เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 907

ตอนที่ 907: การกลับมาของบรรพชนตระกูลเจียงหยาง

ในตอนนี้เอง ชายชราบินอยู่ในท้องฟ้าหลายร้อยกิโลเมตรห่างออกไปจากเมืองลอร์ เขาเคลื่อนที่ไวมากโดยใช้พลังมิติในขณะที่เขาหลอมรวมเข้ากับมิติรอบ ๆ เขาเคลื่อนไปได้หลายกิโลเมตรในพริบตาเดียว

“อาณาจักรเกอซุนข้ากลับมาแล้ว เมืองลอร์ข้ากลับมาแล้ว ตระกูลเจียงหยาง ข้าสงสัยเหลือเกินว่าพวกเจ้ายังคงจำบรรพชนของพวกเจ้าได้หรือไม่หลังจากผ่านไปหลายปีแล้ว” ชายชราพูดพร้อมถอนหายใจในขณะที่เขาบินอยู่ เขาคือเจียงหยาง ซู หยุนคง คนที่เพิ่งกลับมา เขาเป็นผู้ก่อตั้งตระกูลเจียงหยาง และเป็นที่รู้จักในฐานะบรรพชนตระกูลเจียงหยาง

เจียงหยาง ซู หยุนคงเดินทางตรงมาที่ทวีปเทียนหยวนทันทีหลังจากที่เขาออกมาจากเกาะสามเซียน เขาใช้เวลาเดือนกว่าในการเดินทางหลายล้านกิโลเมตรก่อนที่เขาจะมาถึงที่ทวีปเทียนหยวนในที่สุด

ครั้งหนึ่ง เจียงหยาง ซู หยุนคงเชื่อว่าเขาจะไม่ได้กลับมาที่ทวีปนี้อีกแล้ว ดังนั้น เขาจึงตื่นเต้นมากและเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ได้กลับมาในครั้งนี้

ในที่สุด เขาก็เห็นเมืองลอร์ลาง ๆ อยู่ข้างหน้า ในขณะที่เขาเห็นกำแพงเมืองใหญ่ ความตื่นเต้นของเจียงหยาง ซู หยุนคงก็ถึงขีดสุด

“อ้าก ! ” เจียงหยาง ซู หยุนคงคำรามออกมาเพราะเขาไม่สามารถข่มอารมณ์ของเขาเอาไว้ได้ เสียงของเขาเหมือนเสียงฟ้าร้องและดังสะท้อนไปรอบ ๆ และกระจายออกไปไกล เขาดูเหมือนจะระบายความอึดอัดใจที่เขามีมานานหลายปี หลังจากนั้น เขาก็พุ่งไปที่ตระกูลเจียงหยางเหมือนลูกธนูในขณะที่เขาเปล่งพลังอันยิ่งใหญ่ของเขาออกมา

เจียงหยาง ซู หยวนเซียว และเจียงหยาง ซู อวี้หยวนกำลังมองลงไปที่ตระกูลที่เฟื่องฟูด้านล่างจากหน้าต่างของหอคอย ทันใดนั้นเอง สายตาของเจียงหยาง ซู หยวนเซียวก็หรี่เล็กลงและเขาก็เงยหน้าขึ้นช้า ๆ และจ้องไปไกล เขาสัมผัสได้ถึงพลังของเซียนผู้คุมกฎที่เข้าใกล้บริเวณมากอย่างรวดเร็วแต่เขาก็ไม่ได้สนใจมัน

“ตราบใดที่เขาไม่สร้างปัญหาในเมืองลอร์ ก็ปล่อยเขาไป” เจียงหยาง ซู หยวนเซียวคิด พวกเขาปกป้องตระกูลเจียงหยางและเมื่อตระกูลเจียงหยางอยู่ในเมือลอร์ พวกเขาก็เป็นเหมือนเทพเจ้าพิทักษ์เมืองไปโดยปริยาย ซึ่งทำให้แม้แต่สถานะของอาณาจักรยังดีขึ้นมากอีกด้วย

“ข้าเป็นเซียนผู้คุมกฎได้สำเร็จแล้ว ข้าได้รับอายุขัยเพิ่มขึ้นมาอีก 2,000 ปี ข้าสงสัยเหลือเกินว่าท่านพ่อท่านแม่จะยังสบายดีหรือเปล่า ข้าต้องไปเยี่ยมตระกูลผู้พิทักษ์บ้างในอนาคต แต่ข้าก็สงสัยว่าพวกเขาจะยังจำข้าที่เป็นอยู่ตอนนี้ได้หรือเปล่า” ความคิดหลาย ๆ อย่างถาโถมอยู่ในหัวของเจียงหยาง ซู หยุนคงในขณะที่เขาบินอยู่ เขารู้สึกสับสนและเต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลาย

