หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1444

ในตอนนั้นเอง ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างผู้จัดการก็แสยะยิ้มขึ้น “ถ้าเป็นเรื่องสัญญา ฉันคงจะเชื่อบริษัทใหญ่ๆ พวกนั้นดีกว่า”

“ร้านยาอะไรกัน แม้แต่ชื่อฉันยังไม่เคยได้ยินเลย พอพวกเขาพูดเรื่องสัญญาขึ้นมามันจะเชื่อได้งั้นเหรอ”

“เด็กๆ อย่างพวกนายคงจะไม่เคยเจอด้านมืดของสังคมเลยไม่รู้ว่านักต้มตุ๋นมันน่ากลัวมากแค่ไหน”

“สัญญาพวกนี้ เมื่อเซ้นชื่อลงไปแล้วพวกนายก็อย่าได้คิดที่จะถอนตัว”

“เด็กๆ เวลาหางานก็จะดูที่เงินเดือนและสวัสดิการมันเป็นเรื่องปกติ แต่ก็อย่าให้เงินเดือนและสวัสดิการหลอกตาได้สิ”

“พวกนายต้องจำเอาไว้เรื่องหนึ่งว่าถ้ามีเรื่องผิดปกติเกิดขึ้นแปลว่าจะต้องมีอะไรแปลกๆ ซ่อนอยู่!”

เด็กวัยรุ่นกลุ่มนั้นหน้าซีดเผือด พวกเขามองไปทางหลินมั่วเหมือนกับกำลังมองสัตว์ประหลาดที่กินคนอยู่

หลี่หลินโกรธจนตัวสั่นและชี้ไปทางผู้จัดการคนนั้น “แก...แกกุเรื่องขึ้นมา!”

“ทำไมพวกฉันถึงไม่มีสิทธิ์จะตั้งเงินเดือนและสวัสดิการแบบนี้”

“แกรู้ไหมว่าเถ้าแก่ของพวกเราเป็นใคร”

“สำหรับพวกเขาเงินเดือนและสวัสดิการแค่นี้ไม่นับว่าเยอะอะไรมากมาย”

“เถ้าแก่ของพวกเราเห็นว่าตึกที่เมืองหนานหลินกำลังว่างอยู่จึงนำมาเป็นหอพักให้แก่พนักงาน ทั้งหมดนี่ก็เพราะเห็นแก่ประโยชน์ของพนักงาน มีอะไรที่ผิดงั้นเหรอ”

“สิ่งที่เถ้าแก่ของพวกเราให้ความสำคัญก็คือคนที่มีความสามารถ ดังนั้นเขาจึงมีเงินเดือนและสวัสดิการที่ดีแบบนี้”

“พวกแก...พวกแกมีสิทธิ์อะไรมาใส่ร้ายคนอื่นแบบนี้”

ผู้จัดการแสยะยิ้ม “ใครใส่ร้าย”

“ฉันก็แค่อธิบายสถานการณ์ให้ฟัง!”

“ถ้าเธอคิดว่าฉันใส่ร้ายเธอ งั้นเธอก็พิสูจน์ให้ฉันเห็นสิ!”

“เรื่องอื่นเอาไว้ก่อน แค่เรื่องตึกในเมืองหนานหลิน เธอพิสูจน์ให้ฉันเห็นได้ไหม”

คนอื่นๆ ที่อยู่ข้างๆ หัวเราะขึ้นมาทันที ชายมีอายุคนหนึ่งพูดขึ้นมา “ใช่ เธอเอาหลักฐานเรื่องหอพักมาก่อนสิ”

“แค่เธอสามารถพิสูจน์ได้ว่าเถ้าแก่ของพวกเธอมีตึกอยู่ในเมืองหนานหลินจริงๆ พวกเราก็จะเชื่อ!”

แม้แต่เด็กวัยรุ่นพวกนั้นก็หันมามองหลี่หลิน

พวกเขามองว่าเรื่องที่มีตึกอยู่ในเมืองหนานหลินเป็นแค่เรื่องไร้สาระ!

ประธานหย่งรีบพูด “คือแบบนี้ครับคุณหลิน”

“ตอนที่ผมช่วยจัดบ้านเมื่อสองวันก่อน ผมได้ยินคุณหลินหลินพูดว่าวันนี้คุณจะมารับสมัครพนักงานที่นี่”

“พอดีผมค่อนข้างสนิทกับผู้อำนวยการมหาวิทยาลัยเหล่านี้ ดังนั้นผมจึง...เชิญพวกเขามาให้ที่นี่เพื่อทำความรู้จักกับคุณครับ”

“ทางคุณต้องการคนมีความสามารถอะไรก็บอกพวกเขาได้ตามสบายเลย”

“พวกเขาจะให้ความร่วมมือกับคุณอย่างเต็มความที่แน่นอน!”

เมื่อประธานหย่งพูดจบก็ทำให้คนอื่นๆ สังเกตเห็นผู้ที่อยู่ด้านหลังของเขา

ผู้จัดการที่ยืนอยู่ข้างๆ เบิกตากว้าง “ผู้อำนวยการเฉิน? ผู้อำนวยการจาง? ผู้อำนวยการต่ง? พวกคุณ...พวกคุณมาได้ยังไง”

ส่วนเด็กวัยรุ่นคนอื่นๆ ก็มีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตกใจยิ่งกว่าใคร

ต้องบอกก่อนว่าผู้ที่มาใหม่ในตอนนี้ล้วนเป็นผู้อำนวยการของมหาวิทยาลัยสำคัญๆ

ผู้อำนวยการของพวกเขาก็รวมอยู่ในนั้นด้วย!