หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1247

ฉินอู๋เซ่อเห็นฉากนี้แล้วก็ดีใจอย่างมาก “เยี่ยมไปเลย”

“เร็วเข้า... ฆ่าพวกเขาเร็วเข้า!”

กู่จวินไม่พูดอะไร สีหน้าเขามืดมนอย่างมาก

“ไอ้สารเลวอย่างแกสองคน คาดไม่ถึงว่าฉันจะต้องกลืนเลือดเนื้อของกู่อมตะ!”

“ถ้าฉันไม่ปล่อยให้พวกแกถูกทรมานจนตาย ฉันก็ไม่ใช่กู่จวิน!”

กู่จวินส่งเสียงคำรามอย่างบ้าระห่ำ

การกลืนเลือดเนื้อของกู่อมตะ จะช่วยให้เขาฟื้นฟูพลังได้มากขึ้นในเวลาอันสั้น

แต่ปัญหาคือ ด้วยวิธีนี้กู่อมตะจะได้รับบาดเจ็บสาหัส

กู่อมตะเป็นหนึ่งเดียวกับเขา ถ้ากู่อมตะได้รับบาดเจ็บสาหัส นั่นเท่ากับว่ากู่จวินก็ต้องได้รับบาดเจ็บสาหัส แม้แต่อายุขัยของเขาก็จะลดลง

และที่สำคัญที่สุดคือกู่อมตะได้รับบาดเจ็บแบบนี้จะไม่สามารถซ่อมแซมได้

กล่าวอีกนัยหนึ่ง กู่จวินใช้อายุขัยของตัวเองเป็นค่าตอบแทนในการลุกขึ้น

กู่จวินในปัจจุบันดูเหมือนคนแก่อายุเจ็ดสิบกว่าปี

ผมหงอก หน้าผากเต็มไปด้วยริ้วรอย

ไม่มีบุคลิกที่สง่างามเหมือนวัยกลางคนก่อนหน้านี้อีกแล้ว!

กู่จวินเดินเข้าไปหาหลินเจาทีละก้าวแล้วโน้มตัวลง “หลินเจา แกเคยคิดไหมว่า วันหนึ่งแกจะคุกเข่าต่อหน้าฉัน”

หลินเจากัดฟัน “กู่จวิน ฉันเสียใจที่ไม่ได้ฆ่าแกตั้งแต่แรก!”

กู่จวินหัวเราะฮ่าๆ “แกเสียใจเหรอ”

“เฮ้ ถ้าขยะอย่างหลินเซี่ยวนั้นมีวิญญาณอยู่บนสวรรค์ เขาคงจะเสียใจมากกว่าแกอีก!”

เมื่อได้ยินคําพูดนี้ สีหน้าของหลินมั่วก็เปลี่ยนไป

เขารีบมองไปที่กู่จวิน สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับพ่อของเขาอย่างไร?

ในเวลานี้ หลินเจาก็คํารามด้วยความโกรธ “กู่จวิน แกกล้าดูถูกพี่ใหญ่ของฉัน ฉันจะสู้กับแก!”

หลินเจาดิ้นรนที่จะยืนขึ้น แต่ถูกกู่จวินตบเบาๆ จนล้มลงกับพื้น

“สู้กับฉันเหรอ”

“แกมีสิทธิ์อะไร?”

กู่จวินหัวเราะเยาะอย่างหยิ่งยะโส

หลินมั่วที่อยู่ข้างๆ ก็เบิกตากว้าง คําพูดของหลินเจาหมายความว่าอย่างไร?

หลินเซี่ยวเป็นพี่ชายของเขาเหรอ?

แต่ทําไมหลินมั่วถึงจำไม่ได้ว่ามีลุงแบบนี้ล่ะ?

หลินเจาล้มลงกับพื้นและอาเจียนออกมาเป็นเลือด