เจียงหยาง ซู หยุนคงตรงเข้ามาที่เมือง และบินไปที่กลางตระกูลเจียงหยางและร่อนลงที่นั่น

“ตระกูลเจียงหยางในตอนนี้ทรงพลังกว่าเมื่อก่อนมาก ทั้งหมดเป็นเพราะหลานที่มีพรสวรรค์ของข้า” เจียงหยาง ซู หยุนคงมองไปรอบ ๆตระกูลที่ถูกสร้างขึ้นมาใหม่ เขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นที่ยากจะเก็บกดเอาไว้ได้

“เจ้ากล้าดียังไง ! เจ้าเป็นใคร ! ? เจ้าไม่ผ่านเข้ามาแม้แต่ที่ทางเข้าหลัก ! เจ้าไม่รู้กฎของตระกูลเจียงหยางอย่างนั้นหรือ ? ” ยามรักษาการกลุ่มใหญ่เคลื่อนที่เข้ามาพร้อมกันและล้อมเขาเอาไว้ทันทีที่เขาร่อนลงถึงพื้นที่เปิด ยามล้อมเขาเอาไว้อย่างโกรธเกรี้ยว ใบหน้าของพวกเขาทั้งหมดเย็นชา

เจียงหยาง ซู หยุนคงอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเมื่อเขาเห็นว่ายามรักษาการมีคุณภาพเพียงใด ยามรักษาการนั้นดีกว่าแต่ก่อนมาก ทั้งในเรื่องความเป็นหนึ่งเดียวและความแข็งแกร่ง ในพวกยามรักษาการเขายังพบว่ามีเซียนปฐพีบางคนอีกด้วย ยามรักษาการไม่เคยทรงพลังขนาดนี้มาก่อน

ในตอนที่เจียงหยาง ซู หยุนคงกำลังจะพูด มิติรอบ ๆ เขาก็ถูกหยุดเอาไว้ทันที มันตรึงเขาไว้แน่น แม้แต่จะพูดก็ยังทำไม่ได้

ในขณะที่เขากำลังตกใจอยู่ ชายวัยกลางคนในชุดขาวก็บินลงมาอย่างช้า ๆ จากหอคอย เขาคือเจียงหยาง ซู หยวนเซียว

เจียงหยาง ซู หยุนคงอึ้งทันทีในตอนที่เขาเห็นเจียงหยาง ซูหยวนเซียว ตาของเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อพร้อมทั้งตื่นเต้นอย่างรุนแรง แม้ว่าจะผ่านไปหลายปีแล้ว แต่รูปลักษณ์ของเจียงหยาง ซู หยวนเซียวก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย เจียงหยาง ซู หยุนคงจำเขาได้เพียงแค่มองปราดเดียว

เจียงหยาง ซู หยุนเซียวจ้องไปที่ชายชราที่ผ่านมาที่ตระกูลด้วยสายตาที่อาจหาญและอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย เขารู้สึกมีความคุ้นเคยมากกับชายชราคนนี้ เหมือนว่าเขาเคยเห็นชายคนนี้ที่ไหนมาก่อน อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังยืนยันว่าเขาไม่เคยพบกับชายชราคนนี้มาก่อน

“ใครก็ตามไม่อนุญาตให้ผ่านตระกูลเจียงหยางได้ ไปซะตอนนี้และผ่านเข้ามาทางทางเข้าหลัก ไม่งั้นอย่าหาว่าข้าไม่สุภาพนะ” เจียงหยาง ซู หยวนเซียวพูดอย่างปกติในขณะที่เขาข่มความสงสัยเอาไว้ในใจ อย่างไรก็ตาม ในตอนที่เขากำลังจะโบกมือและส่งชายชราที่คุ้นเคยนี้ออกไป ลุงเจียงก็พุ่งผ่านยามทั้งหมดมาในชุดพ่อบ้าน และมุ่งตรงมาตรงหน้าเจียงหยาง ซู หยุนคงที่ถูกตรึงอยู่

ลุงเจียงจ้องตาไม่กระพริบไปที่เจียงหยาง ซู หยุนคง ใบหน้าอันชราของเขาเต็มไปอารมณ์ในขณะที่เขาพูดออกมาด้วยเสียงสั่นเทา “นายท่าน นายท่าน ในที่สุดท่านก็กลับมา ในที่สุดท่านก็กลับมา” น้ำตาสองสายไหลลงอาบแก้มของเขาอย่างควบคุมไม่ได้ ก่อนที่เขาจะคุกเข่าลงทันที เขาคุกเข่าแล้วพูดอย่างมีอารมณ์ “นายท่าน ในที่สุดท่านก็กลับมา”