หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1123

ระหว่างทางกลับบ้าน สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยถามหลินมั่วอย่างตื่นเต้น ว่าเขาไปซื้อหุ้นศูนย์การค้าเทียนหวามาได้ยังไง

หลินมั่วไม่ได้บอกเหตุการณ์รายละเอียดกับพวกเขา บอกแค่ว่าตระกูลทั้งสิบก่อนหน้านี้ใส่ร้ายว่าเขาฆ่าผู้นำตระกูลหลิว ตอนหลังก็เลยชดใช้ให้เขา

สวี่เจี้ยนกงตกใจ ทอดถอนใจด้วยความหดหู่ “ตระกูลหลักทั้งสิบชดใช้ให้แบบนี้ มากเกินพอแล้วจริงๆ!”

ฟังฮุ่ยสีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น “หลินมั่ว งั้น...ฉันก็สามารถไปเลือกหน้าร้านศูนย์การค้าเทียนหวาได้จริงๆเหรอ?”

หลินมั่วยิ้ม “แม่ครับ เลือกได้ตามสบายเลย”

“ขอเพียงแค่แม่ถูกใจ ก็ไม่มีปัญหาทั้งนั้น!”

ฟังฮุ่ยดีใจเป็นอย่างมาก

เธอต้องการให้ร้านขายยาเปิดร้านค้าหลัก อีกทั้งเธอวางแผนที่จะให้น้องสาวฟังเชี่ยนมาบริหารร้านขายยานี้

ถ้าร้านยานี้กิจการเป็นไปได้ด้วยดี ไม่เพียงแต่เธอจะมีหน้ามีตา ฟังเชี่ยนเองก็จะสามารถหาเงินได้ด้วย!

“หลินมั่วเอ๋ย ยังคงเป็นนายทำงานได้มั่นคงที่สุดแล้ว!”

สวี่เจี้ยนกงถอนหายใจอยากใจจริง

สวี่เจี้ยนกงกอดแขนของหลินมั่ว จิตใจของเธอนั้นมีความสุขมาก

วันต่อมา สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ย ก็ไปเลือกหน้าร้านที่ศูนย์การค้าเทียนหวา

เหล่าหู่ต้อนรับพวกเขาด้วยตัวเอง เมื่อเลือกหน้าร้านแล้ว เหล่าหู่ก็รีบให้คนไปจัดการทันที

ตั้งแต่เริ่มปรับแต่งร้าน เหล่าหู่ส่งคนมาติดตามด้วยตัวเอง ไม่จำเป็นต้องให้สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยต้องเป็นกังวลเลย

ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายนั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย

สวี่เจี้ยนกง ฟังฮุ่ยดีใจจนกระโดดโลดเต้น ในช่วงเวลานี้พวกเขาสองคน ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าสบายอกสบายใจมากแค่ไหน

...

กลางดึก สี่ทุ่ม ณ สระมังกรดำ

หลินมั่วที่อยู่ในชุดสีดำเดินมาอยู่ใกล้สระมังกรดำอย่างเงียบๆ

ก่อนหน้านี้ไป่เซียงการ์เด้นซ่อนพวกคนชนเผ่าเหล่านั้น เขาตัดสินใจที่จะตามหาคนชนเผ่าสระมังดำ ไต่ถามสถานการณ์เหมียวเจียง

ช่วงกลางดึกหลายวันมานี้ เขาก็จะมาเฝ้าที่สระมังกรดำ

นับไปสองรอบ เขาก็ถอนหายใจกลัดกลุ้ม นั่งขัดสมาธิอยู่ด้านข้าง สีหน้าหมดอาลัยตายอยาก

ในเวลานั้นเอง จู่ๆก็มีเสียงกระแอมไอดังมาจากทางด้านหลัง

ชายหนุ่มสีหน้าเปลี่ยนทันที เขาลุกขึ้นยืน มองมาด้วยความตกใจ ประจวบเหมาะกับเห็นหลินมั่วที่ยืนอยู่ด้านหลังเขาอยู่ไม่ไกล

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว จ้องมองหลินมั่วอยู่นาน ไม่สามารถระบุตัวตนของหลินมั่วได้

“ท่านเป็นใครกัน?”

ชายหนุ่มหยั่งเชิงถาม

หลินมั่วถามกลับอย่างสงบ “คุณรู้ไหม ว่าเลี้ยงพิษกู่ในเมือง เป็นการล้ำเส้น!”

ชายหนุ่มสีหน้าตระหนกตกใจ “ท่าน...ท่านรู้ว่าผมเป็นใคร?”

หลินมั่ว “เผ่าเหมียวเจียง!”

ชายหนุ่มเบิกตากว้าง จ้องมองหลินมั่วอีกครั้งอยู่นาน

เวลาผ่านไป เขาเหมือนกับยกภูเขาออกจากอก ถอนหายใจออกมายาวๆ “ถ้าอย่างนั้น คนตกปลาคนนั้น ก็ถูกท่านช่วยชีวิตไว้งั้นเหรอ?”