เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 897

ตอนที่ 897: ผู้คุมกฎของเผ่าเต่า

ฉิงยี่หยวนโกรธตัวพอง นางยกดาบในมือขวาของนางขึ้นมาและพุ่งไปที่เจี้ยนเฉินด้วยจิตสังหาร นางอยากจะหั่นเจี้ยนเฉินให้เป็นชิ้น ๆ

“ฉิงยี่หยวน อย่าลืมว่าพวกเราอยู่ที่ศาลานะ” เล่อป้าเทียนยิ้มแต่เขาก็ไม่มีความตั้งใจที่จะไปขัดขวางนาง

แสงช่วงโชติพุ่งขึ้นมาจากพื้นและล้อมรอบฉิงยี่หยวนเอาไว้ทั้งหมด แสงสีฟ้าไม่ได้ประทับใจอะไรเป็นพิเศษแต่มันเต็มไปด้วยพลังงานที่มหาศาล มันก่อตัวเป็นคุกแล้วขังฉิงยี่หยวนเอาไว้ในนั้น แสงสีฟ้าบางส่วนไหลเข้าไปในร่างของนางและผนึกพลังของนางไว้ มันตัดการควบคุมพลังเซียนของนาง

“เจ้าสารเลว มันต้องมีสักวันที่ข้าฆ่าเจ้าได้” แม้ว่าจะถูกพันธนาการเอาไว้ ฉิงยี่หยวนก็ไม่สงบลงเลยแม้แต่น้อย นางจ้องอย่างดุร้ายไปที่เจี้ยนเฉิน จากสายตาของนาง ดูเหมือนนางอย่างที่จะเผาผลาญเจี้ยนเฉินไปให้หมดเสียในตอนนี้

เจี้ยนเฉินฝืนยิ้มในขณะที่เขากำลังมองว่าฉิงยี่หยวนกำลังเกรี้ยวโกรธเพียงใด ถ้าฉิงยี่หยวนต้องการที่จะฆ่าเขาจริง ๆ เขาจำเป็นต้องอยู่ที่ศาลาเทพเจ้าแห่งท้องทะเลต่อไปและจากไปไหนไม่ได้ เพราะว่าเจี้ยนเฉินยังไม่มีความสามารถพอที่จะหนีพ้นจากเซียนราชาชั้นสวรรค์ที่ 5 เหมือนกับฉิงยี่หยวนได้

“ฉิงยี่หยวน ตอนนี้น้องเจี้ยนเฉินเป็นแขกของศาลาและถูกเรียกมาโดยท่านเจ้าศาลาโดยตรง เจ้าคิดว่าจะมีที่ให้เจ้ายืนอยู่หรือถ้าเจ้าฆ่าน้องเจี้ยนเฉิน ? ” เล่อป้าเทียนเอ่ยขึ้นมา พร้อมกับแอบหัวเราะในใจในขณะที่เขาเห็นว่าฉิงยี่หยวนนั้นขุ่นเคืองเพียงใดเพราะผู้เยาว์

“ไม่แม้แต่จะคิดเลยว่าข้าจะได้มาเห็นความพ่ายแพ้ของหญิงที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิด้วยตนเองแบบนี้ ฉิงยี่หยวนเสื่อมเสียเกียรติทั้งหมดในครั้งนี้ที่ถูกขโมยชุดเอี้ยมไปโดยผู้เยาว์” เล่อป้าเทียนหัวเราะในใจ

สายตาของฉิงยี่หยวนยังคงดุร้ายในขณะที่นางพูดอย่างเกรี้ยวกราด “ถ้างั้นข้าก็จะไปจากอาณาจักรทะเลแล้วกลับไปที่ทวีปเทียนหยวน”

“ฉิงยี่หยวน ยังมีที่เหลือพอที่เจ้าจะกลับไปได้ที่ทวีปเทียนหยวนอีกหรือ ? เจ้าต้องการกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมเดิมและต่อสู้ไปเรื่อย ๆ อย่างนั้นหรือ ? ” โม่ซีรันพูดเสียงแหบห้าว

คำพูดของโม่ซีรันทำให้ฉิงยี่หยวนสงบลงอย่างช้า ๆ สายตาของนางเป็นประกายไปด้วยความครุ่นคิดแต่ความเกลียดชังของนางที่มีต่อเจี้ยนเฉินก็ไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย

ชายชราเดินเข้ามาแต่ไกล “ฉิงยี่หยวน เจ้านั้นถูกพิจารณาให้เป็นหนึ่งในสมาชิกอาวุโสของศาลาของพวกเรา เจ้าควรจะรู้กฎในปราสาทดีที่สุด ทำไมเจ้าถึงได้ทำความผิดง่าย ๆ และโจมตีคนอื่นในปราสาทกัน ? “

“พวกเราขอคารวะท่านผู้อาวุโสประจำศาลา” เล่อป้าเทียนและคนอื่นทั้งหมดป้องมือไปที่ชายชรา

“ข้าขอคารวะท่านผู้อาวุโสประจำศาลา” เจี้ยนเฉินไม่ลังเลเช่นกันและคำนับผู้อาวุโสประจำศาลา เขาเป็นผู้อาวุโสประจำศาลาคนที่นำเขาเข้าไปหาเจ้าศาลาก่อนหน้านี้

