หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1274

คนเมืองจิงมีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที เซี่ยฉิงเยว่มองหลินมั่วอย่างเหยียดหยาม “พวกไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง!”

“ไม่มีใครหนีผลของการกระทำได้!”

“ในเมื่อรนหาที่ตายนักฉันก็จะช่วยสงเคราะห์ให้!”

คนอื่นๆ ในเมืองจิงต่างแสยะยิ้มชั่วร้าย

สำหรับพวกเขาแล้ว หลินมั่วไม่ได้เก่งกาจอะไรมากมาย!

คนอื่นๆ ไม่ได้สนใจพวกเขาและมุ่งหน้าเดินต่อไป

พวกเขาเดินไปได้ราวๆ สามร้อยเมตร จู่ๆ ก็มีแสงสีแดงปรากฏขึ้นอยู่เบื้องหน้า

“จะถึงแล้ว!”

หลินมั่วพูดกระซิบ

คนอื่นๆ ต่างรีบเดินกันอย่างรวดเร็ว เมื่อผ่านแสงสีแดงไปแล้ว ด้านหน้าของพวกเขาก็มีถ้ำขนาดใหญ่อยู่อีกแห่งหนึ่ง

ในถ้ำมีอุณหภูมิที่สูงเป็นอย่างมากจนทำให้ผิวหนังของพวกเขาเกิดอาการแสบร้อน

ตรงกลางถ้ำมีหลุมขนาดใหญ่

และด้านในหลุมลึกมีสระน้ำเดือดที่มีไอร้อนลอยฟุ้งออกมาตลอดเวลา

กำแพงหินที่อยู่รอบๆ มีแสงสีแดงสะท้อนออกมา มันเป็นแสงเดียวกับที่พวกเขาเห็นเมื่อสักครู่

เมื่อเดินเข้ามาใกล้พวกเขาจึงเห็นได้ชัดเจนว่าแสงสีแดงในกำแพงหินแท้จริงแล้วมันคือของเหลวสีแดง

“นี่...นี่มันเหมือนกับแม็กมา!”

มีใครบางคนตะโกนออกมาอย่างตกใจ

คนอื่นๆ เมื่อสังเกตดูดีๆ ก็ต้องตกใจไม่ต่างกัน

ของเหลวสีแดงในกำแพงหินมันคือแม็กมาจริงๆ !

“ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงร้อนขนาดนี้!”

ชายหนุ่มคนก่อนหน้านี้พูดออกมา

เซี่ยอู่ไม่ได้สนใจพวกเขา สิ่งที่เซี่ยอู่ให้ความสนใจนั่นคือสิ่งที่อยู่ด้านบนของสระน้ำเดือด

ด้านข้างๆ ของสระน้ำคือหินภูเขาไฟขนาดใหญ่

และด้านบนของหินภูเขาไฟคือดอกบัวไฟเจ็ดกลีบที่มีอายุเกือบร้อยปี

เมื่อเห็นภาพนั้นไท่จื่อจึงร้องออกมาด้วยความตกใจ

ดอกบัวไฟเจ็ดกลีบแค่ต้นเดียวก็มีมูลค่าเท่ากับเมืองทั้งเมือง

แล้วดอกบัวไฟเจ็ดกลีบมากมายขนาดนี้คงจะรวยล้นฟ้าเป็นแน่!

เขามองไปทางเจ้าอ้วนหวัง “นี่ ไอ้อ้วน”

“ครั้งที่แล้วฉันเอาดอกบัวไฟเจ็ดกลีบของนายไปหนึ่งดอก งั้นอีกเดี๋ยวฉันจะคืนให้นายสองดอกเลย โอเคไหม!”

“เขาจงใจแบ่งเขตแดนให้คุณปีนขึ้นไปเก็บ ก็เพื่ออยากใช้คุณเป็นตัวล่อให้สัตว์ป่าผู้พิทักษ์ออกมา!”

ไม่จื่อตกใจตัวโยน สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที “แม่*เอ้ย ไอ้แก่นี่มันหน้าด้านจริงๆ !”

เมื่อเห็นว่าพวกของหลินมั่วไม่ขยับตัว เซี่ยอู่จึงแกล้งทำเป็นพูดขึ้นมา “ทำไมทุกท่านยังไม่ไปเก็บล่ะ”

ไท่จื่อพูดอย่างไม่ยอมแพ้ “แล้วทำไมนายไม่ไปเก็บล่ะ”

เซี่ยอู่หน้าถอดสี และรีบยกยิ้มขึ้นมาทันที “ที่นี่ร้อนเกินไป คุณหนูตระกูลเราต้องการพักผ่อนสักหน่อยก่อน”

“ไม่เป็นไร พวกคุณจัดการธุระของพวกคุณเถอะ พอถึงเวลาพวกเราค่อยออกไปด้วยกันก็ได้!”

ไท่จื่อแสยะยิ้ม “ฉันก็อยากพักเหมือนกัน”

“ทุกคนจัดการธุระของตัวเองไปเถอะ ไม่ต้องรีบร้อน!”

เซี่ยอู่ขมวดคิ้ว เขามองไปทางไท่จื่อและหลินมั่วอยู่นานก่อนที่สีหน้าของเขาจะค่อยๆ ตึงเครียดขึ้น

เขาดูออกว่าสองคนนี้ไม่ใช่คนที่จะหลอกได้ง่ายๆ

หากคิดที่จะใช้พวกเขาเป็นเหยื่อล่อให้สัตว์ป่าผู้พิทักษ์ออกมาแล้วล่ะก็ คงไม่ใช่เรื่องง่ายนัก

ในขณะที่ครุ่นคิดอยู่นั้น จู่ๆ เขาก็ส่งซิกอะไรบางอย่างมาให้เด็กหนุ่มชิงเหนียนที่อยู่ข้างๆ

เด็กหนุ่มชิงเหนียนพยักหน้าก่อนจะเดินออกมาทันที “แม่*เอ๊ย พวกฉันให้พวกนายเข้าไปก่อน ก็ถือว่าใจดีมากแล้ว”

“ในเมื่อไม่อยากเห็น งั้นก็ไสหัวไป!”