เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 906

ตอนที่ 906: ข้อตกลง 5 ปี

“พวกเราสนับสนุนทุกการตัดสินใจของผู้คุมกฎ..”

“พวกเราสนับสนุนทุกการตัดสินใจของผู้คุมกฎ..”

สมาชิกของเผ่าเต่าทั้งหมดเริ่มที่จะพูดออกมาดังขึ้นและชัดขึ้นเรื่อย ๆ ในแต่ละครั้ง ในท้ายที่สุด สมาชิกเผ่าเกือบทั้งหมดก็เริ่มที่จะพูดออกมาเพื่อแสดงให้เห็นว่าพวกเขาสนับสนุนการตัดสินใจของผู้คุมกฎ

ท่าทางของผู้อาวุโสสองและผู้อาวุโสสามทั้งคู่เริ่มน่ากลัว พวกเขาไม่คิดเลยว่าสถานการณ์จะมาในทิศทางนี้ นี่ไม่ใช่อะไรที่พวกเขาปรารถนาที่จะเห็นเลยแม้แต่น้อย

“พวกเราดูถูกสถานะของผู้คุมกฎในใจของสมาชิกเผ่าเกินไป เขาได้ใจพวกนั้นไปมากกว่าพวกเรา” ผู้อาวุโสสามส่งข้อความทางจิตใจไปที่ผู้อาวุโสสอง เสียงของเขาแหบแห้ง

ผู้อาวุโสสองพยักหน้าช้า ๆ และยังคงเงียบอยู่ด้วยสีหน้าที่มืดมน

ความรุ่งโรจน์แต่ครั้งก่อนแต่ถูกนำมาโดยผู้คุมกฎคนก่อน ๆ ในจุดสูงสุดของพวกเขา เผ่ามีผู้คุมกฎถึง 4 คนในเวลาเดียวกันและทุก ๆ คนเทียบเท่ากับผู้อาวุโสประจำศาลา พวกเขาเป็นหนึ่งในคนที่ทรงพลังที่สุดไม่กี่คนของอาณาจักรทะเล เพราะผู้คุมกฎหายไปและปรากฏตัวขึ้นน้อยลงทุกที นี่ทำให้เผ่าตกต่ำและทำให้เผ่าอ่อนแอลงไปทุกรุ่น

มันเป็นเวลากว่าสามหมื่นปีมาแล้วตั้งแต่ผู้คุมกฎคนก่อนปรากฎขึ้นครั้งสุดท้ายในเผ่า นั่นทำให้เผ่าตกต่ำลงเรื่อย ๆ จากอดีตจนถึงปัจจุบันนี้ ในไม่ช้าพวกเขาก็จะกลายเป็นเผ่าชั้นสองที่ไม่มีแม้แต่นักรบวิญญาณทะเล 15 ดาวหรืออาจจะแย่ถึงเผ่าชั้นสาม สถานะของพวกเขานั้นง่อนแง่นมาก ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เผ่าเสี่ยงที่จะถูกยึดโดยเผ่าไทฮง พวกเขาเกือบตกอยู่ในความสิ้นหวัง ดังนั้น การมาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งของผู้คุมกฎจึงได้รับการสนับสนุนมากมายจากสมาชิกเผ่า ซึ่งทำให้หลาย ๆ คนยังเชื่อว่านี่เป็นจุดสิ้นสุดของความถดถอยของเผ่า พวกเขาคิดว่าผู้คุมกฎจะนำทางพวกเขาไปสู่เส้นทางแห่งความรุ่งโรจน์อีกครั้ง

สมาชิกของเผ่าไทฮงทั้งหมดแสดงท่าทางไม่น่าดูออกมา ในขณะที่ใบหน้าของผู้นำเผ่ามืดครึ้มเหมือนพายุ เขาได้ให้สิ่งของแก่ผู้อาวุโสสองและผู้อาวุโสสามเพื่อติดสินบนพวกเขา การที่จะกลืนกินเผ่าเต่าก็เป็นอะไรที่เขาได้วางแผนกับผู้อาวุโสสองและผู้อาวุโสสามเอาไว้นานแล้ว มันควรจะสำเร็จอย่างราบรื่น แต่มีใครก็ไม่รู้ที่อยู่ดี ๆ ก็โผล่มาทำลายมัน ทั้งหมดกำลังจะสำเร็จอยู่แล้ว มันทำให้เขาโกรธเกรี้ยวมาก

“หืม เมื่อผู้คุมกฎปฎิเสธจะเป็นส่วนหนึ่งของเผ่าไทฮง พวกเราคงต้องต่อต้านเจ้า หลังจากที่ข้าจับเจ้าไป ข้าสงสัยว่าเผ่าเต่าของเจ้าจะยอมจำนนหรือไม่” ผู้นำเผ่าคำรามออกมา หลังจากนั้น เขาก็มาถึงที่ตรงหน้าเจี้ยนเฉินในพริบตาและยื่นมืออกมาเพื่อที่จะจับเขา

เจี้ยนเฉินยังคงสงบนิ่ง เขาดึงเหรียญตราออกมาจากแหวนมิติและจับมันไว้ตรงหน้าผู้นำเผ่า เขาพูด “ดูนี่”

มือของผู้นำเผ่าหยุดอยู่ห่างจากคอของเจี้ยนเฉินแค่ 1 เมตร เขาจ้องเขม็งไปที่เหรียญตราที่อยู่ในมือเจี้ยนเฉินในขณะที่เขาแสดงท่าทีสงสัยออกมา อย่างไรก็ตาม ท่าทางของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างเร็วในเวลาไม่นาน เขาถอยกลับไปหลายก้าว ในตอนนี้เขาเต็มไปด้วยความตกใจและความเหลือเชื่อ

“ทะ ทะ ทะ ท่าน…” ผู้นำเผ่าส่งเสียงร้องตกใจออกมา เขาหน้าซีด เขาไม่สามารถจะพูดคำต่อไปของคำว่า ‘ท่านเจ้าศาลา’ เหมือนกับว่ามันค้างอยู่ในคอของเขา

ทุกคนรอบ ๆ เริ่มที่จะสงสัยเมื่อเขาเห็นปฏิกิริยาของผู้นำเผ่าที่เป็นแบบนั้น แม้แต่ผู้อาวุโสสองและผู้อาวุโสสามก็ไม่ยกเว้นและพวกเขาก็ยื่นคอออกไปเพื่อสำรวจดูเหรียญตราของเจี้ยนเฉินอย่างสงสัย

“เจ้าจำเหรียญนี่ได้ใช่หรือไม่ ? ” เจี้ยนเฉินชูเหรียญตราขึ้นมาและถามอย่างไร้อารมณ์

อย่างไรผู้นำเผ่าไทฮงก็เป็นถึงเซียนราชา เขาจึงสงบลงอย่างรวดเร็ว เขาสูดลมหายใจลึก แต่เขายังคงสั่นมากในขณะที่เขาจ้องไปที่เหรียญตราแล้วพูด “ทำไมเจ้าถึงมีเหรียญตรานี้ ? ” ครั้งนี้สายตาที่ผู้นำเผ่ามองไปที่เจี้ยนเฉินเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

“ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะรู้แล้วว่าทำไมข้าถึงมีเหรียญตรานี้ เจ้ากล้าที่จะแตะต้องข้าหรือไม่ตอนนี้ ? ” เจี้ยนเฉินพูดอย่างเย็นชา

ความกลัวปรากฏขึ้นลึก ๆ ในตาของผู้นำเผ่า เขาถอยกลับไปหลายก้าวช้า ๆ ในขณะที่ตาของเขาเป็นประกายอย่างไม่สบายใจ หลังจากลังเลเขาก็พูดออกมา “เจ้าอาจจะเป็นส่วนหนึ่งของศาลาและมีฐานะที่ค่อนข้างเยี่ยมในศาลาแต่นี่เป็นการต่อสู้ระหว่างเผ่า ศาลาจะไม่เข้ามายุ่งกับเรื่องเหล่านี้”

เจี้ยนเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อยในขณะที่เขาได้ยินแบบนี้แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร

หัวหน้าเผ่าพูดต่อ “ข้าจะให้เวลาเจ้า 5 ปีเพราะว่าเหรียญตรานั้น หลังจาก 5 ปีนี้ เผ่าของข้าจะกลับมาอีกครั้ง ในตอนนั้น มันจะไม่มีประโยชน์แล้วถึงเจ้าจะเอาเหรียญตรานั้นออกมา”

เจี้ยนเฉินเก็บเหรียญตราไปและพูดอย่างเย็นชา “ถ้างั้นอีก 5 ปี ข้าจะสู้กับเจ้าในฐานะผู้คุมกฎของเผ่าเต่า ถ้าข้าแพ้ เผ่าเต่าจะก้มหัวให้กับเจ้าอย่างชั่วคราว แต่ถ้าข้าชนะ เผ่าไทฮงของเจ้าจะต้องเป็นของเผ่าเต่า”