เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 895

ตอนที่ 895: ความลับที่น่าตกตะลึง

เล่อป้าเทียนบินไปพร้อมกับเจี้ยนเฉินและซี่หวังในขณะที่เขาถือเหรียญเอาไว้ในมือของเขา และมุ่งตรงไปที่ปราสาทลอยฟ้า

ปราสาทนั้นใหญ่มาก มันมีกระโจมและสิ่งก่อสร้างนับพัน ในขณะที่มีดอกไม้และสมุนไพรแปลก ๆ นานาพันธุ์เติบโตอยู่รอบ ๆ มันส่งกลิ่นหอมออกมาฟุ้งกระจายไปทั่วทั้งสถานที่ แค่ลมพัดมาเพียงวูบเดียวก็สามารถเติมความสดชื่นให้จิตใจและวิญญาณของผู้คนได้ ทำให้คนมีสมาธิและจดจ่อได้

เจี้ยนเฉินและซี่หวังผ่านห้องโถงไปหลายห้องพร้อมกับเล่อป้าเทียน ฉิงยี่หยวน โอวหยุน และโม่ซีรันไปพร้อม ๆ กับพวกเขา พวกเขามุ่งตรงเข้าไปที่ส่วนลึกที่สุดของปราสาท เขาผ่านกองทหารองค์รักษ์ที่อยู่ในเครื่องแบบเดียวกันที่เดินลาดตระเวนตามทางเดิน เจี้ยนเฉินสามารถสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของจอมยุทธจำนวนมากรอบ ๆ มีเซียนผู้คุมกฎอยู่รอบ ๆ ทุก ๆ ที่และยังมีเซียนราชาบางคนอีกด้วย พวกเขาฝึกฝนอยู่ในห้องโถงส่วนตัวของพวกเขา

เจี้ยนเฉินสนใจในพื้นหินอ่อนสีฟ้าและสีเขียวเป็นระยะระยะในขณะที่เขาเดินไปและเขามองไปที่สิ่งปลูกสร้างรอบ ๆ เป็นครั้งเป็นคราวเช่นกัน ความตกตะลึงอย่างมากฉายลึกอยู่ในแววตาของเขา

ผ่านทางพลังแห่งการมีอยู่ที่ยิ่งใหญ่ของเขา เขาสัมผัสได้ชัดเจนถึงพลังงานที่น่ากลัวที่ซ่อนอยู่ในสิ่งปลูกสร้างและพื้นที่ทุกหนแห่ง พลังงานที่มหาศาลนี้ได้ขัดเกลาทุกทุกที่ทำให้สิ่งปลูกสร้างนั้นแข็งแรงมากหลังจากที่ผ่านเวลามายาวนาน เหมือนกับว่าถ้าเจี้ยนเฉินใช้กำลังเต็มแรง ก็ทำให้มันเป็นรอยเล็กน้อยได้แค่นั้น

ในตอนนี้เอง ชายชราผิวเหี่ยวย่นได้เดิมมาจากข้างหน้า เล่อป้าเทียนและทั้งสามคนป้องมือและทักทายอย่างรวดเร็วทันทีที่พวกเขาเห็นชายชรา “ขอคารวะท่านผู้อาวุโสประจำศาลา”

ชายชรามองผ่านเจี้ยนเฉินและซี่หวัง ก่อนที่จะถามเล่อป้าเทียน “พวกนี้ใช่คนที่เจ้าศาลาต้องการที่จะให้นำกลับมาอย่างปลอดภัยหรือไม่ ? “

“ถูกต้อง พวกเขาเป็นคนที่เจ้าศาลากำลังตามหา” เล่อป้าเทียนตอบกลับ เขามองไปที่คนทั้งสองเป็นครั้งคราว และสงสัยว่าทำไมเจ้าศาลาจึงปฏิบัติต่อพวกนี้สำคัญยิ่งนัก

ชายชราจ้องไปที่ทั้งสองด้วยความสนใจก่อนที่จะถาม “ใครคือเจี้ยนเฉิน ? “

“ท่านผู้อาวุโสประจำศาลาที่เคารพ ข้าคือเจี้ยนเฉิน” เจี้ยนเฉินป้องมือไปที่ชายชราหลังจากที่ก้าวออกมา เจี้ยนเฉินสุภาพมาก ถ้าชายชราตรงหน้าเขาไปอยู่ที่ทวีปเทียนหยวน เขาคงเป็นจอมยุทธที่น่ากลัวมากแน่ เขาคงเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุด แม้แต่ในทวีปก็ตาม

