เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 986

ตอนที่ 986: ความช่วยเหลือจากรุยจิน

ยิหยางซีนั้นทรงพลังมาก เป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในนิกายยิหยวน และเป็นเซียนราชาในระดับสูงสุดมานานแล้ว มิติที่ถูกเขาพันธนาการเอาไว้นั้นแข็งแกร่งมาก และตรึงเจี้ยนเฉินไว้อย่างแน่นหนาที่ตรงนั้น

นิ้วของยิหยางซีเข้ามาใกล้เจี้ยนเฉินมาก ในวินาทีชีวิตนี้ เจี้ยนเฉินก็คำรามออกมาอย่างโกรธเกรี้ยวและพลังบรรพกาลสั่นไหวในตัวของเขา ในตอนท้าย มันก็ไหลออกมาเหมือนน้ำท่วม และล้อมรอบเขาอยู่เป็นไฟสีดำ

ทันใดนั้นเอง พลังแห่งการทำลายล้างก็เติมเต็มไปรอบ ๆ ทำให้เมฆปั่นป่วน คลื่นพลังงานที่น่ากลัวขยายออกไปทุกทิศทาง ทำให้มิติรอบ ๆ ยังสั่นไหว

แกร๊ก ! แกร๊ก !

ภายใต้การดิ้นรนอย่างเต็มกำลังของเจี้ยนเฉิน มิติพันธนาการของยิหยางซีแตกกระจายทันที ทำให้มิติรอบ ๆ เขาสั่นไหวอย่างต่อเนื่อง

อย่างไรก็ตาม ในเมื่อยิหยางซีกล้าพอที่จะโจมตีเจี้ยนเฉินแล้ว เขาก็ได้กะเวลาไว้อย่างแม่นยำตั้งแต่ตอนแรกแล้ว เขาไม่ให้เวลาเจี้ยนเฉินในการเอาโถงศักดิ์สิทธิ์ขึ้นมา ในตอนที่เจี้ยนเฉินหลุดเป็นอิสระ นิ้วของยิหยางซีก็อยู่ห่างจากหน้าผากของเจี้ยนเฉินอีกไม่ถึงหนึ่งนิ้วแล้ว มันพุ่งตรงไปที่วิญญาณของเขาอย่างเร็วมาก

ตาขงเจี้ยนเฉินหรี่เล็กทันที เขาไม่ได้เตรียมตัวเลย ซึ่งทำให้เขาตกอยู่ในอันตราย เขากำลังคิดถึงพ่อและแม่ของเขาก่อนหน้านี้และไม่ได้คิดว่าผู้ที่มีเกียรติของตระกูลผู้พิทักษ์นิกายยิหยวนอย่างยิหยางซีจะโจมตีเขาตอนที่ยังไม่ทันตั้งตัว แม้ว่าเขาจะมีโถงศักดิ์สิทธิ์ที่สามารถปกป้องเขาได้ แต่เขาก็ไม่มีเวลาที่จะเอามันออกมา

ในวินาทีแห่งความเป็นความตายนี้ แสงสีทองวาบก็พุ่งออกมาจากหว่างคิ้วของเขา มันเกิดเป็นหอคอยสีทองขนาดเท่ากำปั้น และป้องกันที่หว่างคิ้วของเจี้ยนเฉินเอาไว้

บู้ม !

การโจมตีกระแทกเข้าไปที่หอคอยสีทองอย่างรุนแรง และทำให้เกิดเสียงระเบิดบาดแก้วหูดังขึ้นมาทันที มันสะท้อนไปรอบ ๆ และกระจายออกไปไกล ในขณะที่พลังงานที่หลงเหลืออยู่ก็กวาดกระจายไปทุกทิศทางเหมือนพายุที่บ้าคลั่ง มิติรอบ ๆ สั่นไหวอย่างต่อเนื่องจากพลังงานนั้น

เสื้อของเจี้ยนเฉินกลายเป็นชิ้น ๆ ทันทีด้วยพายุพลังงานที่รุนแรงและเผยให้เห็นเกราะไหมบรรพกาล ในเวลาเดียวกัน เขาก็ถูกกระแทกกระเด็นถอยหลังไป

เจี้ยนเฉินพุ่งถอยหลังไปเหมือนลูกปืนใหญ่ในขณะที่พลังงานบรรพกาลก็ไหลเวียนอยู่ในตัวของเขาอย่างต่อเนื่อง เขาขับร่างบรรพกาลจนถึงขีดจำกัดเพื่อพยายามที่จะต่อต้านพายุพลังงาน ในขณะที่หอคอยสีทองยังคงลอยอยู่ด้านหน้าของเขา มันพร้อมที่จะป้องกันการโจมตีของยิหยางซีในทุกทุกเวลา

