หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1245

กู่จวินใบหน้าเต็มไปด้วยความภูมิใจ “เป็นอะไรไป รู้ว่าตัวเองจะต้องตายแล้วเหรอ เลิกต่อต้านแล้วเหรอ”

“วางใจได้ กู่น้ำแข็งนั่นไม่สามารถฆ่าคนได้”

“มันจะยังอยู่ในร่างกายของแกเท่านั้น ทำให้ร่างกายของแกแช่แข็งอย่างสมบูรณ์ สุดท้ายจะหมดความรู้สึกและกลายเป็นคนพิการ!”

“แน่นอนว่าแกจะยังมีชีวิตอยู่ จิตสํานึกของแกยังคงอยู่และจะไม่ตาย”

“แต่การมีชีวิตอยู่แบบนี้ แตกต่างจากผักตรงไหน? ฮ่าๆๆ...”

กู่จวินพูดพลางผิวปากส่งเสียงหวีดหวิวราวกับออกคำสั่งกับคางคก

เจ้าคางคกกระโดดมุ่งหน้าไปทางหลินมั่ว

กู่จวินเกลียดหลินมั่วเข้ากระดูกจริงๆ ดังนั้นสิ่งแรกที่เขาจะฆ่าก็คือหลินมั่ว

สายตาของหลินมั่วสิ้นหวัง ตอนนี้เขาไม่มีกำลังต่อต้านเลย

กู่น้ำแข็งมาแล้ว เขาไม่มีทางเลือกแม้แต่นิดเดียว

ใบหน้าของกู่จวินเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ภูมิใจ

ในเวลานี้ ไม่ไกลนัก จู่ๆ ก็มีคนยืนขึ้นนั่นคือเฮ่อเชียนเสวี่ย

เธอที่เพิ่งถูกกู่จวินทำร้ายจนนอนอยู่บนพื้นตลอดเวลาได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้

เมื่อเห็นเธอลุกขึ้น หลินเจาก็ดีใจอย่างมาก “เฮ่อเชียนเสวี่ย เร็วเข้า ฆ่ากู่จวินซะ!”

เฮ่อเชียนเสวี่ยอยากไปเก็บกริชบนพื้น แต่หลินมั่วกลับรีบพูดว่า “อย่า!”

“กู่จวินร่างกายเป็นพิษ แม้ว่าตอนนี้เขาจะขยับไม่ได้ แต่ถ้าอยากจะฆ่าคุณมันก็ง่ายมาก!”

“คุณอย่าเข้าใกล้กู่จวิน!”

หลินเจาได้ยินก็ตกใจเหมือนกัน เขาไม่รู้เรื่องเหล่านี้เลย

เฮ่อเชียนเสวี่ยตกตะลึง เธอมองไปที่คางคกตัวนั้น “แล้ว... แล้วจะทำยังไงล่ะ”

หลินมั่วกัดฟันและกระซิบว่า “คุณไปก่อน ออกไปหาคนมาช่วยเรา!”

เฮ่อเชียนเสวี่ยหมุนตัวอยากจะออกไป แต่ทันใดนั้นก็หยุดชะงัก “ถ้าฉันออกไปตามคนมา แล้วพวกคุณจะไม่เป็นอันตรายเหรอ”

“พี่หลิน พี่... พี่พยายามจะไล่ฉันออกไปใช่ไหม”

สีหน้าของหลินมั่วเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาอยากสั่งให้เฮ่อเชียนเสวี่ยออกไป เพื่อไม่ให้เธอเสี่ยง

“ไม่เป็นไร คุณเฮ่อ คุณไปเรียกคนมาก่อน...”

หลินมั่วตอบกลับ

เฮ่อเชียนเสวี่ยหยุดชะงัก เธอพูดเสียงดังว่า “หลินมั่ว ฉันรู้ว่าพี่แค่พยายามจะให้ฉันออกไป!”

หลินมั่วรีบพูด “อย่าเด็ดขาด!”

“เมื่อคุณสัมผัสกับกู่น้ำแข็ง กู่น้ำแข็งนี้จะแทรกซึมเข้าไปในร่างกายของคุณ!”

“อีกอย่าง กู่น้ำแข็งยังไม่มีทางรักษาได้!”

“ทั้งชีวิตนี้คุณจะถูกแช่แข็งอย่างสมบูรณ์และกลายเป็นผัก!”

สีหน้าของเฮ่อเชียนเสวี่ยเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เธอมองคางคกตัวนั้น แววตาของเธอมีความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด

หลังจากนั้นไม่นาน จู่ๆ เธอก็กัดฟัน

เธอวิ่งไปหาหลินมั่ว กอดหลินมั่วและจูบปากของหลินมั่วอย่างแรง

“พี่หลิน ถ้าฉันตาย โปรดอย่าลืมฉัน!”

เฮ่อเชียนเสวี่ยพูดประโยคหนึ่งอย่างเศร้าสลด

หลินมั่วร้อนรน “คุณ... คุณจะทำอะไร”

“คุณอย่าทำอะไรโง่ๆ นะ!”

เฮ่อเชียนเสวี่ยไม่สนใจเขา เธอวิ่งไปอย่างเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ อุ้มคางคกตัวนั้นไว้ในอ้อมแขน หันหลังและวิ่งออกไปจากป่า

ในขณะนั้น หลินมั่วรู้สึกว่าหัวของเขาดังหึ่งๆ อยู่ชั่วขณะหนึ่งราวกับว่าวิญญาณถูกดึงออกไปแล้ว