หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1445

ผู้ที่เป็นถึงผู้อำนวยการโรงเรียนแบบนี้ไม่ใช่คนธรรมดาจะสามารถเข้าพบพวกเขาได้ง่ายๆ

ต่อให้เป็นนักเรียนเหล่านี้ก็อาจจะเคยพบพวกเขาแค่ครั้งเดียวเท่านั้นในรอบหนึ่งปี

แต่ตอนนี้ เหล่าผู้อำนวยการทั้งหมดกลับมายืนอยู่ที่นี่ และสายตาที่พวกเขาใช้มองหลินมั่วนั้นเต็มไปด้วยความเคารพ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เมื่อเห็นเหล่าผู้อำนวยการ หลินมั่วจึงลุกขึ้นยืนเพื่อกล่าวทักทายพวกเขา

หลินมั่วให้ความสำคัญกับเรื่องของมารยาทเป็นอย่างมาก!

เหล่าผู้อำนวยต่างให้เกรงใจหลินมั่วเป็นอย่างมาก พวกเขาทะยอยกันเข้ามาจับมือทักทายหลินมั่ว

ความจริงแล้วพวกเขาไม่ได้รู้จักกับหลินมั่ว แต่ประธานหย่งเคยเล่าเรื่องของหลินมั่วให้พวกเขาฟัง

อำนาจของประธานหย่งที่มีในเมืองนี้ยิ่งใหญ่ไม่น้อย ในย่านมหาวิทยาลัยแห่งนี้ก็มีธุรกิจอยู่ไม่น้อยที่มีชื่อของเขา

ส่วนผู้อำนวยการเหล่านี้ต่างก็เป็นคนเก่าคนแก่ที่สนิทกับประธานหย่งมานาน

พวกเขาได้ยินมาจากปากประธานหย่งว่า แม้แต่สิบตระกูลใหญ่ต่างก็ให้ความเคารพยำเกรงต่อหลินมั่ว พวกเขาจึงไม่กล้าทำอะไรที่เป็นการดูหมิ่นหลินมั่วเลยแม้แต่น้อย

หลังจากที่ทักทายกันเสร็จ ผู้อำนวยการเฉินก็พูดขึ้น “ประธานหลิน สวัสดิการที่นี่ของคุณที่มากๆ เลย”

“ผมคิดว่านักเรียนที่โรงเรียนของพวกเราเหมาะสมกับธุรกิจของคุณมากเลย”

“เอาแบบนี้ดีไหมครับ เดี๋ยวผมจะโทรเรียกนักเรียนของผมให้มาที่นี่”

ผู้อำนวยการโจวที่อยู่ข้างๆ รีบพูดขึ้น “เหล่าเฉิน โรงเรียนของพวกนายมีนักเรียนสาขายาและการแพทย์ไม่กี่คนเองนะ”

“ประธานหลิน นักเรียนสาขายาและการแพทย์ที่โรงเรียนของพวกเรามีเยอะมาก ผมแนะนำให้คุณดีไหมครับ”

ผู้อำนวยการต่งพูดพลางกลั้วหัวเราะ “เรื่องหาคนมาทำงาน ประธานหลินเน้นคุณภาพไม่ได้เน้นที่ปริมาณหรอกนะ”

“ที่โรงเรียนของผมมีนักเรียนเก่งๆ หลายคน ผมสามารถแนะนำให้คุณ...”

ผู้อำนวยการต่งยังไม่ทันจะพูดจบ ผู้อำนวยการเฉินก็พูดแทรกขึ้นมาทันที “นายพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง”

“นักเรียนของฉันมีความรู้ความสามารถในสาขาวิชามากพอ...”

ผู้อำนวยการโจว “พูดเหมือนกับว่านักเรียนของคนอื่นไม่มีความรู้มากพออย่างนั้นแหละ”

ผู้อำนวยการโรงเรียนต่างก็เริ่มมีปากเสียงกันขึ้นมา

คนอื่นๆ ต่างหันหน้ากลับมามองเด็กหนุ่มคนนั้น ก่อนจะหยิบสัญญาที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมาและรบเร้าอยากจะเซ็นสัญญากับหลินมั่ว

เหล่าผู้อำนวยการกำลังถกเถียงกันอยู่ พวกเขาจะกล้ารอต่อไปได้ยังไง

พวกเขาต้องรีบเซ้นสัญญาและตกลงเรื่องนี้ให้ได้เสียก่อน พวกเขาจึงจะเป็นฝ่ายได้เปรียบ!

หลินมั่วกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ถูกผู้จัดการพูดแทรกขึ้นมาก่อน “ท่านผู้อำนวยการทั้งหลาย พวกคุณต้องดูให้ดีก่อนนะ”

“พวกคุณเป็นถึงผู้อำนวยการ การที่จะแนะนำงานให้นักเรียนของตัวเองไม่สามารถแนะนำแบบส่งๆ ได้”

“พวกคุณถูกนักต้มตุ๋นมันหลอกแล้วล่ะ นี่เป็นการทำลายชื่อเสียงของตัวเองไม่ใช่หรือไง”

เมื่อได้ยินดังนั้น ประธานหย่งก็โมโหขึ้นมาทันที “คุณว่าใครเป็นนักต้มตุ๋น”

ผู้จัดการแสยะยิ้ม “ผมก็หมายถึงเขาไง!”

“เหอะ เมื่อกี้เขาพูดว่าจะเอาตึกที่เมืองหนานหลินมาทำเป็นหอพักให้เหล่าพนักงาน”

“ไหนดูหน่อยสิ ถ้าคุณบอกว่าเขาไม่ใช่นักต้มตุ๋น งั้นกผ้เอาตึกที่เมืองหนานหลินมาให้ผมดูทีสิ!”