หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1455

สวี่ปั้นซย่ายกแขนขึ้นเพื่อป้องกัน และฝ่ามือนั้นก็ตบโดนแขนของเธอโดยตรง

ทว่าพละกำลังของชายฉกรรจ์นี้เยอะเกินไป คราวนี้ตบสวี่ปั้นซย่าจนเดินโซเซและล้มลงกับพื้น

แล้วชายฉกรรจ์ก็เตะเข้าที่ท้องของสวี่ปั้นซย่าและต่อว่า "ไสหัวไปให้พ้น!"

"ฟังกูให้ชัดนะ นี่ไม่ใช่กงการอะไรของมึง อย่ามาสะเออะ!"

"ไม่อย่างนั้น ระวังจะไม่ตายดี!"

สวี่ปั้นซย่าถูกเตะจนร่างของเธอตัวขดตัวงอเข้าหากัน ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง

เมื่อเห็นชายฉกรรจ์เหล่านั้นพาตัวหญิงสาวไป สวี่ปั้นซย่าก็อดทนต่อความเจ็บปวดอย่างรุนแรงและพูดด้วยความโกรธ "หยุด...หยุดเดี๋ยวนี้!"

"กลางวันแสกๆ พวกแกยังกล้าทำอย่างนี้ พวกแกไม่ต่างอะไรกับโจรชั่วหรอก!"

"รีบปล่อยตัวเดี๋ยวนี้ ไม่งั้น ฉัน... ฉันจะไม่ปล่อยพวกแกไว้แน่!"

ชายฉกรรจ์หัวเราะทันที แล้วหันไปมองสวี่ปั้นซย่า "จะไม่ปล่อยพวกเราไปงั้นเหรอ"

"มึงเป็นใครวะ ถึงกล้าพูดอวดดีแบบนี้ออกมาได้"

สวี่ปั้นซย่าสีหน้าโมโหและพูดด้วยความโกรธ "แกฟังฉันให้ชัดนะ สามีของฉันคือหลินมั่ว!"

ชายฉกรรจ์หลายคนมองหน้ากัน และหัวหน้าของชายฉกรรจ์ก็หัวเราะและพูดว่า "หลินอะไรมั่ว กูไม่เห็นเคยได้ยินมาก่อนเลย!"

"เฮ้ ถ้าไม่ยอมล่ะก็ โทรหาสามีของมึง แล้วให้มันมาลองดูหน่อยซิ"

สีหน้าของสวี่ปั้นซย่าเปลี่ยนไปและพูดเสียงดัง "ฉันเตือนแกไว้นะ ว่าสามีของฉันอารมณ์ร้อน!"

"เขา...เขาเป็นผู้ที่มีอิทธิพลในมณฑลก่วง!"

ชายฉกรรจ์หลายคนหัวเราะพร้อมกัน "ผู้ที่มีอิทธิพลในมณฑลก่วง?"

"ฮ่าฮ่าฮ่า ยังมีใครกล้าเรียกตัวเองว่าอย่างนั้นอีกเหรอ"

"ตลกจริงๆ เลยโว้ย!"

ชายฉกรรจ์ที่เป็นหัวหน้าเดินตรงไปข้างหน้าสวี่ปั้นซย่า "ผู้ที่มีอิทธิพลในมณฑลก่วงงั้นหรือ"

"ได้ มึงให้มันมาให้กูได้รู้จักหน่อยซิ!"

หน้าของสวี่ปั้นซย่าแดงก่ำ เห็นได้ว่าเหล่าคนที่อยู่ข้างหน้านี้ไม่รู้เรื่องของหลินมั่วเลย

เธอหายใจเข้าลึกๆ และทันใดนั้นก็พูดเสียงดัง "พวกแกไม่รู้จักสามีของฉันก็ไม่เป็นไร"

"ทว่าสามีของฉันมีเพื่อนพ้อง พวกแกต้องรู้จักแน่นอน!"

"เขาชื่อไท่จื่อ มาจากเมืองไห่!"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของชายฉกรรจ์ก็เปลี่ยนไปทันที

หลินมั่วเพิ่งมีชื่อเสียงเมื่อไม่นานมานี้ เป็นเรื่องปกติที่คนเหล่านี้จะไม่รู้

ชายฉกรรจ์ต่างก็รู้สึกตื่นเต้นมากเมื่อได้ยินเช่นนี้

สวี่ปั้นซย่าสวยมาก พวกเขาใจเต้นตึกตักมานานแล้ว!

ชายฉกรรจ์หลายคนไม่พูดอะไรสักคำ แล้วรีบลุกขึ้นและช่วยกันลากสวี่ปั้นซย่าออกไป

ในโรงน้ำชานั้นมีผู้คนมุงดูมากมาย แต่ไม่มีใครกล้าขัดขวางพวกเขา

ในเวลานี้ หลินมั่วก็กลับมาที่โรงแรมแล้ว

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยก็กลับมาแล้วเช่นกัน

ทันทีที่ทั้งสองเห็นหลินมั่ว พวกเขาก็ถามเกี่ยวกับงานทันที

หลังจากได้ยินหลินมั่วพูดถึงสถานการณ์ที่นั่นจบ ทั้งสองคนก็ดีใจมากเช่นกัน

ก่อนหน้านี้เขาทั้งสองกังวลว่าจะไม่สามารถรับสมัครคนเข้ามาได้ สรุปแล้วตอนนี้หลินมั่วได้ชักชวนผู้มีความสามารถมาได้จำนวนมากขนาดนี้ พวกเขาทั้งสองก็ไม่ต้องกังวลอีกต่อไป

"ประธานหยางคนนี้ช่วยได้มากจริงๆ"

"ทั้งช่วยติดต่อเหล่าอธิการบดีและช่วยจัดการเรื่องหอพัก"

สวี่เจี้ยนกงกล่าวด้วยความซึ้งใจ

ฟังฮุ่ยก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม