เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 994

ตอนที่ 994: รัมกุยเนส

โหยวเยว่รู้สึกซาบซึ้งใจขึ้นมาทันทีเมื่อนางเห็นว่าเจี้ยนเฉินยอมรับคำขอเล็กน้อยของนาง นางมีความสุขมาก

ในตอนเช้าของวันต่อมา เจี้ยนเฉินก็พาโหยวเยว่ออกไปจากตระกูลเจียงหยางพร้อมกับรุยจินและเฮยยู่

ลมรุนแรงพัดผ่านพวกเขาเหมือนพายุทะเล มันส่งเสียงดังน่ากลัวเหมือนกับฟ้าร้อง

เจี้ยนเฉินจับเอวบางของโหยวเยว่เอาไว้ในขณะที่เขาบินไปกลางอากาศ เขาบินตรงไปทิศทางสู่พื้นที่ที่ไม่รู้จัก ม่านพลังจากพลังธรรมชาติป้องกันลมรอบ ๆ พวกเขาเอาไว้

โหยวเยว่หน้าแดงเล็กน้อยจากอ้อมกอดของเจี้ยนเฉิน อย่างไรก็ตาม นางก็เต็มไปด้วยความสุขเช่นกัน นางยิ้มเล็กน้อยในขณะที่นางมองไปที่ภาพด้านล่างที่เล็กลงไปเรื่อย ๆ และใบหน้าของเจี้ยนเฉิน

“เจี้ยนเฉิน พวกเรากำลังจะไปที่ไหน ? มันอันตรายหรือไม่ ? ” เสียงของโหยวเยว่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นในขณะที่นางมองเจี้ยนเฉินด้วยสายตาที่เป็นประกาย นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่นางเตร็ดเตร่ไปบนทวีปเทียนหยวน และนางยังได้ไปกับคนที่นางรักและชื่นชมมากที่สุด มันเป็นไปไม่ได้เลยที่นางจะไม่ตื่นเต้น

เจี้ยนเฉินพลิกฝ่ามือ และขนเสือสีขาวก็ปรากฏขึ้นมาบนมือของเขา สิ่งนี้ถูกทิ้งเอาไว้โดยแม่ของเสี่ยวไป๋ รัมกุยเนสตั้งแต่ตอนแรก นางทิ้งไว้เพื่อที่เจี้ยนเฉินจะได้ตามหานางได้ในอนาคต เจี้ยนเฉินค่อย ๆ เอาขนไปให้เสือขาวที่นอนอยู่บนไหล่ของเขา เขาพูด “เสี่ยวไป๋ มันขึ้นอยู่กับเจ้าแล้วว่าจะหาแม่ของเจ้าเจอหรือไม่”

ความสนใจของเสือขาวพุ่งขึ้นมา ทันใดนั้นเอง มันก็ยืนขึ้น มันจ้องตาไม่กระพริบไปที่ขนสีขาวที่อยู่ในมือของเจี้ยนเฉินด้วยตาที่เบิกกว้าง อารมณ์ที่ปั่นป่วนที่หาได้ยากปรากฎขึ้นในตาที่บริสุทธิ์ของมัน

เสือขาวยังไม่ลืมตาเลยตอนที่มันจากแม่ของมันมา มันอาจจะไม่รู้ว่านางหน้าตาเป็นยังไงด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตาม มันเป็นไปไม่ได้ที่มันจะพลาดกลิ่นของแม่ของมัน เพราะว่านี่เป็นสัญชาตญาณธรรมชาติของสัตว์อสูรที่มนุษย์ไม่มี

“กรร….” เสือขาวคำรามในคอเหมือนมันกำลังร้องด้วยความปวดร้าว ดูเหมือนมันกำลังคุยกับเจี้ยนเฉิน แม้ว่าเจี้ยนเฉินจะไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย เสือขาวดูเหมือนจะคิดถึงแม่ของมันหลังจากที่ได้กลิ่นของนาง

เสือขาวในตอนนี้เป็นสัตว์อสูรระดับ 7 แต่เวลาตั้งแต่มันเกิดจนถึงตอนนี้ก็สั้นนัก จิตใจของมันในตอนนี้ไม่ได้พัฒนามากไปกว่าเสี่ยวหลิงจากเมืองทหารรับจ้างเลย

เสือขาวยกขาหน้าที่มีขนของมันและอ้าปากของมันออกเล็กน้อย มีดสายลมพุ่งออกมาและตัดไปที่อุ้งเท้าของมัน ทันใดนั้นเอง หยดเลือดสีแดงสดก็หยดออกมาและร่วงลงอย่างแม่นยำไปที่ขนที่อยู่บนมือของเจี้ยนเฉิน

มีแค่เลือดของเสือขาวเท่านั้นที่สามารถจะทำให้ขนที่รัมกุยเนสทิ้งไว้ทำงานขึ้นมาได้

ขนเปลี่ยนเป็นสีแดงทั้งหมดทันทีหลังจากที่มันดูดซึมเลือดเข้าไป มันเริ่มที่จะสว่างไปด้วยแสงสีแดงชั่วร้าย ก่อนที่มันจะหลุดออกจากมือของเจี้ยนเฉิน มันพุ่งออกไปไกลด้วยความเร็วดุจสายฟ้า

เจี้ยนเฉินรัดโหยวเยว่เอาไว้แน่นและหลอมรวมกับมิติรอบ ๆ เขาใช้พลังมิติในการเดินทาง ทุกอย่างกลายเป็นภาพติดตาในขณะที่เขาไล่ตามขนเสือไป

..