หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1177

หลินมั่วพยุงซ่งจื่อหลานให้ลุกขึ้นและให้เธอพาลุงของเธอกลับไปก่อน

ไท่จื่อมองตามพวกเขาทั้งสองที่เดินจากไปก็รู้สึกโมโหจนแทบจะเป็นบ้า “หลินมั่ว นายกล้าจะปล่อยพวกมันไป ฉันกับนายคงอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้!”

“ฉันจะฆ่านานแน่! ฉันจะฆ่านาย!”

“แค้นครั้งนี้ฉันไม่มีวันลืม ระหว่างฉันกับนายเราจบกัน!”

หลินมั่วถอนหายใจ เขาไม่รู้ว่าทำไมไท่จื่อถึงต้องโมโหมากขนาดนี้

แต่เรื่องของซ่งจื่อหลาน เขาไม่ยุ่งไม่ได้จริงๆ

เขาไม่ได้อยู่อธิบายอะไรมาก ก่อนจะเดินจากไป

ไท่จื่อที่อยู่ด้านหลังร้องตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ตาเขาแดงก่ำ เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย

หลังจากที่หลินมั่วกลับไปได้ไม่นาน จู่ๆ ก็มีกลุ่มคนสวมหน้ากากเดินเข้ามาในห้อง

คนพวกนี้พุ่งเข้ามสโจมตีคนของไท่จื่ออย่างรวดเร็ว ก่อนจะพาตัวพวกเขาไป

ผ่านไปสิบนาที ลูกน้องคนหนึ่งของไท่จื่อก็กลับมาจากด้านนอก

เมื่อเขาเห็นสภาพที่เกิดขึ้นในห้อง ก็ตกใจเป็นอย่างมาก เขารีบโทรไปหาไท่จื่อแต่อีกฝ่ายกลับติดต่อไม่ได้

ทำให้เขายิ่งกังวลใจ ก่อนจะรีบติดต่อไปยังเมืองไห่ และเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทางฝั่งของเมืองก่วงหยางให้แมงมุมพิษฟัง

เมื่อแมงมุมพิษได้ยินดังนั้น เธอก็รีบเหมาเครื่องบินมายังเมืองก่วงหยางในคืนนั้น

ตีสี่ แมงมุมพิษพราวเสน่ห์ก็เดินทางมาถึงชิงหยุนคลับ

สีหน้าของเธอมีความกังวลเป็นอย่างมาก

ไท่จื่อเป็นลูกชายคนเดียวของเธอ และเป็นคนที่เธอฝากความหวังทั้งหมดไว้

ถ้าไท่จื่อเป็นอะไรขึ้นมา แล้วเธอจะมีชีวิตอยู่ต่อได้ยังไง!

เขาให้คนตรวจสอบกล้องวงจรปิด ก่อนจะพบว่าหลังจากที่หลินมั่วจากไปแล้ว กล้องวงจรปิดของชิงหยุนคลับก็ถูกทำลายเสียหาย

ดังนั้นเธอจึงเห็นแค่เหตุการณ์ของหลินมั่วที่เกิดขึ้น ส่วนเรื่องหลังจากนี้เธอไม่เห็นอะไรเลย

สถานการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้สีหน้าของแมงมุมพิษยิ่งแข็งกร้าว

เรื่องที่กล้องวงจรปิดถูกทำลาย จะต้องมีใครจงใจก่อเรื่องแน่

แมงมุมพิษร้อนรนมากกว่าเดิม

เขาสดุ้งตื่นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนจะสดุดเข้ากับผู้หญิงรูปร่างบอบบางคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องนอนเขา

ถึงแม้ภายในห้องจะเงียบมาก แต่เพียงแค่เห็นเงาของเธอคนนั้นก็สัมผัสได้ถึงเสน่ห์ที่เหลือล้น

ถึงขั้นที่ว่าความมืดภายในห้องยิ่งทำให้รูปร่างของเธอมีเสน่ห์ดึงดูดใจมากกว่าเดิม

แต่ทว่าตอนนี้เหลาหู่ไม่ได้รู้สึกดีใจเลยสักนิด แถมยังช็อกจนตัวเย็นเฉียบ

นี่คือห้องนอนของเขา และที่เซิ่งซื่อเรสซิเด้นท์แห่งนี้เขาได้จัดคนดูแลรักษาความปลอดภัยร้อยกว่าคน

ทั้งในและนอกคฤหาสน์ของเขามีปาไปแล้วสี่สิบห้าสิบคน

หนึ่งในผู้รักษาความปลอดภัยก็เป็นทหารของหน่วยรบพิเศษสิบกว่าคน และยังมีนักสู้ฝีมือดีที่เขาทุ่มเงินอย่างหนักเพื่อจ้างพวกเขามา

คฤหาสน์ที่มีคนมากมายคอยรักษาความปลอดภัยขนาดนี้ แต่สุดท้ายกลับมีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้เดินเข้ามาในห้องนอนเขาอย่างเงียบเชียบโดยที่เขาก็ไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด

มือขวาของเหลาหู่ค่อยๆ คลำหาอาวุธที่อยู่ใต้หมอนอย่างเบามือ

แต่ในตอนนั้นเอง หญิงสาวก็พูดขึ้น “อย่าขยับ”

“ไม่งั้น ฉันไม่รับประกันความปลอดภัยของมือข้างนั้น!”