หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1243

ตอนนี้หลินมั่วเองก็ไม่ยอมปล่อยมือเช่นกัน เขาต่อสู้กับฉินอู๋เซ่ออย่างสุดชีวิต

ตราบใดที่หลินเจาสามารถฆ่ากู่จวินได้ก่อนที่ฤทธิ์ของยาจะหมดไป เขาก็มีหวัง!

แต่เมื่อกู่จวินเห็นสภาพของหลินมั่ว ทันใดนั้นเขาก็พูดเสียงดังว่า “ฉินอู๋เซ่อ ไม่ต้องกังวล!”

“ไอ้หนูนั่นกินยาเลือดลม จะทนอยู่ได้ไม่นาน เมื่อยาหมดฤทธิ์แล้ว เขาก็เป็นคนแค่คนพิการ!”

“อดทนไว้สักพัก พวกเขาได้ตายแน่!”

ฉินอู๋เซ่อดีใจเป็นอย่างยิ่ง เขาหันหลังวิ่งหนีไป ไม่เผชิญหน้ากับหลินมั่วตัวต่อตัวแล้ว

หลินมั่วไล่ตามไปสักพักก็ตามฉินอู๋เซ่อไม่ทัน ได้แต่จัดการลูกศิษย์ของฉินอู๋เซ่อก่อน

ฉินอู๋เซ่อได้แต่มองลูกศิษย์หลายคนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ก็ไม่ได้สนใจ เพียงแค่ถ่วงเวลา รอให้ยาของหลินมั่วหมดฤทธิ์ลง

หลินมั่วรู้สึกได้ว่าเลือดลมในร่างกายของตัวเองค่อยๆ ฟื้นตัว

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ฤทธิ์ยาเลือดลมนี้เกือบจะหมดแล้ว

เมื่อยาเลือดลมหมดลง ถ้าฉินอู๋เซ่อและกู่จวินยังมีชีวิตอยู่ งั้นหลินมั่วกับหลินเจาก็คงจะตาย

ในใจของหลินมั่วรู้วิกฤตของสถานการณ์ เขาหายใจเข้าลึกๆ และทันใดนั้นก็หันหลังกระโจนเข้าหากู่จวิน

กู่จวินที่กำลังหลบหลินเจาอยู่ ไม่คิดว่าจู่ๆ หลินมั่วจะลงมือกับตัวเองจึงอดตกใจไม่ได้

แต่ว่ากู่จวินนี้ถือว่ามีประสบการณ์ในการต่อสู้มามากมาย

โดยไม่คำนึงถึงสถานะของเขา เขากลิ้งตัวไปรอบๆ และคลานผ่านใต้สะโพกของหลินมั่วหลีกเลี่ยงการโจมตีนี้

ขณะที่หลินมั่วก็ฉวยโอกาสวิ่งเข้าหาหลินเจาแล้วส่งยาเลือดลมใส่มือหลินเจา

กระบวนการทั้งหมดนั้นรวดเร็วมากในสายตาของคนนอก หลินมั่วและหลินเจาก็เดินเฉียดผ่านไป

ฉินอู๋เซ่อรีบเข้ามาทันที เพื่อขัดขวางหลินมั่วและถ่วงเวลาต่อไป

ผ่านไปอีกเกือบห้านาที สีเลือดบนร่างกายของหลินมั่วก็ค่อยๆ ลดลง และการเคลื่อนไหวของเขาก็ช้าลงเรื่อยๆ

ในที่สุด หลินมั่วที่ดูเหมือนจะสูญเสียเรี่ยวแรงก็นั่งนิ่งอยู่บนพื้น

กู่จวินเห็นท่าทางนั้นก็ดีใจอย่างยิ่ง “เยี่ยมมาก ฤทธิ์ยาหมดแล้ว ตอนนี้เขาก็เป็นแค่ขยะ ไม่มีแรงต่อต้านแล้ว!”