้าเผ่าคาเลอร์มีจอมยุทธเช่นนี้ช่วยเหลืออยู่ เขาก็คงไม่สามารถชำระความแค้นที่ผ่านมาหลายปีได้

ในอีกมุมหนึ่ง ผู้อาวุโสของเผ่าคาเลอร์ที่ได้รับบาดเจ็บก็ยินดีขึ้นมา เขากล้ำกลืนอาการบาดเจ็บและยืนขึ้นมา เขาตะโกนออกมาเสียงดัง “ท่านนักรบ โปรดช่วยพวกเราเผ่าคาเลอร์ด้วย สังหารคนผู้นั้นเสีย เผ่าคาเลอร์จะสำนึกบุญคุณของท่านตลอดไป”

หลังจากที่ได้ยินเช่นนั้น ชายชราในชุดดำก็ไม่สนในการแก้แค้นอีกต่อไป ความคิดในการถอยกลับไปปรากฎขึ้นมาที่จิตใจของเขาแต่เขาก็ถาม “ข้าขอถามความสัมพันธ์ของท่านกับเผ่าคาเลอร์ได้หรือไม่ ? “

เจี้ยนเฉินไม่สนใจเขาและพูดกับไคยะ “คุณหนูไคยะ เมื่อเขาเป็นศัตรูกับท่าน ให้ข้าตอบแทนความเมตตาของท่านด้วยหัวของเขาเถอะ” หลังจากพูดจบ เจี้ยนเฉินก็ยกกระบี่สังหารมังกรขึ้นมาและพุ่งไปที่ชายชรา ตาของเขาเปี่ยมไปด้วยจิตสังหารที่ทรงพลังที่ปิดเอาไว้ไม่อยู่