สายตาที่ท่านผู้อาวุโสประจำศาลามองไปที่เจี้ยนเฉินเปลี่ยนไปอย่างมากในตอนนี้ ในขณะที่เขามองไปที่ผ้าสีขาวที่อยู่ในมือของเจี้ยนเฉิน เขาก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น มุมปากของเขาหยุดไม่ได้ที่จะเผยอยิ้มออกมาลาง ๆ ก่อนที่เขาจะชี้นิ้วออกไป พลังของศาลาก็ปล่อยฉิงยี่หยวนให้เป็นอิสระ

“เจี้ยนเฉิน ในฐานะที่เจ้าเป็นผู้คุมกฎของเผ่าพันธุ์ทะเล จะมีสักวันหนึ่งแน่ ๆ ที่เจ้าจะถึงระดับการฝึกฝนเดียวกันกับข้า เจ้าควรจะเรียกข้าว่าผู้อาวุโสฮง” ผู้อาวุโสฮงเป็นมิตร เขามองไปที่ฉิงยี่หยวนซึ่งโกรธเกรี้ยวและพูดอย่างไม่เร่งรีบ “ฉิงยี่หยวน เจี้ยนเฉินนั้นเป็นผู้คุมกฎ ดังนั้นเจ้าควรจะรู้ว่าเขานั้นสำคัญขนาดไหนต่อศาลาเทพเจ้าแห่งท้องทะเล ข้าหวังว่าเจ้าคงจะไม่ทำผิดพลาดด้วยการไม่ให้อภัยด้วยเรื่องเล็กน้อยหรอกนะ”

ฉิงยี่หยวนกัดฟันและไม่ได้พูดอะไร นางรู้ชัดว่าผู้คุมกฎมีความหมายแค่ไหนต่อศาลา พวกเขาเป็นตัวแทนของผู้อาวุโสประจำศาลาในอนาคต พวกเขาจะเป็นเซียนราชาขั้นสูงสุดในท้ายที่สุดและมีโอกาสสูงที่จะได้เป็นเซียนจักรพรรดิ

นี่ถูกพิสูจน์แล้วจากเรื่องที่ว่าเจ้าศาลาทั้งสามคนของอาณาจักรทะเลนั้นเป็นผู้คุมกฎ แม้แต่ผู้อาวุโสประจำศาลาของทั้งสามศาลายังเป็นผู้คุมกฎเลย

ผู้อาวุโสฮงพูดกับเจี้ยนเฉินอีกครั้ง “เจี้ยนเฉิน เจ้าเป็นแขกที่ได้รับการแต่งตั้งจากนางผู้สูงส่งด้วยตนเอง เจ้าอาจจะยังไม่แข็งแกร่งเพียงพอแต่เจ้าจะได้รับการปฏิบัติเหมือนกับแขกคนอื่น เจ้าจะได้ห้องของตัวเองในปราสาทและได้รับเหรียญผลึกชั้นยอด 100,000 เหรียญทุกปี” ผู้อาวุโสส่งจี้หยกให้เจี้ยนเฉินในขณะที่เขาพูดก่อนที่จะพูดต่อ “นั่นเป็นกุญแจที่ใช้เปิดห้องส่วนตัวของเจ้า เจ้าน่าจะหาห้องของเจ้าได้โดยใช้กุญแจนั้นและมันจะทำให้เจ้าควบคุมม่านพลังที่เหมาะสมกับห้องของเจ้าได้ ถ้าเจ้าต้องการที่จะฝึกฝน เจ้าสามารถเปิดการทำงานม่านพลังและแยกตัวเจ้าออกไปอีกโลก มันจะป้องกันเจ้าจากการถูกรบกวน”

“ขอบคุณท่านผู้อาวุโสฮง” เจี้ยนเฉินขอบคุณพร้อมป้องมือ

ผู้อาวุโสฮงหัวเราะคิกคักและพูด “นี่เป็นสิ่งที่เจ้าสมควรจะได้รับ ดังนั้นไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้าหรอก เอาล่ะ เมื่อข้ามอบสิ่งที่ข้าต้องให้เจ้าหมดแล้ว ข้าจะไปทำภารกิจของเจ้าศาลาให้เสร็จก่อน ถึงเวลาที่ข้าจะไปแล้ว” ผู้อาวุโสฮงหันกลับแล้วจากไป

“เจี้ยนเฉินคืนชิ้นส่วนแผนที่มาให้ข้า” เสียงอันเกรี้ยวกราดของฉิงยี่หยวนดังก้องในหูของเจี้ยนเฉินหลังจากที่ผู้อาวุโสฮงจากไป ทั้งหมดที่เขาเห็นคือฉิงยี่หยวนที่กำลังจ้องมองเขาอย่างดุร้ายด้วยใบหน้าที่มืดมน

เจี้ยนเฉินส่ายหัว “ผู้อาวุโส ผู้เยาว์พยายามอย่างมากกว่าที่จะได้รับชิ้นส่วนของแผนที่มา ผู้เยาว์ยังต้องใช้มัน โปรดยกโทษให้ผู้เยาว์ด้วยที่ไม่สามารถคืนให้ท่านได้”

“เจ้า….” ฉิงยี่หยวนเดือดดาลมาก นางชี้ไปที่เจี้ยนเฉินเพราะนางหาคำที่เหมาะจะพูดไม่ได้ นางไม่กล้าที่จะทำอะไรกับเจี้ยนเฉินในตอนนี้ ดังนั้นนางจึงได้แต่กล้ำกลืนความโกรธไว้