หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1244

ฉินอู๋เซ่อและกู่จวินร่วมมือกัน บังคับให้หลินเจาถอยกลับอย่างต่อเนื่อง

ทั้งสองคนดีใจเป็นอย่างยิ่ง ที่สามารถฆ่าหลินเจาได้ก่อน ส่วนหลินมั่วก็ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!

ในขณะที่หลินเจาถอยกลับทีละก้าว พวกเขาก็ไม่ได้สังเกตว่าหลินเจาได้แอบกินยาเลือดลมที่หลินมั่วให้ไป

หลินเจาจงใจถอยกลับแสดงความอ่อนแอ เพื่อรอโอกาส

ในที่สุด หลินเจาก็พบโอกาสแล้ว

เขากระหน่ำใส่ทันที ต่อยหน้าอกฉินอู๋เซ่อตรงๆ จนฉินอู๋เซ่อกระเด็นออกไป

ตามด้วยลงมืออย่างเต็มกําลังราวกับสิงโตที่กระโจนเข้าใส่กระต่าย ซึ่งเขากระโจนเข้าใส่กู่จวินอย่างรวดเร็ว

พละกำลังของหลินเจาที่ได้รับมาจากยาเลือดลม ทำให้กู่จวินไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา

เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ กู่จวินก็สะดุ้งเฮือก

เขารีบหันหลังกลับเพื่อหลบ แต่เขาจะวิ่งผ่านหลินเจาได้ที่ไหน

ไม่นานเขาก็ถูกหลินเจาไล่ตามไป และก็ถูกหลินเจาโจมตีสาหัส

ครั้งนี้เสียเปรียบครั้งใหญ่ กู่จวินก็เดือดดาลเป็นอย่างยิ่ง

เขาส่งเสียงคำราม อ้าปากคายกู่อมตะออกมา

หลังจากกู่อมตะออกมาก็มาก่อกวนหลินเจาทันที

กู่จวินฉวยโอกาสลงมือลอบจู่โจมหลินเจาหลายครั้ง

หลินเจาทนความเจ็บปวด ในขณะเดียวกันก็โกรธมาก เขาคว้ากู่อมตะนั้นขึ้นมาและต่อยด้วยหมัดหนักๆ สองสามครั้งบนหน้ากู่อมตะ

แม้ว่าจะเป็นกู่อมตะที่แข็งแกร่งแต่ก็ถูกต่อยจนน้ำสีดำไหลออกมาจากปาก

ในขณะที่กู่อมตะได้รับบาดเจ็บ กู่จวินก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน

รูปร่างหน้าตาของเขาแก่ลงอย่างรวดเร็ว ผมสีดำที่เต็มหัวอยู่แต่เดิมตอนนี้มันกลายเป็นสีขาว

เดิมทีเขาเป็นแค่ชายวัยกลางคน แต่ในตอนนี้ หน้าผากของเขาก็มีริ้วรอยและแก่ลงอย่างรวดเร็ว กลายเป็นชายชราอายุหกสิบกว่าปี

หลินเจาอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ สถานการณ์นี้ทำให้เขาคาดไม่ถึง

แต่หลินมั่วกลับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ที่จริงกู่จวินอายุเก้าสิบกว่าปีแล้ว

ที่เขาดูเด็กได้ขนาดนั้น ทั้งหมดเป็นเพราะกู่อมตะ กู่อมตะรักษาความอ่อนเยาว์ของเขาเอาไว้

และกู่อมตะคือกู่ประจำตัวของเขา ถ้ากู่อมตะได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาก็จะแก่ตัวลงอย่างรวดเร็ว

นอกจากนี้ ความแก่แบบนี้ยังไม่สามารถย้อนกลับได้

“ฮ่าๆๆ ในที่สุด คนที่หัวเราะทีหลังก็ยังเป็นฉัน!”

ระหว่างที่พูด กู่จวินส่งเสียงคำรามเล็กน้อย

หลังจากเสียงคำรามนี้ก็มีบางอย่างกระโดดขึ้นมาอยู่ในกระเป๋าของเขา

ไม่นานนัก เจ้าสิ่งนี้ก็กระโดดออกมา คาดไม่ถึงว่าจะเป็นคางคกสีขาวราวกับหิมะ

เมื่อเห็นคางคกตัวนี้ สีหน้าของหลินมั่วก็เปลี่ยนไป “กู่น้ำแข็ง?”

กู่จวินหัวเราะเสียงดังฮ่าๆ “หลินมั่ว แกยังแข็งแกร่งและเหนียวแน่น คาดไม่ถึงว่าจะรู้จักกู่น้ำแข็งนี้ด้วย?”

“ใช่ นี่คือกู่น้ำแข็งแห่งเหมียวเจียงของฉัน!”

“เฮ้ ฉันรู้ว่าในตัวพวกแกล้วนมีป้ายหยกที่แม่กู่ให้พวกแก ซึ่งมันสามารถต้านทานพิษของกู่เหมียวเจียงได้”

“แต่กู่น้ำแข็งนี่ ไม่มีพิษ พวกแกจะต้านทานมันได้ไหม”

หลินเจารีบมองไปที่หลินมั่ว

หลินมั่วมีสีหน้าเขียวปัด นั่นก็บอกทุกอย่างแล้ว!

หลินเจาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจและหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง