หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1199

หัวหน้าตระกูลเจิ้งรีบพูด "แกเล่นเท็กซัสโฮลเอ็มแบบนี้?"

“นี่...มันเล่นยังไง?”

“ถ้าโดนงูกัดตายแน่!”

“ไม่ ฉันไม่เล่น!”

สีหน้าของหลินมั่วเย็นชาทันที "ไม่เล่น？ได้!"

"แค่แกส่งทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลเจิ้งและพาตระกูลเจิ้งของแกออกจากเมืองกว่งหยาง แกก็ออกไปได้!"

หัวหน้าตระกูลเจิ้งพูดอย่างโกรธเคือง "ไม่มีทาง!"

"หลินมั่วแกต้องการฮุบทรัพย์สินตระกูลเจิ้งของฉันหรือ？"

"ฝันไปเถอะ!"

“แม้ฉันตาย...”

ไม่ทันที่เขาจะพูดจบหลินมั่วก็โบกมือ

เสือรีบลุกจับคอหัวหน้าตระกูลเจิ้งแล้วกดลงกับพื้น

"ฆ่ามัน!"

"อีกอย่างพาคนไปบ้านตระกูลเจิ้งด้วย"

“คืนนี้ให้พวกเขาเอาทรัพย์สินตระกูลออกมาให้หมดแล้วออกไปโดยดี”

"หรือไม่ก็ทำลายตระกูล!"

หลินมั่วตะโกนอย่างเย็นชา

เสือพยักหน้าทันทีลากหัวหน้าตระกูลเจิ้งออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

หัวหน้าตระกูลเจิ้งพยายามดิ้นรนสุดชีวิตเห็นได้ชัดว่าเขาเสียใจ

แต่ว่าเขาถูกบีบคอจะพูดก็ไม่ได้

หัวหน้าตระกูลอีกห้าคนที่เหลือต่างหน้าซีดแต่พวกเขาก็ทำอะไรไม่ถูก

เดิมทีด้วยความแข็งแกร่งของพวกเขาพวกเขาไม่ได้กลัวหลินมั่วเลย

แต่คืนนี้ช่วยอาจารย์กู่ต่อสู้กับเผ่าทั้งเจ็ดสิบสองของเหมียวเจียง

สุดท้ายอาจารย์กู่พ่ายแพ้อย่างย่อยยับและผู้คนของพวกเขาก็สูญเสียครั้งใหญ่บาดเจ็บล้มตายจำนวนมาก

วันนี้ทั้งหกตระกูลไม่มีกำลังที่จะปกป้องตัวเองแล้ว

มิฉะนั้นไท่จื่อก็จะไม่สามารถจับตัวซ่งรุ่ยเจ๋อและหลี่เฉิงตั๋วได้ง่ายดายเช่นนี้!

หลี่เฉิงตั๋วพูดด้วยความโกรธ "หลินมั่วแกคิดว่าจะใช้อำนาจปิดบังมวลชนได้หรือ"

“ตระกูลหลักทั้งสิบของเราสืบทอดมาสองสามร้อยปี”

"แกคิดว่าจะกำจัดพวกเราได้หมดจดด้วยคำพูดเพียงคำเดียว?"

หลินมั่วพูดอย่างเย็นชา "แกลองดูว่าฉันทำได้หรือไม่!"

หลินมั่วยิ้มเรียบๆ แล้วมองฝูงชน เขาชี้ไปที่ซ่งรุ่ยเจ๋อและพูดว่า "ในเมื่อตระกูลซ่งเป็นหัวหน้าของตระกูลหลักทั้งสิบเริ่มจากที่แกก่อนเลย"

หัวหน้าตระกูลสี่คนที่เหลือถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก

สีหน้าของซ่งรุ่ยเจ๋อซีดเผือดเขาอยากจะปฏิเสธ

แต่เมื่อเหลาหู่เดินมาเขาก็เชื่อฟังทันที

เขากัดฟันเอื้อมมือไปที่โต๊ะกระจกอย่างสั่นเทาแล้วหยิบไพ่ใบนอกสุดออกมา

ไฟ่ใบนี้มีขนาดเล็กแต่สำหรับเขาแล้วมันเหมือนรอดชีวิตอย่างน้อยงูพิษก็ไม่กัดเขา

ต่อไปก็ถึงคราวของหลี่เฉิงตั๋ว

หลี่เฉิงตั๋วเลียนแบบซ่งรุ่ยเจ๋อแต่เขาโชคไม่ดีนัก

ทันทีที่ยื่นมือเข้าไปงูหางกระดิ่งก็กัดนิ้วของเขาทำให้เขาร้องด้วยความเจ็บปวดและชักมือกลับทันที

อย่างไรก็ตามงูหางกระดิ่งมีพิษร้ายแรงมาก

เขามองนิ้วมือที่เปลี่ยนเป็นสีดำเขาเกือบจะทรุดตัวลงกับพื้นและอ้อนวอนเสียงสั่น "ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย..."

“รีบพาฉันไปโรงพยาบาล รีบเรียกรถพยาบาล...”

หลินมั่วยิ้มและเดินไปข้างหน้าเขา "แกจะไปโรงพยาบาลไหน？ฉันเป็นหมอฉันสามารถแก้พิษนี้ได้"

“แต่ว่าแกต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลหน่อย!”