หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1222

หญิงสาวเพียงแค่อิจฉาเฮ่อเชียนเสวี่ยและอยากจะพูดจาเยาะเย้ยทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียง

โดยไม่คาดคิดว่าจะทำให้อู่ซงโกรธ

เมื่อเห็นท่าทางดุร้ายของอู่ซง หญิงสาวก็ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก

โชคดีที่พวกเขาอยู่ไกลออกไป

ดังนั้นเฮ่อเชียนเสวี่ยจึงไม่ได้ยินคำพูดของหญิงสาว

เธอเหลือบมองคนเหล่านั้นด้วยความดูถูกเหยียดหยาม “นี่ จะให้ฉันนั่งรถเก่าๆ ของพวกนายหรือไง”

อู่ซงและคนอื่นๆ ยิ้มรับด้วยความลำบากใจ ไม่กล้าพูดอะไรที่ไม่จำเป็นแม้แต่คำเดียว

ในที่สุดเฮ่อเชียนเสวี่ยก็ไม่สนใจพวกเขาและขึ้นรถออกไป

อู่ซงถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก เสื้อผ้าของเขาเกือบจะเปียกไปด้วยเหงื่อหลังจากเกร็งตัวมาระยะหนึ่ง

เขาจ้องมองผู้หญิงข้างๆ ด้วยความโกรธ “ยัยบ้า ต่อไปจะพูดอะไรก็ระวังปากไว้ด้วย!”

“เธอรนหาที่ตาย แต่ฉันยังไม่อยากตาย!”

“อย่าลากฉันเข้าไปเกี่ยว รู้ไว้ซะด้วย!”

ใบหน้าขอหญิงสาวแดงก่ำ แต่ยังคงพูดอย่างไม่เต็มใจ “รุ่นพี่ รุ่นพี่จะกลัวพวกเขาทำไม”

“ฉันว่าผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้มีดีอะไรนักหรอก!”

“เอาแต่ถามหาพ่อบุญธรรมไม่หยุด”

“เมื่อกี้เราก็เห็นว่าหลินหมิงสนใจเธอแน่ๆ”

“แล้วที่หล่อนฉุดกระชากลากดึงกับผู้ชายคนนั้นบนเครื่องบิน มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

“ยัยนั่นต้องเป็นพวกหญิงเจ้าชู้สารเลว ผู้ชายพวกนั้นตาบอดกันหมด ทำไมถึงทำดีกับหล่อนแบบนั้น”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น อู่ซงก็ขมวดคิ้วช้าๆ

การแสดงออกของหลินหมิงเมื่อกี้ เห็นได้ชัดว่าเขาสนใจเฮ่อเชียนเสวี่ยจริงๆ

แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเฮ่อเชียนเสวี่ยกับหลินมั่วคืออะไรกันแน่

เป็นไปได้ไหมว่าเฮ่อเชียนเสวี่ยแอบยั่วยวนหลินมั่วลับหลังหลินหมิง?

เมื่อคิดดังนั้นหัวใจของเขาก็เต้นรัว

ถ้าฉันบอกเรื่องนี้กับหลินหมิง นั่นเท่ากับการจัดการพวกเขาทั้งหมดในคราวเดียวเลยไม่ใช่เหรอ เขาฟื้นคืนสติและรีบนำฝูงชนไปที่อู๋ไจ้ทันที

เฮ่อเชียนเสวี่ย จะป้อนให้หลินมั่วกินงั้นเหรอ

หลินมั่วที่ถูกเฮ่อเชียนเสวี่ยเอาใจจนเริ่มพูดไม่ออก เขาโบกมือ “คุณกินเถอะ ผมไม่อยากกินอะไร...”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ เฮ่อเชียนเสวี่ยก็ยัดองุ่นเข้าปากของเขาอย่างรวดเร็ว

หลินมั่วตกตะลึง ในขณะที่เฮ่อเชียนเสวี่ยยิ้มอย่างพึงพอใจ

หลินหมิงกำหมัดแน่น แสงเย็นส่องประกายในดวงตาของเขา

ทว่าสุดท้าแล้วเขาไม่กล้าแสดงความโกรธต่อหน้าเฮ่อเชียนเสวี่ย

ได้แต่ชำเลืองมองหลินมั่วและพูดด้วยรอยยิ้มเสแสร้ง “เชียนเสวี่ย นี่เพื่อนของเธอเหรอ”

“ทำไมไม่แนะนำให้ฉันรู้จักบ้างล่ะ”

เฮ่อเชียนเสวี่ยกอดแขนหลินมั่วแทบในทันที “เขาชื่อหลินมั่วน่ะ ไม่ใช่เพื่อนของฉันหรอก แต่เป็นคนที่ฉันชอบ!”

หลินมั่วพูดไม่ออก คำพูดตรงไปตรงมาของเฮ่อเชียนเสวี่ยทำให้ดวงตาของหลินหมิงมีแววอาฆาตมากขึ้น

เขาจ้องไปที่หลินมั่วพลางพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “หลินมั่วเหรอ”

“ทำไมฉันไม่เคยได้ยินว่ามีตระกูลใหญ่ในเมืองก่วงหยางว่ามีตระกูลหลินเลยล่ะ”

ความหมายอีกนัยหนึ่งคือหลินมั่วมาจากภูมิหลังที่ต่ำต้อย