หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 117

สวี่เจี้ยนกงเบิกตากว้างทันที "อี้ฟาน คุณ... คุณชายต้องช่วยพวกเรานะ คุณชายต้องช่วยปั้นซย่า!"

"อุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อ ตอนนี้เป็นของปั้นซย่า คุณชายรักปั้นซย่าขนาดนั้น คุณชายก็ทนไม่ได้ที่จะเห็นปั้นซย่าเสียใจใช่ไหม"

ชุยอี้ฟานพูดเบา ๆ "คุณลุงสวี่ คุณลุงพูดถูก ผมรักปั้นซย่า"

“แต่ว่า ตอนนี้ปั้นซย่าเป็นผู้หญิงของคนอื่น”

“ผมไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลย บริษัทยาของผมนี้มีมูลค่า 60 ถึง 70 ล้าน

“เพื่อคนที่ไม่เกี่ยวอะไรกับผม นำ 60 ถึง 70 ล้านโยนลงไปในน้ำ นี่...”

สวี่เจี้ยนกงขมวดคิ้ว เขาเข้าใจความหมายคลุมเครือของชุยอี้ฟานแล้ว

“อี้ฟาน ความจริงแล้วคุณชายก็รู้”

“การแต่งงานระหว่างปั้นซย่ากับหลินมั่วเป็นไปไม่ได้เลย!”

“ปั้นซย่ากับเขา ไม่ความจริงของสามีภรรยาเลย การหย่าไม่เร็วก็ช้ายังไงก็ต้องหย่า”

“พวกเราเชียร์คุณชายมาตลอด คุณชายกับปั้นซย่าป็นคู่ที่เหมาะสมที่สุด ลุงและป้าของคุณชาย ก็เห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้”

สวี่เจี้ยนกงหัวเราะไปพร้อมกับเขา

ชุยอี้ฟานถอนหายใจเบา ๆ "คุณลุงสวี่ แม้ว่าจะพูดอย่างนี้ก็ตาม"

“แต่ว่า หลินมั่วกับปั้นซย่าตั้งแต่เริ่มจนจบไม่ได้หย่า ผมไม่มีโอกาสเลยสักนิด”

“คุณลุงว่า สองคนนี้ไม่ได้หย่าร้างด้วยซ้ำ ฝั่งผมจะใช้เงินหลายสิบล้านเพื่อแก้ปัญหานี้ ดูจะไม่เหมาะหรือเปล่า?”

สวี่เจี้ยนกงตกตะลึงครู่หนึ่ง "คุณชายหมายความว่า แค่ทั้งสองคนหย่ากัน คุณ... คุณชายจะช่วยแก้ปัญหาเรื่องนี้?"

ชุยอี้ฟานพูดว่า "คุณลุงสวี่ ถึงอย่างไรผมก็จะต้องมีความหวัง!"

“เพียงผมเห็นความหวังเล็กน้อย ผมก็จะช่วยคุณลุงจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จ คุณลุงว่าอย่างไร”

สวี่เจี้ยนกงหายใจเข้าลึก ๆ พยักหน้าช้าๆ "ได้ งั้นก็ตามนี้แล้วกัน!"

“อี้ฟาน พวกเราคำไหนคำนั้น”

“พวกเขาทั้งสองหย่ากัน คุณชายจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร”

ชุยอี้ฟานพยักหน้าทันที "คุณลุงสวี่ คุณลุงไม่ต้องกังวล ไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน!"

สวี่เจี้ยนกงส่งชุยอี้ฟานออกไป รีบไปหาฟังฮุ่ยทันที นำเรื่องไปบอกกับเธอ

ฟังฮุ่ยฟฟังจบ ก็ตกใจมากจนแทบร้องไห้แล้ว

เมื่อฟังเรื่องราวหลังจากนั้น ฟังฮุ่ยก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“เพียงแค่ให้เขาทั้งสองหย่ากัน ก็สามารถรักษาอุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อได้ ซึ่งถือว่าคุ้มมาก!”

“ได้สิ งั้นไปหาปั้นซย่า คราวนี้ไม่ว่ายังไงก็ต้องให้เขาทั้งสองหย่ากัน!”

“ถ้าปั้นซย่าไม่หย่าร้าง ฉันจะคุกเข่าในที่ทำงานของเธอและจะไม่ลุกขึ้น!”

“ดูว่าเธอจะต้องการคนไร้ค่าคนนั้น หรือต้องการแม่อย่างฉันกันแน่!”

ห้องทำงานของสวี่ปั้นซย่า

ทันทีที่สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยเข้าประตูไป ตะโกนทันทีว่า "ปั้นซย่า ​​ครั้งนี้แกต้องหย่าร้างหลินมั่ว!"

“ไม่ว่าลูกจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย การหย่าครั้งนี้ต้องหย่าร้าง!”

“ถ้าลูกไม่หย่ากับเขา พวกเราจะตัดความสัมพันธ์กับลูก!”

สวี่ปั้นซย่าสับสน "พ่อ แม่ เกิดอะไรขึ้นอีก?"

“บริษัทของพ่อกับแม่ก็เปิดแล้ว ทำไมถึงยังยึดมั่นเรื่องของหลินมั่ว?”

“เขากวนโมโหพ่อกับแม่อีกแล้วเหรอ”

ฟังฮุ่ยพูดอย่างโกรธเคือง “เขากวนโมโหพวกเรายังน้อยไป?”

“ลูกดูท่าทางคนไร้ค่าอย่างของเขาสิ ฉันแค่เห็นเขาก็โมโห!”

"ตัวเองไม่มีความสามารถอะไรเลย วัน ๆ วิจารณ์อย่างสะเพร่าคนอื่น!"

“ปั้นซย่า พวกเราไม่ได้คาดหวังให้ลูกหาสามีที่มีความสามารถมากมาย แต่ว่าลูกก็ไม่สามารถหาคนไร้ค่าสิ!”

“ลูกทำแบบนี้ ไม่ใช่ลูกคนเดียวที่น่าอาย แม้แต่พวกเราก็เสียหน้าไปด้วย ลูกรู้ไหม”

สวี่ปั้นซย่าขมวดคิ้ว "แม่ ลูกจะบอกแม่อีกครั้งนะ ลูกไม่มีทางที่จะหย่ากับหลินมั่ว!"

“เขาไม่ได้ทำอะไรผิด!”

“ลูกแต่งงานกับเขามาสามปีแล้ว ครอบครัวของเราปฏิบัติต่อเขาแบบนี้ เขาไม่บ่นเลย พวกเราไม่มีสิทธิ์บอกเขาเรื่องหย่า!”

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยชำเลืองมองกันและกัน และทั้งสองก็คุกเข่าลงพร้อมกับเสียงตุ้บ

“พ่อ แม่ ทำอะไรกันเนี่ย” สวี่ปั้นซย่าตกใจ วิ่งเข้าไปพยุงทั้งสองคน

ฟังฮุ่ยร้องไห้และพูดว่า “ปั้นซย่า ถือว่าพ่อกับแม่ขอร้องลูกแล้ว!”

“ลูกหย่ากับหลินมั่วเถอะ!”