หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1272

เงาดำนั้นราวกับปีศาจร้าย มันพุ่งเข้าไปในกลุ่มคนและจัดการคนสามคนในคราวเดียว

ในทั้งสามคนนั้นมีคนของมณฑลก่วงสองคนและมณฑลซูอีกหนึ่งคน

หลังจากที่พวกเขาร้องครวญครางอย่างทรมานก็ไม่มีการเคลื่อนไหวของเงาดำอีก นี่เป็นสัญญาณร้ายอย่างแน่นอน

เงาดำที่สี่พุ่งมาทางเซี่ยอู่

แต่เซี่ยอู่ได้เตรียมตัวเอาไว้ก่อนแล้ว เขายกพัดขึ้นมาฟาดอย่างแรง ก่อนที่เงาดำนั้นจะถอยกลับไป

เงาดำบินหายไปในความมืด

ส่วนคนที่เหลือต่างหวาดกลัวจนอกสั่นขวัญแขวน และวิ่งกันวุ่นวาย

“นี่...นี่คือสัตว์ป่าผู้พิทักษ์งั้นเหรอ”

“มันคือตัวอะไรกันแน่”

“ทำไมฉันไม่เห็นอะไรเลย”

ผู้คนตะโกนร้องอย่างตกใจ พวกเขาหวาดกลัวจนทำอะไรไม่ถูก

คนของเซี่ยฉิงเยว่ที่เดินตามหลังมา เมื่อเห็นดังนั้นต่างก็หวาดกลัวไปตามๆ กัน

ยังโชคดีที่เมื่อครู่ให้คนของมณฑลซูและมณฑลก่วงอยู่ด้านหน้า ไม่อย่างนั้นคนที่ต้องตายอาจจะเป็นพวกเขาแทน

หลังจากที่คนอื่นๆ ต่างวิ่งวุ่นอย่างตื่นตระหนก ในที่สุดพวกเขาก็สงบสติอารมณ์ได้

เมื่อมองไปยังคนที่นอนอยู่ที่พื้น ในตอนนี้ใบหน้าของพวกเขาล้วนเป็นสีดำและไร้ลมหายใจ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาตายเพราะพิษ

เฉินไป๋อวี่หน้าซีดลงก่อนจะพูดเสียงสั่น “นี่...นี่จะต้องเป็นสัตว์ป่าผู้พิทักษ์แน่ๆ !”

“สัตว์ป่าผู้พิทักษ์มีพิษร้ายแรง นี่...นี่มันอันตรายเกินไปแล้ว...”

คนของมณฑลซูและมณฑลก่วงรวมไปถึงคนอื่นๆ ต่างหวาดกลัวจนตัวสั่น พวกเขาไม่กล้าที่จะเดินไปข้างหน้าอีกต่อไป

เซี่ยอู่แสร้งทำเป็นปลอบใจพวกเขา ก่อนจะกล่อมให้พวกเขาเดินไปข้างหน้าต่อ

แต่ในตอนนี้คนของมณฑลซูและมณฑลก่วงต่างก็ไม่มีใครกล้าเดินไปข้างหน้าอีกต่อไปแล้ว

เมื่อเซี่ยอู่เห็นดังนั้นจึงพูดขึ้น “ทุกท่านก็เห็นว่าเมื่อครู่ผมได้ตีสัตว์ป่าผู้พิทักษ์ตัวนั้นจนมันหลบไปทางด้านหลังแล้ว”

“ถ้าตอนนี้เดินกลับไปทางเดิมมันจะยิ่งอันตรายกว่านะ!”

คนอื่นๆ จึงคิดขึ้นมาได้ว่าสัตว์ป่าผู้พิทักษ์ตัวเมื่อกี้ถูกเซี่ยอู่ตีไปด้านหลังจริงๆ

ทำให้พวกเขาไม่กล้าที่จะถอยหลังกลับอีกแล้ว พวกเขาจึงค่อยๆ เดินมุ่งไปด้านหน้า

เซี่ยอู่แสยะยิ้ม ในครั้งนี้เขาได้เดินอยู่ด้านหลังสุด

เซี่ยอู่ต้องหยิบไฟฉายขึ้นมาส่องดูจึงจะเห็นร่องรอยต่างๆ อย่างชัดเจน

เงาดำเมื่อครู่แท้จริงแล้วมันคืองูพิษสีแดง

งูพิษพวกนี้มีลำตัวที่สั้น ความยาวของพวกมันยังไม่ถึงหนึ่งเมตรเลยด้วยซ้ำ แต่พวกมันมีลำตัวที่หนามาก งูพิษแต่ละตัวมีความหนาเท่ากับกำปั้นของคน

เพราะฉะนั้นกำลังของพวกมันจึงมีมากเป็นพิเศษ ทำให้พวกมันสามารถเลื่อยบนพื้นได้อย่างรวดเร็วราวกับบินอยู่กลางอากาศ

เมื่อทุกคนเห็นซากศพงูที่ขดอยู่บนพื้น ต่างก็ตกใจตนตัวสั่นเทา

“พวกมันก็คือสัตว์ป่าผู้พิทักษ์!?”

ชายชราของมณฑลก่วงคนหนึ่งถามออกมาเสียงสั่น

เซี่ยอู่พยักหน้าช้าๆ ก่อนจะพูดด้วยท่าทีแสแสร้ง “ดูแล้ว พวกมันน่าจะเป็นสัตว์ป่าผู้พิทักษ์!”

“เห้อ ผมไม่คิดมาก่อนเลยว่าสัตว์ป่าผู้พิทักษ์จะเยอะขนาดนี้ ผมนึกว่ามันมีแค่ตัวเดียว!”

“พวกคุณต้องพลีชีพหลายชีวิต ผม...ละลายใจแก่พวกคุณจริงๆ “

“หลังจากนี้ผมไม่รู้ว่ามันจะเกิดอันตรายอะไรขึ้นอีก”

“งั้นพวกคุณรออยู่ที่นี่ แล้วให้พวกเราเดินสำรวจทางข้างหน้าดีไหม”