ตาของชายชราลุกโชนในขณะที่เขามองขึ้นลงเพื่อสำรวจเจี้ยนเฉิน เขาพึมพำในใจ “นี่ไม่ใช่แค่ผู้คุมกฎที่ยังไม่โตเต็มวัยอย่างนั้นหรือ ? ทำไมเจ้าศาลาถึงได้ห่วงใยเขามากนัก ? ไม่เพียงแต่นางจะส่งจอมยุทธ 16 ดาวถึง 4 คนเพื่อไปช่วยเขาเป็นการส่วนตัวจากศาลาวิญญาณสวรรค์ แม้แต่แอตแลนติสที่ไม่เคยออกจากศาลาไปไหนนานมาก ๆ แล้วก็ยังไปที่พรมแดนด้วยตัวเองเพราะการมาถึงของเจ้า ข้าสงสัยจริง ๆ ว่าเจ้าศาลาจะเสียเวลาและกำลังมากมายไปเพื่อเจ้าทำไม”

“มากับข้า เจี้ยนเฉิน เจ้าศาลาต้องการที่จะพบเจ้าเป็นการส่วนตัว” ชายชราพูดกับเจี้ยนเฉินอย่างเฉยเมย หลังจากนั้นเขาก็หันหลังแล้วจากไป ด้วยฐานะที่สูงส่งของเขา เขาคงไม่ลดตัวมาเปลืองคำพูดกับเซียนผู้คุมกฎธรรมดา 2 คน

“เจี้ยนเฉิน เจ้าควรจะเข้าไปกับผู้อาวุโสประจำศาลา จำไว้ว่า เจ้าศาลาเป็นเซียนจักรพรรดิ เจ้าต้องนอบน้อมเมื่อพบนาง” เล่อป้าเทียนส่งข้อความทางจิตใจให้เจี้ยนเฉิน

เจี้ยนเฉินพยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะตามผู้อาวุโสประจำศาลาไปอย่างเงียบ ๆ คนที่ถูกทิ้งไว้มีเพียงซี่หวังและกลุ่มของเล่อป้าเทียน ที่ยืนมองเจี้ยนเฉินจากไปไกลอย่างเหม่อ ๆ

เจี้ยนเฉินตามผู้อาวุโสประจำศาลาไปที่ส่วนลึกของศาลาโดยไม่มีอะไรติดขัด หลังจากนั้น พวกเขาก็เข้าไปที่ห้องโถงที่ตกแต่งสวยงาม มีเซียนผู้คุมกฎ 2 คนยืนตัวตรงเดะอยู่ที่ทั้งสองข้างของทางเข้าในฐานะองครักษ์ พวกเขาดูเหมือนรูปปั้น

“พวกเขาใช้เซียนผู้คุมกฎในการเฝ้าประตู ช่างสิ้นเปลืองอะไรแบบนี้” เจี้ยนเฉินตกตะลึงในใจ ด้านนอกนั้น คนเหล่านี้เป็นจอมยุทธชั้นสูงที่สามารถเป็นเจ้าเมืองเล็ก ๆ ได้ทีเดียว

ห้องโถงขนาดใหญ่ค่อยข้างว่างเปล่า มีเพียงหญิงสาวที่งดงามอยู่ที่บัลลังก์ด้านบนเท่านั้น

ผู้อาวุโสประจำศาลาคำนับอย่างเคารพไปที่หญิงผู้นั้นและรายงาน “เจี้ยนเฉินได้มาถึงแล้ว”

“ผู้อาวุโสฮง เจ้าไปได้แล้ว” เสียงของหญิงนั่นนุ่มนวลมาก ทำให้น่าพอใจนักเมื่อได้ยิน

“ขอรับ ! ” ผู้อาวุโสประจำศาลาค่อย ๆ ถอยออกไป

“นี่คือเจ้าศาลาของศาลาเทพเจ้าแห่งท้องทะเล หนึ่งในสามสุดยอดเซียนจักรพรรดิของอาณาจักรทะเลอย่างนั้นหรือ ? ” เจี้ยนเฉินมองไปที่หญิงนั่นอย่างสนใจ หญิงผู้นั้นสวมชุดสีฟ้าเข้ารูปเผยให้เห็นรูปร่างอันเพรียวบางของนาง ในขณะที่ผมสีฟ้าของนางลื่นไหลลงมาประบ่าอย่างเป็นธรรมชาติโดยไม่ต้องหวีเลย หน้าของนางพร่ามัวและมองไม่ชัดเหมือนว่ามีหมอกปกคลุมอยู่

แม้ว่าในตอนนี้เขาจะอยู่ตรงหน้าเซียนจักรพรรดิ เจี้ยนเฉินก็ไม่รู้สึกถึงพลังแห่งการมีอยู่เฉพาะจากนางเลย นางเหมือนคนธรรมดา

“ผู้เยาว์เจี้ยนเฉินขอคารวะท่านเจ้าศาลาที่เคารพ” เจี้ยนเฉินป้องมือไปที่หญิงสาวในขณะที่เขาเลิกคิดฟุ้งซ่านอย่างรวดเร็ว