ยิหยางซีจ้องไปที่เจี้ยนเฉินอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว ใบหน้าของเขามืดครึ้มลงอย่างช่วยไม่ได้ในขณะที่เขาเห็นว่าหอคอยสีทองได้ป้องกันการโจมตีของเขาเอาไว้ เขาคำรามออกมา “ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะมีวัตถุเซียนจากสมาคมเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงที่คอยปกป้องเจ้าอยู่ด้วยเช่นกันนอกเหนือจากโถงศักดิ์สิทธิ์แล้ว ข้าคำนวณผิดไปจริง ๆ ” เขาก้าวออกมาทันทีที่เขาพูดจบ และพุ่งผ่านอาณาเขตของพลังงานที่รุนแรงและมาถึงที่ด้านหลังของเจี้ยนเฉินในทันที เขาชี้ไปที่ด้านหลังหัวของเจี้ยนเฉินในตอนนี้

พลังแห่งการมีอยู่ของเจี้ยนเฉินกระจายไปทั่วบริเวณอยู่นานแล้ว ดังนั้นเขาจึงสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวของยิหยางซี ภายใต้การควบคุมภายใต้จิตใจของเขา หอคอยสีทองก็เคลื่อนไปที่ด้านหลังของหัวของทันที ในเวลาเดียวกัน เขาก็คว้าโถงศักดิ์สิทธิ์ของแผ่นดินทั้งแปดเอาไว้ที่มือขวา

“เจี้ยนเฉิน เจ้าตายแน่” ทันใดนั้นเอง คำพูดเหยียดหยามของยิหยางซีก็ดังผ่านเข้ามาในหูของเจี้ยนเฉิน เขาปรากฎขึ้นอย่างเงียบ ๆ ด้านซ้ายของเจี้ยนเฉินและเขาก็ชี้ไปที่หัวของเจี้ยนเฉินในทันที อย่างไรก็ตาม ก็ยังมียิหยางซีอีกคนอยู่ด้านหลังของเขาอีกด้วย

ใบหน้าของเจี้ยนเฉินเปลี่ยนไป เขารู้สึกได้ว่ายิหยางซีอยู่ด้านหลังของเขา แต่ยิหยางซีที่อยู่ด้านซ้ายก็เป็นตัวจริงด้วยเช่นกัน ยิหยางซีทั้งสองปรากฎขึ้นมาทันทีและทำให้เจี้ยนเฉินตกใจอย่างมาก

เจี้ยนเฉินยังไม่ได้ขยายโถงศักดิ์สิทธิ์ออกมาอย่างเต็มที่ เขาใช้วัตถุเซียนเพื่อป้องกันการโจมตีจากยิหยางซีที่อยู่ด้านหลังของเขา แต่เขาก็ป้องกันการจมตีของยิหยางซีคนที่สองไม่ได้ ในวินาทีชีวิตนี้ ทั้งหมดที่เขาทำได้ก็คือหันหัวอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะพยายามหลบการโจมตีที่ถึงชีวิตของยิหยางซีคนที่สอง

เจี้ยนเฉินพลาดที่จะหลบการโจมตีได้แม้ว่าเขาจะพยายามอย่างเต็มที่แล้ว อย่างไรก็ตาม ในเมื่อเขาขยับหัวของเขาแล้ว การโจมตีของยิหยางซีก็พลาดที่จะโดนวิญญาณของเจี้ยนเฉินและโดนไปที่หน้าของเขาแทน มันตัดผ่านร่างบรรพกาลของเขาไปได้อย่างง่ายดาย

หัวใจของเจี้ยนเฉินสั่นอย่างมากเมื่อเขาสัมผัสได้ถึงการโจมตีของยิหยางซีและเข้าไปที่ร่างของเขา การโจมตีมีพลังงานที่รุนแรงมาก ถ้ามันระเบิดออก มันคงเพียงพอที่จะระเบิดหัวของเขาให้เป็นชิ้น ๆ ในเวลานั้น เขาก็คงได้รับบาดเจ็บสาหัสแม้ว่าเขาจะยังมีชีวิตอยู่ก็ตาม

เจี้ยนเฉินไม่ลังเลและสะบัดหัวตัวเองไปด้านหลัง เพื่อที่จะสะบัดให้หลุดจากการโจมตีของเจี้ยนเฉิน หลังจากนั้น เขาก็ถอยไปอย่างรวดเร็วและโถงศักดิ์สิทธิ์ก็ลอยออกมาจากมือของเขาในเวลาเดียวกัน มันขยายขึ้นอย่างรวดเร็วเหนือหัวของเขา

ยิหยางซีคนที่สองหายไปอย่างช้า ๆ ยิหยางซีคนที่เหลือมองไปที่เจี้ยนเฉินซึ่งบาดเจ็บอยู่ด้วยความเสียดาย เขาคิด “มันน่าเสียดายที่การควบคุมร่างแยกของข้ายังไม่ดีพอ ไม่งั้นการโจมตีนั้นคงจะถึงแก่ชีวิตของเจ้าไปแล้ว”

เจี้ยนเฉินพยายามที่จะเข้าไปที่โถงศักดิ์สิทธิ์ทันทีโดยที่ไม่สนใจอาการบาดเจ็บของเขา

ตาของยิหยางซีเย็นชาขึ้นทันทีในขณะที่เขารู้ถึงความตั้งใจของเจี้ยนเฉิน เขาร้องออกมาอย่างดัง “เจ้าอย่าบังอาจเข้าไปในโถงศักดิ์สิทธิ์นะ”