หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1644

ทุกคนต่างพากันประหลาดใจเมื่อได้ยินว่าเฉียนหย่งอันทิ้งกับดักบางอย่างไว้เบื้องหลัง

ใบหน้าของวั่นจื่อเฟิงเต็มไปด้วยความตื่นเต้นทันที “เฉียนหย่งอัน คุณทิ้งกับดักอะไรไว้งั้นเหรอ”

“ได้ถ่ายวิดีโอตอนที่เขาซื้อตัวคนพวกนี้ไว้ไหม”

“มีหลักฐานหรือเปล่า หลักฐานการโอนเงินก็ได้ เอาออกมาโชว์ให้ทุกคนเห็นเลยสิ!”

“นายแซ่หลิน ฉันจะคอยดูว่านายจะแก้ตัวยังไง”

ผู้คนรอบข้างเริ่มพากันส่งเสียงโห่ร้อง พวกเขาคิดว่าอาจมีหลักฐานที่หลินมั่วซื้อตัวคนเหล่านี้อยู่จริงๆ

หลินมั่วไม่สนใจ เขาถามกลับพร้อมรอยยิ้ม “กับดักงั้นเหรอ”

“หึ! เฉียนหย่งอัน สิ่งที่คุณคิดว่าเป็นกับดักอาจไม่ใช่กับดักก็ได้!”

เฉียนหย่งอันอดไม่ได้ที่จะผงะ เขาไม่เข้าใจว่าหลินมั่วกำลังพูดถึงอะไร

ทว่าตอนนี้เขาไม่ได้สนใจเรื่องนั้นมากนัก

เขาสูดหายใจเข้าก่อนจะชี้ไปที่คนไข้คนหนึ่ง “คุณ!ลุกขึ้นหน่อยครับ”

คนไข้คนนั้นก้าวออกมาจากฝูงชน

“กับดักของผมคือเขา!”

เฉียนหย่งอันพูดเสียงดัง

ทุกคนมองคนไข้คนดังกล่าว ก่อนที่วั่นจื่อเฟิงจะกระโดดลงจากเวทีอย่างตื่นเต้นและคว้าแขนคนไข้คนนั้นไว้ “หลักฐานอยู่ที่ไหน”

“วิดีโอล่ะ”

“หลักฐานบันทึกการโอนเงิน?”

“เอาออกมาโชว์เลยสิ!”

คนไข้มองไปที่วั่นจื่อเฟิงอย่างว่างเปล่า

เฉียนหย่งอันเดินเข้าไปช้าๆ “คุณวั่น คุณเข้าใจผิดแล้ว”

“ไม่มีหลักฐาน ไม่มีวิดีโอ ไม่มีบันทึกการโอนเงินทั้งสิ้น”

วั่นจื่อเฟิงถามอย่างกังวล “แล้วมันคือกับดักแบบไหน”

เฉียนหย่งอันยิ้มและพูดเบา ๆ “กับดักที่ผมกำลังพูดถึงคือผู้ชายคนนี้ เขาไม่ได้ล้มป่วยอะไรเลยต่างหาก”

ทันทีที่พูดจบ ความโกลาหลก็เกิดขึ้นทันที

“ตอนนั้นหนานป้าเทียนซื้อคนไข้พวกนั้น ทำให้เขาเป็นผู้ชนะการประชุมแลกเปลี่ยนทางการแพทย์”

“คราวนี้ผมจึงต้องระวังให้มากขึ้น”

“เขาถึงกับกล้าพูดว่ารักษาจนหายดี ที่แท้ก็เป็นแค่คนโกหก!”

ไม่จื่อพูดอย่างวิตกกังวล “เหตุผลบ้าอะไรของนาย”

“นายปล่อยให้คนแบบนั้นเข้าร่วมการแข่งขันวิชาการแพทย์ แถมยังเอาประวัติการรักษาให้หลินมั่วอีก นายมันคนปลิ้นปล้อนหลอกลวง!”

เฉียนหย่งอันตอบ “หมอเทวดาตัวจริงน่ะแค่ถามก็ควรจะรู้แล้วว่าเขาป่วยจริงหรือไม่”

“ถ้าหลินมั่วเป็นหมอเทวดาจริงๆ เขาจะบอกได้เลยว่าคนคนนี้ไม่ได้ป่วย”

“ดังนั้นผมไม่ใช่คนโกหกหรอก!”

ทุกคนรอบข้างปรบมือเสียงดัง ทางด้านวั่นจื่อเฟิงก็ปรบมืออย่างตื่นเต้น “พูดได้ดี พูดได้ดี!”

“หมอเทวดาเฉียน คุณทำได้ดีมาก!”

“ฮ่าๆ ๆ นายแซ่หลิน มีอะไรอยากจะพูดอีกไหม?”