หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1273

ไท่จื่อเมื่อเห็นดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะกระซิบกับหลินมั่ว “เซี่ยอู่ช่างไร้ยางอายเสียจริงๆ”

“ต้องให้คนตายมากมายขนาดนี้เขาถึงจะให้คนหยุดรอ ไม่รู้มัวทำอะไรอยู่ตั้งนานสองนาน”

หลินมั่วส่ายหน้า ก่อนจะตอบอีกฝ่าย “เขาไม่ได้อยากให้คนหยุดรอ เป้าหมายของเขาก็คือต้องการให้คนพวกนี้เดินหน้าต่อไป!”

ไท่จื่ออึ้งไป “ไม่หรอกมั้ง”

หลินมั่วยิ้มเบาๆ

คนของมณฑลซูและมณฑลก่วงต่างมองหน้ากันไปมา พวกเขารู้สึกไม่ยอม

ในเมื่อเดินมาถึงขนาดนี้แล้ว อีกอย่างก็มีคนตายไปมากมาย

ตอนนี้เซี่ยอู่จะให้พวกเขาหยุดรองั้นเหรอ ใครจะไปยอม

อีกอย่าง เหตุการณ์นี้ก็เกิดขึ้นสองครั้งแล้ว พวกเขาจึงไม่ไว้ใจเซี่ยอู่อีกต่อไป

และในตอนนี้ที่เซี่ยอู่จะให้หยุดเดิน พวกเขาจึงเกิดความสงสัยขึ้นมาว่ามันคงใกล้จะถึงแล้วแน่ๆ เซี่ยอู่จึงคิดที่จะถีบหัวส่งพวกเขา

“เดินมาถึงขนาดนี้แล้วจะให้หยุดไปดื้อๆ คงจะละอายใจต่อคนที่ตายไปแล้วน่ะสิ”

“งั้นพวกเราเดินต่อไปกันเถอะ!”

ชายชรามณฑลซูพูดขึ้น

เซี่ยอู่ยิ้ม “เอาแบบนั้นก็ได้”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นคนของพวกคุณก็เดินอยู่ด้านหลังเถอะ จะได้ไม่เป็นอันตราย”

คนของมณฑลซูและมณฑลก่วงเคยเสียเปรียบมาแล้ว ทำให้ในตอนนี้พวกเขาแทบอยากจะเดินไปอยู่ด้านหลังสุด

และเมื่อได้ยินเซี่ยอู่พูดดังนั้น พวกเขาจึงรีบเดินไปด้านหลังแถวทันที

คนของเซี่ยอู่เดินนำหน้าราวกับกำลังสำรวจทาง

ในตอนนี้นเอง หลินมั่วก็พาไท่จื่อเดินตามคนของเซี่ยอู่มาติดๆ

หลินมั่วคิดว่าตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ไม่แน่ว่าความอันตรายที่แท้จริงจะโผล่ออกมาทางด้านหลัง

และเป็นเช่นนั้นจริงๆ พวกเขาเดินต่อกันได้ไม่นาน จู่ๆ ก็มีเสียงดังเกิดขึ้นที่ด้านหลัง

ไม่รู้ว่าทำไมถึงมีงูแดงหลายสิบตัวพุ่งออกมาโจมตีคนของมณฑลซูและมณฑลก่วงจากทางด้านหลัง

ในตอนนั้นเองคนของมณฑลซูและมณฑลก่วงยังไม่ทันจะได้ตั้งตัว จึงเสียเปรียบเป็นอย่างมาก

ความโกลาหลเกิดขึ้นอีกครั้ง ในตอนนี้คนของมณฑลซูและมณฑลก่วงเหลือรอดเพียงแค่หกคนเท่านั้น คนอื่นๆ ต่างล้มตายลงอย่างน่าอนาถ

คนอื่นๆ ต่างเดินหน้าต่อไป ในตอนนี้คนของมณฑลซูและมณฑลก่วงไม่รู้แล้วว่าพวกเขาควรจะอยู่ด้านหน้าหรือด้านหลัง

สุดท้ายพวกเขาก็ยอมแพ้ และยืนอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหนเพราะพวกเขาหวาดกลัวมากจริงๆ

เมื่อเห็นดังนั้น เซี่ยอู่จึงแสยะยิ้มออกมา

เป้าหมายของเขาในการให้คนของมณฑลซูและมณฑลก่วงมาตายแทนได้สำเร็จแล้ว

หลังจากนี้คนของมณฑลซูและมณฑลก่วงก็จะไม่เดินต่อ ทำให้ไม่มีใครมาแย่งสมุนไพร เข้าทางเขาพอดี

แต่ว่าหลินมั่วกลับไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เขาพาไท่จื่อเดินมุ่งหน้าไปต่อ

เมื่อเห็นพวกเขาทั้งสอง เซี่ยอู่ก็ขมวดคิ้วทันที

“พวกคุณทั้งสองหากเดินไปข้างหน้าต่อก็จะยิ่งอันตรายนะ”

“ผมแนะนำให้พวกคุณกลับมาอยู่ที่เดิมที่กว่า รักษาชีวิตรอดเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด!”

เซี่ยอู้พูดขึ้น

หลินมั่ว “ขอบคุณที่เตือน!”

“แต่ว่าเดินมาถึงที่นี่แล้ว หากไม่เดินต่อไปคงจะเสียดายน่าดู!”